Falamos de libros condenados á fogueira, como Vidas e historias LGBT da Idade Media (Xerais, 2025) que, malia non ser lido por ninguén pois aínda estaba no prelo, xa levantou xenreiras e resultou merecedor das lapas purificadoras
Debe ser un tipo ben perigoso Carlos Callón (Ribeira, 1978) pois o acoso e as ameazas (mesmo de morte) que está a recibir indican o grao de perversión e o inicuo da súa personalidade. A vileza e a maldade deste sociolingüista translocen, en consecuencia, unha disfunción intelectual que, sen non ten remedio, rematará por contaxiar a todos aqueles que teñan a idea funesta de ler os seus traballos. Falamos de libros condenados á fogueira, como Vidas e historias LGBT da Idade Media (Xerais, 2025) que, malia non ser lido por ninguén pois aínda estaba no prelo, xa levantou xenreiras e resultou merecedor das lapas purificadoras.
Non vou descubrir aquí e agora a Carlos Callón, cuxa traxectoria é ben coñecida: licenciado pola Universidade de Santiago de Compostela en Filoloxía Galega e Portuguesa, doutor pola da Coruña (As relacións sexoafectivas intermasculinas e interfemininas no trobadorismo galego, 2014), Callón foi concelleiro polo BNG na súa Ribeira natal entre xaneiro de 2001 e xuño do ano seguinte; presidiu a Mesa pola Normalización Lingüística até 2014; forma parte do Grupo de Investigación Galabra da USC e do consello de redacción de LongaLINGUA; exerce a presidencia do padroado da Fundación Vía Galego...
Entre os seus moitos traballos de investigación cómpre salientar En castellano no hay problema (Xerais, 2010), Como defender os teus dereitos lingüísticos (Xerais, 2011, Premio Redelibros de Ensaio), Amigos e sodomitas: a configuración da homosexualidade na Idade Media (Sotelo Blanco, 2011, Premio Vicente Risco de Ciencias Sociais e Premio ‘Cascadas Literarias’ ao mellor libro de ensaio do ano), O libro negro da lingua galega: quiñentos anos de represión e silenciamento (Xerais, 2022), e así até completar unha bibliografía próxima aos vinte títulos. Moitas publicacións acolleron os seus traballos con artigos publicados en Luzes, Tempos Novos, Atenea, Guieiro, Vento do leste, Lusorama, Terra e tempo, Grial...
Pois ben, a súa derradeira obra, Vidas e historias..., fixo que Callón estea cualificado como un “miserable” e un “puto enfermo, un iletrado”, un home obsesionado “con mariconizar la historia” [sic]. Por iso, advírtenlle dende o anonimato covarde das redes, “esta basura de libro no vas a poder presentarlo en ningún sitio”. En fin, nada peor que o resumo final: “Carlos Callón al paredón”. Todo un desvarío, unha tolemia. Intransixencia en estado puro. Regreso ao salvaxismo e triunfo do primitivismo.
O problema non é Carlos Callón per se ou que escriba e investigue dende unha perspectiva filolóxica de xénero. O asunto, ben grave, supura intolerancia e fascismo. A cuestión fundamental, ao meu ver, reside na constatación dunha herdanza franquista persistente e viva en moitos eidos da sociedade actual
O problema non é Carlos Callón per se ou que escriba e investigue dende unha perspectiva filolóxica de xénero. O asunto, ben grave, supura intolerancia e fascismo. A cuestión fundamental, ao meu ver, reside na constatación dunha herdanza franquista persistente e viva en moitos eidos da sociedade actual. Un legado nacional-católico nunca superado que permanecía agochado, durmido, e que hoxe aflora cunha forza inusitada protexida polo segredismo e a compracencia de moitos. O herdo do que falamos é froito, entre outras cuestións, daquela ‘modélica’ Transición na que, xunto á renuncia a solicitar responsabilidades pola complicidade coa ditadura, primou o esquecemento e o silencio.
Cualificar a Callón de ‘iletrado’ ou de ‘enfermo’ reflicte un cancro nunca diagnosticado e, polo tanto, xamais tratado e curado. Mais, afirmar que o seu derradeiro traballo de investigación non vai ser presentado en ningures, representa un chanzo superior na escala da intolerancia, recordando tempos pasados dos que non faltan exemplos. Velaí.
O día 1 de agosto de 1936, o voceiro falanxista pamplonés Arriba España escribía: “Camarada, tienes la obligación de perseguir al judaísmo, a la masonería, al marxismo y al separatismo”. De seguido, concluía: “Destruye y quema sus periódicos, sus libros, sus revistas, sus propagandas”. Dous anos máis tarde, o sacerdote M.P. Riaño publicaba na revista Atenas un pequeno artigo cun título moi significativo: “Depuración de libros y bibliotecas: la sana cultura española”. Alí, aconsellaba limpar e sanear a cultura, “privándola de todo aquello que sea perjudicial para la civilización, la sociedad y la Patria”.
Malos tempos. O acontecido con Carlos Callón recorda moito aqueles momentos de prohibición e escuridade
Xa en Galiza, o tenente coronel Luis Soto Rodríguez asinaba en Ourense o bando de declaración de guerra onde xa establecía a censura de todo escrito ‘delictivo’, publicado ou non. Mentres, A Coruña observaba a circular redactada o 12 de agosto de 1936 polo novo delegado de Orde Pública, Florentino González Vallés, que ordenaba a destrución de toda a prensa, libros e folletos pertencentes a bibliotecas de centros clausurados, quer sindicatos, quer asociacións culturais. Entón, chegaron os incendios e as queimas de libros no peirao da Coruña ou na Praza de Armas de Ferrol, por citar dous exemplos. E tras as lapas, a censura e a prohibición de aquelo que os sublevados denominaron ‘literatura pornográfica e disolvente’. Despois, as Comisións Depuradoras de Bibliotecas Públicas farán o resto.
Malos tempos. O acontecido con Carlos Callón recorda moito aqueles momentos de prohibición e escuridade. Quen escribe estas liñas non coñece persoalmente ao profesor ribeirense pero confeso que si, si lin algún dos seus libros...
