Pedras sen alma, terra sen patria

“E se as pedras tivessem alma, eram coisas vivas, não eram pedras” (O guardador de rebanhos, Alberto Caeiro –heterónimo de F. Pessoa-).

As enrugadas codias da vida ensúmennos cada hora que pasa. E nos tórridos días do mes de seitura -aborrecidos e longos coma os atardeceres de maio- deambulamos, talmente distraídos, polo pérfido atlas das renuncias que antonte aínda parecían irrenunciables. Abdicamos do País -e de nós mesmos- e gabámonos do contrario sen ruborizarnos, abafados e posuídos pola autocomplacencia, pola miseria irremediable e pola lánguida preguiza, mesturadas harmoniosamente no insufrible restrollo destes tempos, cheos de secura, ata mutarnos en bechos estraños nunha Terra orfa de País, a piques de ficar sen a xente necesaria.

Abdicamos do País -e de nós mesmos- e gabámonos do contrario sen ruborizarnos, abafados e posuídos pola autocomplacencia, pola miseria irremediable e pola lánguida preguiza

Coidamos que somos galegos, e na realidade somos unha especie de trullada de insectos ou vermes estraños, á espreita dunha temperanza que nos arrefríe a testa e nos esperte desa parsimonia que mina a nosa existencia. Vagalumes sen luz na escuridade, incapaces de apalpar a lousa que nos aplana a mente. Somos, en fin, valentes tabáns, zunindo preto das silveiras, deixándonos espantar pola nosa propia sombra, mentres axotamos ás azuleiras que aniñan e cantan nos cadabullos da Patria que se derrete sen remedio, coma unha bola de neve. Somos pedras xordas, incapaces de escoitar aos pardaos que pían e porfían enriba dos nosos chapeus e resisten, sen medo, a xélida escuridade do inverno. Ou, talvez sexamos auténticos escarabeidos, capaces de desbaldir, coma se fose angueira dun instante, os miúdos gromos da escasa bagaxe que pouco a pouco fomos xuntando.

E aí andamos. Afeitos a seguir tragando bosta sen arrepiarnos, sen resistencia, sen xemer e apampados diante dos amos do conto que nos corroen o ser, que gastan cartos e cuspe en negarnos, en azacotar decotío o autoodio que nos destrúe irremediablemente. Lapadoiras coa barriga chea de nada, mentres nos atrapallamos revoltos nas gavelas de estrume e nas moreas de esterco que nos fan podrecer a exigua autoestima que nos resta.

Ao meu tío Lisardo dóenlle as moas cando nos deixamos anubrar polas correntes dominantes, para presumir de modernos

E aí andan. Embobándonos con pans caídos do ceo, emboutados con prebes exóticos, ata empor os nosos sufridos padais a zugar e saborear sucedáneos elixires de froitas estrañas, ata que sexamos capaces de gozar trousando as carabuñas do noso propio pasado.

Ah! Ao meu tío Lisardo dóenlle as moas cando nos deixamos anubrar polas correntes dominantes, para presumir de modernos. Cando nos deixamos enfiar polo vento solano que nos vai disipando a noción da existencia, e nos vai guiando devagar cara o lugar de ningures. E nós -malpocados de nós!- deixámonos levar, coa cabeza amornada coma os imbéciles e escuros, sen coraxe para remelarnos contra esas modas estrafalarias capaces de deixarnos sen Patria. E sen xente.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.