Acabo de vir do enterro do gato Manchiñas. Estaba na flor da vida, aínda sen destetar de todo, e pasaba o día a xogar cos seus irmáns no xardín, a pillar, ao agache, a pés quietos ... Pero levouno o demo. Foi unha cerimonia rápida e sinxela, na mais estrita intimidade, pero moi sentida. O meu fillo Cibrán cavara xa o nicho a golpes erráticos de sacha, nun clareiro do viñedo e a tres pasos da pereira; eu metín o corpo teso no burato e boteille enriba a terra eterna; a miña filla Helena espetou unha hortensia azul no sitio e esparexeu unha petada de uvas albariñas, aínda non sei o por que. A miña santa non tiña presencia de ánimo para tanta desolación e agardou por nós fóra do camposanto. Pola parte gatuna asistiron Mamá Cloti e Grisiño, nai e irmán do meu pobre. Grisiño semellaba non entender moi ben o que pasaba, e permanecía en silencio e inmóbil a carón da nai. Mamá Cloti tocou coa pata dianteira varias veces o corpo inerte do fillo; logo, recuou un pasos e deixoume encher de terra o burato. Non somos nada.

A unha idade incerta e por motivos ou pecados que descoñecemos, a princesa Clotilde fora expulsada da Torre de Lobeira e debandara monte abaixo sabe Deus canto tempo. Á nosa casa chegou a finais do outono e víase ás leguas que era de sangue azul: obedecía á primeira e sen chistar, pero sempre mantendo un aceno de orgullo e dignidade; discreta e agarimosa, falaba se lle preguntabas, pero sen caer nos excesos da confianza; e xamais, na nosa presenza, amosou comportamentos bastos e arrabaldeiros. Tanta era a súa discreción que andou á xaneira e nós nas verzas asubiando, ata que ben entrada a primavera (e xa fóra de prazo para calquera actuación drástica) sorprendeunos coa súa barriga inchada. Aí por Maio pariu catro gatiños e converteuse na Mamá Cloti.

Agás nos ollos azuis, as crianzas eran distintas unhas das outras, coma se fosen cada unha de seu pai (abraiado, mirei na wikipedia e semella que pode ser certo). Un era todo negro, outro todo branco, outro era branco con manchas negras (ou negro con manchas brancas, que non sei), e o que faltaba era agrisado todo el. A miña santa pediunos que lle puxeramos nomes e a miña filla resolveuno decontado, coa lóxica e mailo pragmatismo dos seus oito anos: Negriño, Branquiño, Manchiñas e Grisiño. Asunto resolto e un problema menos. Despois dos días calmos de mamar e durmir viñeron outros de rebrinca tola polo xardín adiante. E cando comezaron a petiscar eu non lle daba feito a repoñerlle os cereais do prato e maila area do escusado.    Era un comer e cagar sen traza. Como non había Risga que termara de tanto gasto vímonos na tesitura de facer recortes. Eu deixei caer que de cativo, aló nas terras bravas da Balouta, tiña enterrado vivas camadas enteiras de michiños e guaguaus non desexados. Polas miradas que me botaron penso que fora mellor estar calado. Había que pensar noutra solución.

Nunha primeira inspección descubrimos que todos eran machos agás o Negriño (seguimos a chamarlle Negriño, non sei por que). “Se nos quedamos con algún ten que ser macho ou axiña montamos unha granxa”, dixo a muller. Xa que logo, o Negriño estaba sentenciado e sen facelo de menos nas atencións, penso que daquela comezamos a despedirnos del. Por outra banda, o Grisiño era o fillo vinculeiro: enchíanos o ollo a todos e ninguén falaba de desfacerse del. Uns amigos pedíronnos un gato para a súa filla, sen especificar cores nin feituras, iso si, que fora macho. Para aló foi o Branquiño. Xa só nos quedaba buscarlle destino a Manchiñas e Negriño. Con este (que en realidade era esta) iámolo ter complicado por ser femia.

Onte, a media mañá, cando lle ía repoñer o alpiste, viñeron ás carreiras Mamá Cloti e mailo Grisiño; pero os outros dous non apareceron. Onde andarían os malandríns? Mirei polo nabal e axexei nas leiras veciñas, pero nada; pola tarde seguían sen dar sinais por ningures. Comecei a preocuparme. Tanto, que me parecía que aos demais lle daba igual. O día antes collera ao Manchiñas mexando nas caléndulas de Mati e zoupáralle unha boa patada. O meu fillo lembroume o asunto e que se cadra os gatos marcharan por mor do meu carácter violento. “O Negriño sempre fuxía de ti, por algo sería ...”, deixaba caer a filla; e a nai chuzaba: “Ti o que tés é mala conciencia ...” Pero que xente mais ruín! Eu co corazón nun puño pola ausencia e eles xa a buscar culpables (De Zapatero non dixeron nada, que raro ...)

Hoxe pola mañá seguían sen aparecer. Cando ía baixar o café da doce, vin o corpo inmóbil de Branquiño na beira da estrada, entre as herbas altas dunha plantación de albariño. Tiña a cabeziña esmagada e unha petada de moscas arredor. Xa non dei chegado á taberna. Busquei un escampado e botei a chorar sen parar (Isto último que non saia de aquí, que no Partido non está ben visto).