A min, de verdade que si, gustaríame moito falar de cousas glamourosas. Ou escribir de forma moi sisuda e convincente, de estruturas económicas, facer cábalas máis ou menos axeitadas sobre corralitos, axendas europeas, proxectos políticos. A min gustaríame, en definitiva, que non me parecera obsceno andar a falar de posibilidades olímpicas ou eurovisivas, que asumira coma totalmente razoable un gasto de non sei cantos mil euros en viaxes marbellís, que a publicidade siga e non pare a animarme a un consumo desbocado. Xa, son unha augafestas, vaia teima coa realidade, é mellor, simplemente, queixar de seguido e nada máis, ser rabudo de boquiña e discurso, cuestionar, protestar, alentar só a verbalidade, o berro, e logo, disolvámonos pacificamente.
Agora disque a pobreza vén instalarse nos fogares do noso barrio, do edificio de enfronte, do piso de abaixo
Pois neste estado de laxitude previa ás treboadas, esa calor noxenta, pasan os días, os almanaques de publicidade de froitería, os días tachados coa obsesiva rutina do preso na cadea. E neste devagar achéganse uns números, unhas estatísticas, que falan do resultado da pobreza. O que sucede lonxe sempre ten a vantaxe de non salpicar directamente, de proporcionar a opción de recordármonos que somos sensibles ou sensibleiros. Agora disque a pobreza vén instalarse nos fogares do noso barrio, do edificio de enfronte, do piso de abaixo.
Leo o número de nenos que viven baixo o que se chama ese umbral. E penso nos ollos e as mans que pode ter ese monstro difuso, de capacidades desmedidas, ese convidado de tristura non querido e acabado de chegar. Nos ollos avergoñados do que descobre o burato nos zapatos e que non terá recambio. Nas mans do que non ten, non pode, mercar aqueles carísimos materiais cos que debuxar estruturas estrañas na clase de debuxo. Nos ollos e as mans do que deixa de merendar e pasa directamente á cea, xa máis reducida, ou sen máis, ó almorzo bebido do día seguinte. Ou do que este teito, esta liña absurda e cruel, lle van separar deses amigos primeiros, desa nenez de aniversarios e pipas comidas nun portal na que a despreocupación é unha obriga que ven de serie. E penso tamén en como se vai un facendo adulto nese contexto, sentíndose parte dese gran mundo invisible e incómodo, pouco decorativo, da modernidade.
Vexo que, agora, a caridade que substitúe de xeito constante á xustiza está facendo por nós o traballo de paliar algo que corresponde facer ó conxunto da sociedade
E vexo que, agora, a caridade que substitúe de xeito constante á xustiza está facendo por nós o traballo de paliar algo que corresponde facer ó conxunto da sociedade. Algo que, tamén, leva sucedendo noutras xeografías, noutros mundos terceiros e considerados por nós secundarios, durante moitísimo tempo. E que seguimos consentindo. E os nenos de alí non son distintos.
