“Passam com toda as atitudes com que se define a consciência, e não têm onsciência de nada, porque não têm consciência de ter consciência”. (O livro do desassossego, Fernando Pessoa).
Na súa etapa de estudante, o meu tío Lisardo tivera a ocorrencia de deixar constancia pública da súa vontade de aspirar á cualificación máxima, na materia de “normalidade cívica”. Os compañeiros da clase, máis pillabáns có meu tío, tamén se comprometeran a acabar o curso con notable. Finalmente, pasou o que pasou, e o aspirante á matrícula de honor tivo que conformarse cun modesto sobresaínte. Todos os demais camaradas, agás un, remataron o curso cun suspenso tan grande coma unha catedral, e algúns mesmo ficaron máis preto do cero ca do cinco raspado. Mais, tan malos resultados académicos, obtidos por aquela recua de fanfarróns compulsivos, non foron óbice para que todos -coa inestimable colaboración dos titulares da materia de “álxebra manipulatoria”- se confabulasen para tratar de convencer ao resto do alumnado, e ao claustro de profesores, de que o fulano que chegou á nota máis alta era un burro de nacenza e un inepto sen parangón.
Polo tanto, despois de tinguirlle ben tinguido o seu expediente, os armadanzas do conto argallaron a cousa para expulsar do centro ao meu tío Lisardo, por non ser quen de alcanzar os obxectivos que el mesmo se propuxera. E o mellor remedio para negar a evidencia sería chamarlle notable ao que sempre se lle chamou suspenso, e así convencer a tododiós de que eles –os que realmente fracasaran- seguían sendo os auténticos reis do mambo.
Algo así vén de acontecer cos resultados das eleccións catalás. Resulta que os que as gañaron folgadamente, por decisión dos que cortan o bacallau, coa inestimable aquiescencia mediática, seica son os auténticos perdedores da contenda. E así, os que perderon por goleada acaban sendo recoñecidos coma campións sen comparanza, grazas aos novos axiomas alxébricos, coidadosamente ideados para convencernos de que calquera mentira pode ser verdade se é para salvar a unidade de España.
Ah! Na súa última novela, A Festa da Insignificancia, o escritor checo Milan Kundera cóntanos como Stalin lles narraba aos seus colaboradores que, nunca ocasión, foi de caza e atopou vinte e catro perdices nunha árbore. Matou a metade e quedou sen munición. Foi á casa, cargou de novo a escopeta, regresou ao sitio e matou o resto das paxaras. Ao parecer, era unha simple burla que lle gastaba aos seus seareiros forzosos, que nunca lle podían obxectar nada de nada. Seica só o facía para medilos, para indignalos. Facíao para humillalos e para demostrarlles quen mandaba.
Pois iso. Comezan contando unhas trolas e acaban por mangonearnos como lles peta, ou como realmente lle dá a gana. E aquí non pasa nada.
