Os tempos cambian, van e veñen, e con eles marcha o recordo doutros días, doutras semanas e meses, doutros veráns. A nostalxia, esa astuta compañeira de aceno triste na faciana, tan doce e tan amarga á vez, fainos cometer a imprudencia de pensar que tempos pretéritos sempre foron mellores, ás veces non é certo, outras non o teño tan claro.
Nestas semanas que levamos do verán, non puiden evitar mirar atrás facendo memoria, coma se estivera a buscar algo agochado nalgunha parte, non sei ben o qué; ou se cadra só quería recordar, coma quen está a ollar o álbum de fotos familiar, mentres intenta conter as bágoas. Pensar que aqueles días non volverán é sinxelamente devastador e, ao mesmo tempo, supoño que faino fermoso. O momento presente contido nun instante, mais mantense imperecedoiro na memoria por sempre.
Lonxe quedan xa aqueles veráns, baixo a calor de xullo, nas pistas de tenis cos amigos ou cando perdiamos o tempo na rúa durante as longas tardes dun Lugo xa extinguido; lonxe quedan xa aqueles veráns xogando ao fútbol nas canchas do Sequelo entre o barrio de Escarabote e Boiro, onde empecei a veranear aos dez anos; ou cando escapaba da vixilancia da miña nai xunto o peirao para xogar cos outros nenos do barrio nun campo de fútbol de cemento improvisado con dúas prendas a modo de portaría; lonxe quedan xa aqueles veráns en Praia Xardín, coas toallas, as cartas, as palas, os balóns e a parada obrigatoria que non podían faltar no chiringo de confianza; lonxe queda xa aquel verán no que coñecín ao meu amigo Carlos, despois de que a miña nai e máis a súa decidiran xuntarnos, grazas mamá, nunca cho dixen; lonxe quedan xa aqueles veráns nos que perdíamos a noción do tempo, daba igual o día da semana que fora, os martes sabían a venres, e os venres sabían a martes.
Agora seguimos sendo os mesmos, os de sempre; sigue habendo veráns, o sol sigue aparecendo cada mañá, o calor non cesa, os días que abren e as noites que pechan, pero nos falta o máis importante, o tempo.
O pasado xoves, o día que libro no traballo, aproveitei para achegarme a Panadería Manso para tomar un café, unha panadería que atópase na Ronda da Muralla e que gústame moito. Ao saír, de camiño a casa, decidín parar na casa do meu amigo Gonzalo para timbrarlle na porta e ver que estaba a facer, cando premín o timbre, lembrei que Gonzalo non se atoparía na casa dos seus pais, non polo menos durante a semana. Pensei en chamar ao resto, pero Alexandre está a traballar, Ánxel vive en Santiago, Luís marchou a Gijón…
Cando entro pola porta da miña casa, chégame unha notificación no móbil. Sabiades que o móbil fai, ás veces, recompilacións dalgunhas fotografías que teñas coma en álbums; entón sentei nun dos sofás do salón e detívenme a ver as fotos que aparecían no álbum. En concreto, chámame a atención unha fotografía, é unha foto vella, terá coma oito ou dez anos polo menos. Saímos os do grupo sentados nun banco facendo un selfie, estamos todos. Non lembraba a foto. Como cambian os tempos, non parecemos os mesmos, a maioría saíunos barba; agora que o pensó, creo que tampouco queda xa o banco, quitárono me parece. Dende logo, xa nada é o mesmo…
Aqueles eran… Como dicilo…
Aqueles eran outros veráns.
