Todas as iniciativas políticas que renuncian a ocupar as institucións parécenme profundamente inútiles. Obviamente hai outros espazos de poder -tamén popular- que son complementarios ao poder político tradicional, pero a aversión a xestionar o común paréceme contraproducente e covarde a partes iguais. Este é un mal estendido en certa esquerda, que exerce un activismo ad eternum, en aras de manter a coherencia dentro do seu espazo. Probablemente, quen lea estas liñas pense que practico a nobre arte do pragmatismo. E é posible que así sexa, polo menos nalgún aspecto. 

Todas as iniciativas políticas que renuncian a ocupar as institucións parécenme profundamente inútiles. Obviamente hai outros espazos de poder -tamén popular- que son complementarios ao poder político tradicional, pero a aversión a xestionar o común paréceme contraproducente e covarde a partes iguais

O pragmatismo, en calquera caso, non implica renuncia ideolóxica. A capacidade para afrontar os problemas cunha alta dose de realismo e con coñecemento das súas limitacións debería ser unha virtude, máis que unha inclinación pola xestión. A política curtopracista, tuiteira e de ciclo curto que triunfa nos nosos días menospreza a capacidade dos partidos para tomar o liderado da administración pública e mobilizar os recursos do Estado (ou da Comunidade Autónoma) para desenvolver un plan determinado. O gran paradoxo é que, talvez, este momento é o máis adecuado para ese tipo de actuacións. Estaría ben que se practicase un pragmatismo institucional, flexible e innovador, capaz de desenvolver programas sociais sen precedentes, para frear o grave impacto da crise económica da COVID-19.

A campaña electoral en Madrid, xurdida dunha convocatoria electoral abrupta froito das discrepancias entre o Partido Popular e Cidadáns, está marcada por unha dicotomía interesada. Comunismo ou liberdade. Dun lado, a ameaza confiscadora, vermella e indesexable encabezada polo Marqués de Galapagar, o vicepandemias, o coletas. Do outro, os bares abertos e a actividade económica que flúe no medio da pandemia. Un oasis no ollo do furacán. Está claro que o equipo de Ayuso pariu unha mensaxe interesante en clave comunicativa que nos acompañará ata o día da contenda electoral. 

A campaña electoral en Madrid está marcada por unha dicotomía interesada. Comunismo ou liberdade. A incomodidade do PSOE ante esta mensaxe é palpable. Talvez por esa razón tenten situar, durante a campaña, a Sánchez como sombra de Ángel Gabilondo

A incomodidade do PSOE ante esta mensaxe é palpable. Talvez por esa razón tenten situar, durante a campaña, a Sánchez como sombra de Ángel Gabilondo. O Presidente do Goberno foi identificado como o rival a bater por Ayuso, que mesmo declarou que el é o verdadeiro candidato socialista. Ante este escenario, os socialistas tentaron construír unha mensaxe pragmática e responsable, que fuxa da estridencia e da polarización que promove o PP. Un papel complexo se temos en conta que Mónica García, a candidata de máis Madrid, é médica anestesista e unha voz autorizada para falar dos retos que xera a pandemia.

Pero claro, Ayuso sempre contraataca. A candidata popular puxo enriba da mesa unha reforma impositiva que cualificou de “a maior baixada de impostos da historia”. Por suposto, os grandes beneficiados serían as rendas máis altas -o PP sempre tivo claro aquilo da pertenza de clase-. Pero o pragmático Gabilondo entrou como elefante en cacharrería para anunciar, en La Sexta Noche, que “non imos pedir un euro máis aos cidadáns de Madrid ata as próximas eleccións de 2023”. O primeiro que me chamou a atención foi a idea de “pedir diñeiro” aos cidadáns, coma se o pago de impostos para financiar saúde e educación fose unha especie de derrama extraordinaria para sufragar gastos comunitarios. O ideolóxico non debería verse enfrontado ao pragmatismo. Pero claro, xa non sorprende ver ao PSOE practicando renuncias e abandonando ao seu electorado nunha viaxe centrípeta á procura de non se sabe ben que apoios.

As campañas non van sobre o contraste de opinións sobre unha cuestión, senón sobre quen impón os seus temas na conversación (tanto na opinión pública como na publicada). Gabilondo falando de rebaixas impositivas simplemente fai campaña a favor de Ayuso

Sinto verdadeira envexa do equipo de asesores do PSOE na Comunidade de Madrid. O feito de que aínda non visen a mítica serie “A Á Oeste da Casa Branca” xérame ese sentimento; quen puidese volver gozar da administración Bartlet e a campaña de Santos coma se fose a primeira vez. E é que á cuestión ideolóxica suman un grave erro comunicativo, reforzando o enfoque e o tema no que a actual Presidenta da Comunidade de Madrid é referente. Explícao Josh Lyman na sétima tempada da ficción americana, cando debuxa tres recadros con temas de campaña: os que sempre lidera a dereita, os que pode liderar o progresismo e as cuestións triviais. Di Lyman que as campañas non van sobre o contraste de opinións sobre unha cuestión, senón sobre quen impón os seus temas na conversación (tanto na opinión pública como na publicada). Gabilondo falando de rebaixas impositivas simplemente fai campaña a favor de Ayuso.

En Catalunya, as dificultades para que a CUP entre ao próximo Govern da Generalitat están relacionadas coa asunción de contradicións. Esta posición paréceme moito máis respectable que a torpeza e a renuncia ideolóxica que practica Gabilondo e o PSOE en Madrid. Sobre todo, porque fan un discurso que permite que Ayuso triunfe electoralmente -pero tamén no fondo da súa mensaxe económica-. Iso non é pragmatismo. É estupidez.