A Mauro Cid, dono dunha colección de discos de Jazz.
A Jorge Emilio Bóveda, dono dun Panzer.

Non, a diferenza entre ti e eu é que a ti che gusta o Jazz.
Noel Gallagher.

Hoxe, camiño do supermercado de Santa Marta no que pretendía comprar un paquete de quinoa, seis Kas de mazá, cento cincuenta gramos de queixo, unha pelota suíza con superficie texturizada, unhas gafas de lectura, un Bourgogne Pinot Noir, unha crema de afeitar La Toja, media ducia de plátanos, seis Danoninos e un Zumosol, lembreime de Johnny Griffin.

Non sei o motivo que me levou hoxe, con dous grados baixo cero e os pes fríos, a lembrarme de Johnny Griffin. Non estou escribindo un libro no que pretenda ser un  mal epígono de Xurxo Chapela ( La literatura exige un tipo de fantasía que no tengo**)  e no que el tiempo es un acessorio del decorado, puro atrezzo*** . Porén, o que si sei e que para min este nome, Johnny Griffin, vai unido o meu descubrimento do Jazz e ao inicio dunha verdadeira paixón.

Cando tivo lugar isto? Cando entrou o Jazz na miña vida e que agora fai que goce  dos discos de Abe Rábade e Sumrrá? A esta pregunta xa case podo responder con aquel verso do poeta barcelonés e soldado no cuartel de San Francisco de Ourense:

Ahora que de casi todo hace ya 20 años.

Eu tiña dezaoito anos e acaba de comezar os meus estudios de dereito nun edificio que con moita orixinalidade as mentes intelixentes, segundo o criterio de Eduard Punset, da cidade chamaban de ferro. A música que escoitaba por aquel tempo, entre folio e folio de apuntes de dereito natural ditados por unha profesora, que tiña no seu altar ao Pai Sarmiento e a Norberto Bobbio, mentres outros tiñamos ao Bukowski e a Tarantino, e de dereito romano ditados por un catedrático admirador de Napoleón e por unha profesora que aínda nese tempo non se imaxinaba que chegaría a Delegada da Xunta e que ía un día a recibir na caixa de correos unha citación xudicial, non é a música que agora escoito grazas as acertadas recomendacións de Carlos Rego (Meu deus que bos son os Ultimate Painting!),  senón a música que fixeron aqueles mozos dos anos 60: The  Small Faces , The Who, The Rolling Stones, The Standells, The Remains, The Pretty Things, The Sonics, The Action ,The Creation, The Kinks e a música que facian a toda velocidade un grupo de rapaces cunhas Chelsea Boots na cidade na que Antonio Gamoneda polas tardes andaba a procura da palabra rebelde e na que un grupo, por certo moi pequeno, de avogados soñaron coa LIBERDADE.

Mais tiña un amigo que vivía preto da miña casa, na rúa na que o sol nunca sae e pola que durante moitos anos baixaron os rapaces dos Salesianos co seu chándal amarelo e negro ben pasado o ferro e a súa Torre Eiffel (Hoxe hai algún neno que faga marquetería?), os que levaban nas súas cabezas os procedementos abreviados e algún que outro que soñou con ser o Cojo Manteca e que agora,vinte anos despois, goza coas novelas de Pérez Reverte e bailando bachata os sábados que non ten garda no Hospital Psiquiátrico de Conxo ,que cando ía a súa casa me ensinaba a súa colección de vinilos de jazz.

O meu amigo entusiasmábase con aqueles nomes. Tete Montoliu. Miles Davis. Chet Baker. Jhon Coltrane ( Escoita, escoita isto: My Favourite Things). Charlie Parker. Keith Jarrett Charlie Mingus. Dizzy Gillespie. Archie Sheep. Eu non comprendía ese entusiasmo do meu amigo, eu quería ser, inocente de min, un verdadeiro Face ao que lle gustaba o Soul..

Un día, este amigo díxome se quería ir a noite con el a un concerto ao Café Latino. Aceptei a invitación. O concerto era dun home xa maior para uns ollos de dezaoito anos  e que encaixaba na descrición que fixera o gallego Joseph Roth dos músicos xudeus Os  músicos son moi pobres porque viven das alegrías alleas.

O concerto que escoitei  naquela noite fría de Ourense e na que na rúa do Paseo só estaban os poetas que viven en voz baixa e os que coñecen os secretos das tebras da cidade  foi o do saxofonista Johnny Griffin, Johnny Griffin.

Así, por casualidade, comezou a miña paixón polo jazz e que anos mais tarde fixo xurdir en min uns versos que apuntei no meu caderno azul non de contabilidade senón de poeta imprevisto e que agora cando recollo esta lembranza neste caderno vermello dedico a memoria daquel vello saxofonista e a todos os que aquela noite de fai  vinte anos acompañaron, sen eles saber, a un mozo de dezaoito anos que por unha noite deixou de querer ser un verdadeiro FACE.

JAZZ NO LATINO
“Luz morna sobre ás mesas”
   Lansgton Huhges
   “ SOIO DE TROMPETA CON SOIDO
   MANIFESTAMENTE SUICIDA”
   A. Pexegueiro

I

Pouca luz
vasos cheos de soños e xeo sobre ás mesas de mármore
risas e saudades contaxiosas de candidatos o suicidio
promesas incumpridas por viaxantes da soidade,
bicos aprazados por construtores de pirámides de acontecementos
bagoas pola ausencia de amor nas meixelas dos que fan xirar a roda estatal
bicos suspendidos no aire coma notas do piano
mentres o saxofonista
busca no ceo os mortos polo JAZZ.

II

En Ourense
que non é unha  enorme metáfora do reino de Mánoa
respiramos o mito entre fume de tabaco.

Nota bene

*Tentativa descartada de inventario de lembranzas dun mal epígono de Georges Perec. Agora o autor esta intentando ser un bo epígono de Jorge Emilio Bóveda. Mercou un Panzer.
** Beatriz Sarlo.
*** Fernando Marías.