Non estou tolo grazas á literatura. En serio que si. Non teño que pedir o ingreso nos servizos públicos (de momento, quizais mañá, é un futuro PPosible, privados) de saúde mental porque, definitivamente, as palabras, as semánticas, os versos, as historias, os personaxes e as súas cousas permítenme vivir ao meu xeito. E daquela non me importan un pemento (de Padrón) as primas de risco ("curmás de risco", segundo certa tradución de certo e moi lido xornal galego en versión web), que Messi teña un fillo ou unha gata siamesa, a operación de nariz de Belén Esteban e, mira ti, incluso as abdominais de Aznar e a súa diarrea.
Escribo e como escribo, vexo, creo, mellor que se non escribira e non vivira na ficción. E é curioso o que estou dicindo: vexo mellor a realidade porque vivo na ficción, é dicir, fóra da realidade. Pero si, indubidablemente si. Moito mellor. Porque os que escribimos non adoitamos ver o mundo como é, senón como nos gustaría que fose. Quizais por iso os que nos dedicamos á literatura, dentro deste mundo de loucos etiquetados con traxe cravata ministerios consellerías influenzas lobbis -ou como se escriba iso- grupos de opinión, de presión, de oposición, de oposición dentro da oposición..., como somos quen de imaxinar outros mundos mellores, ideais, perfectos, onde triunfa o ben e a xustiza e a beleza, é dicir, mundos platónicos e utópicos, como cremos iso e escribimos iso e deseñamos iso e dotamos de verdade a través das palabras iso, rematamos, aínda que non queiramos, baixando moito á realidade e facendo política dende os parágrafos e deseñando personaxes que nos namoran, e que queremos que namoren a lectores e lectoras, porque explican que a revolución é posible.
E daquela construímos con signos ortometagramáticos e morfoneticosemánticos (xa sei se esas dúas cousas que veño de escribir non existen, mais a min apetécenme que existan) universos paralelos aos que nos marchamos vivir cando podemos (sobre todo os escritores galegos, tan ensarillados noutras teimas laborais, cando podemos, claro que si, non cando queremos) e que sempre son perfectos e feitos á nosa medida aínda que esa medida sexa, a ollos dos que non se dedican a isto de escribir, pintar, actuar ou cantar, un disparate inmoral.
Coñézome. E sei que de non ser porque dende cativo vivo nos libros (e despois escribíndoos ou editándoos) a miña saúde mental, falo absolutamente en serio, estaría moi resentida. Sempre digo que parte da miña nómina é poderme dedicar ás páxinas, a ler, a falar con autores e autoras, a soñar proxectos que rematan cumpríndose en forma de libro. Iso é tamén nómina. Iso son tamén cartos. Iso é, tamén, aforrar o psiquiatra, a tentación da depresión, a chamada do abismo.
Escribo. Todo o día todos os días os 365 días do ano un máis se é bisiesto.
E escríbo-me.
E por iso non estou tolo.
