O hándicap que ten Podemos está claro: o seu enorme éxito electoral non se corresponde coa extensión das súas bases. Sendo unha marca branca en boa parte do territorio o maior perigo radica en que manadas de corsarios tenten facerse co seu control alí onde a súa dirección é máis débil. Tamén o PSOE nos anos oitenta foi un gran choio para piratas de diversa pelame.
As municipais e autónomicas de Maio de 2015 representan, por ese motivo, un gran risco, tanto como unha oportunidade.
O mellor escenario para Podemos -e o peor para o PSOE- sería que Mariano Rajoy decidísese a convocar eleccións xerais a fin de ano
O mellor escenario para Podemos -e o peor para o PSOE- sería que Mariano Rajoy decidísese a convocar eleccións xerais a fin de ano. Iso depararíalle un gran éxito á hora de comparecer en concellos e comunidades autónomas. Sexa como for, a recruta de cadros é, para Podemos, unha necesidade impostergable. No prazo de dous anos Podemos podería pasar da nada a formar parte do goberno de grandes concellos e, talvez, do goberno central.
Con todo, non é probable que Mariano se decida a convocar esas eleccións. A experiencia comparada suxírenos que os partidos non tenden a suicidarse antes de que chegue a súa hora. E se hoxe houbese eleccións, o PP perderíaas. Sería a minoría maioritaria. Talvez podería gobernar. Pero carecería de apoios parlamentarios para aprobar as súas leis.
A outra posibilidade sería un goberno de esquerda de amplo espectro, apoiado por nacionalistas desde o exterior. Nese goberno o PSOE tería un peso moito menor ao que está afeito. Tanto que Podemos podería marcar o paso. Por suposto, ese goberno tería que abordar unha reforma constitucional para liquidar o encaixe catalán posto en cuestión pola irresponsable decisión do Tribunal Constitucional en 2010. Non faltarían os que exporían que ese sería o momento para expor tamén a discusión acerca da forma de Estado. A disxuntiva Monarquía/República sería unha dificultade engadida ao labor do goberno.
O próximo Parlamento español vai ser o máis fragmentado e plural desde a transición
En realidade, ese é o horizonte de España. O seu próximo Parlamento vai ser o máis fragmentado e plural desde a transición. A partir do ano que vén, a estabilidade política vai ser sustituída por un período de grandes turbulencias.
A impredicibilidad vai aumentar. Vai parecerse á Transición no sentido de que todo vai ser máis lábil, dúctil, incerto. Non é estraño que a Felipe González e á xeneralidade do establecemento lle dea un vahído pensando nese panorama. Sería, aos seus ollos, o caos.
FG, Botín&Co. -eses tipos xeniais que se quedaron co negocio das caixas, ante os nosos santos narices- terían que pór a funcionar o caletre. Non como hoxe, que o teñen chupado.
Véxase, senón, o caso Catalunya Caixa. Visto en perspectiva, un non pode deixar de reflexionar sobre a venalidade, incluso a estupidez, das elites españolas que non dubidaron en deixar que se acumulasen os problemas, até tal punto que cabe que as diversas crises se enreden nunha bóla de neve que leve ao actual réxime por diante. Alguén terá que facer de Lampedusa, pero, de momento, nin se sabe quen é nin o que habería de propor.
Unha Gran Coalición PP-PSOE sería marabillosa para a portentosa alemá: sería o eficaz instrumento executor das políticas da troika
Por certo, Merkel pensouno tamén? Unha Gran Coalición PP-PSOE sería marabillosa para a portentosa alemá: sería o eficaz instrumento executor das políticas da troika. Os acredores alemáns, eses que lle deixaron irreflexivamente o diñeiro aos Ninjas do Sur -resulta que nós, sen sospeitalo, eramos os pobres negros sen un duro de Alabama- poderían seguir tranquilos, descansando nun hotel de Canarias, mentres os debedores sérvenlle o daikiri. Estaría asegurado o cobro da débeda e seguiría como unha seda a repartición actual de papeis entre un norte exportador e un ermo industrial ao sur. Pode vostede estar seguro: os alemáns, que non son parvos, teñen unha axenda oculta.
Pero, de ser imposible esa coalición, Achtung ACHTUNG!. Un parlamento que non trague as rodas de muíño do neoliberalismo, primeira opción, ou, xa non digamos, segunda posibilidade, un goberno en que Podemos teña influencia e poña en práctica cuarto e metade do seu programa -a auditoría da débeda, etcétera- significaría tal revés para o deseño actual de Europa que hai moi poucas dúbidas de que a maquinaria de facer chantaxe volvería funcionar a pleno rendemento. España, hai que entendelo, non é Grecia: se nós caemos vén abaixo a andrómena. Volveriamos falar da prima de risco e teriamos noticias frescas do Bundesbank e do rico do seu presidente, Weidmann, ese burócrata do CDU apadriñado desde sempre pola súa xefa. Non descarten que isto suceda.
