Érase un fermoso país católico de occidente, alá por onde se pon o sol, cun bonito nome que agora non consigo recordar, alcumado “O país dos paspáns” polos dos veciños, de enfeitizadoras montañas coa forma de peitos o lombos de muller e cuns verdes vales cheos de vida, nos que se daba de todo menos o café e algunha cousa máis. Pero atopábase na ruína moral e económica, por gobernalo unha panda de políticos unidos pola amizade, en vez de o estar por un ideal político patriótico beneficioso para o país e a súa poboación.

Entre eles falaban unha lingua de fóra, e a do país diante do pobo para engaiolalo coa política que predicaban

Entre eles falaban unha lingua de fóra, e a do país diante do pobo para engaiolalo coa política que predicaban. E a xente crédula ó sentilos falar na lingua dela dicía: “¡Son coma nós!”... Pero o único que a eles lles interesaba da xente era que os votase, para seguir no poder.

O presidente do goberno era un rubio roncollo, moi presumido. De rapaz, cando se ía bañar ó río cos outros do lugar, tapaba coa man o sitio do collón que lle faltaba. E de maior, cando tiña que defender como presidente o país, toda forza se lle ía pola boca.

Para estar politicamente a ben coas mulleres tiña unha moza moi discreta contratada, coma quen aluga unha casa para dicir que vive nela. Porque tiña medo de perder o voto feminino nas eleccións, que eran cada catro anos, coma as dos países veciños.

Coa política do goberno que el presidía, a natalidade caía en picado. A poboación avelloaba, e as fértiles terras do país ían a monte por non haber quen as traballase

Coa política do goberno que el presidía, a natalidade caía en picado. A poboación avelloaba, e as fértiles terras do país ían a monte por non haber quen as traballase. Os enfermos aumentaban co avelloamento da poboación e consumían moitas menciñas, que estaban obrigados a pagar aínda que quedasen sen un can. E ó quedar sen cartos, tiñan que morrer.

Debido ó baixón da natalidade, nas escolas e colexios había cada vez menos alumnado. E o goberno mandaba unha chea de profesores sen indemnización para o paro, a vivir dos míseros aforros da ensinanza se os tiñan. Porque lles pagaba moi pouco, por non crer gastar na educación dos fillos do pobo.

Os bancos do país, dirixidos por políticos avariciosos, quedaron sen un can para prestar, por dedicarse á especulación sen regra levados os seus dirixentes pola golosía dos cartos, que comeran coma as ratas o queixo nas cloacas do capitalismo

Os bancos do país, dirixidos por políticos avariciosos, quedaron sen un can para prestar, por dedicarse á especulación sen regra levados os seus dirixentes pola golosía dos cartos, que comeran coma as ratas o queixo nas cloacas do capitalismo. As empresas e os negocios cerraban por falta de crédito, deixando milleiros de empregados na rúa. E coa crise todo o mundo ía quedando na miseria menos os políticos, que seguían vivindo a todo tren, como se a crise a creasen eles á medida para conservar o status.

Por riba, o goberno abrasaba con impostos a xente. Quería cobrarlle pola auga, que baixaba a embute das montañas fendendo a terra. Ós estudantes cobráballes por estudar, como se co paro que había fose un gran negocio facer unha carreira. A xente facía cola diante dos ambulatorios para medir a capacidade torácica, pola que lle poñían a cota de pago polo aire que respiraba. E todo o mundo estaba desesperado coa crise, e indefenso ante o poder. Porque o valedor do pobo que puxera o goberno só o defendía a el, por esquecer o seu oficio.

De tanto esquilmar o pobo, o goberno daba cada vez máis que falar entre as minorías ilustradas que quedaban independentes do poder, porque vían que nas mans del o país ía a ruche

De tanto esquilmar o pobo, o goberno daba cada vez máis que falar entre as minorías ilustradas que quedaban independentes do poder, porque vían que nas mans del o país ía a ruche. E o goberno escaramoado, para evitar que as faladurías deles inzasen no pobo, controlou ferreamente as radios, televisións e demais medios de comunicación.

Cos ditos medios da súa man continuaba enganando con falsas promesas o pobo coma nada. Pois había moita xente crédula que lles seguía crendo por teren boa presenza, sempre moi peripostos, vestidos con roupa de marca, afeitadiños e moi ben peiteados, sen sobresaírlles un pelo doutro.

Por ser tan postineiros, cando actuaban diante da xente ensinábanse dun lado e doutro, adoitando diversas posturas para que os vise ben, procurando abrir a boca o menos posible. Porque cando a abrían moito, non lles saía dela cousa con cousa por falta de formación.

O goberno escaramoado, para evitar que as faladurías deles inzasen no pobo, controlou ferreamente as radios, televisións e demais medios de comunicación

Sen teren nada de relixiosos andaban sempre diante nas procesións. Ocupaban os primeiros bancos nas igrexas durante as cerimonias relixiosas, para que os de atrás mirasen para eles. E devecían por saír na televisión e nas portadas dos xornais e das revistas. Pois eran tan narcisistas que non se enchían de amosarse e de autocontemplarse diante do público coma nun espello, de tan namorados que estaban de si mesmos.

Ensinarse en público era o traballo que mellor sabían facer. En cambio, non eran quen de facer nada de proveito pola mellora nin polo futuro do país, que tiñan convertido no seu escaparate.

Por riba, trataban a xente con frialdade, por ser incapaces de transmitirlle calor humana coa súa política. A frialdade era a característica máis salientable do seu hierático carácter, que canxaba moi ben co seu ideal, que era o do poder polo poder,  para gozar del satisfacendo as súas ansias de mandar.

Espertei coas ganas de ir alá desenganar aquela xente. Pero axiña me decatei de que todo fora un soño

A aquel país tan fermoso e rico, no que se daba de case todo, os veciños dos de ó lado chamábanlle o dos paspáns. Porque nel había moita xente crédula, que non sabía distinguir o que estaba ben politicamente do que estaba mal, nin a clase de mans polas que andaba gobernada.

Espertei coas ganas de ir alá desenganar aquela xente. Pero axiña me decatei de que todo fora un soño. Entón concluín que os soños, soños son, como di Calderón de la Barca en La vida es sueño. E que se de algo valen na vida, é para seguir soñando.