Sabes que marchei o xoves aí contra ás oito, xa noite pecha e na compaña de Paco e Suso, para asistir a unha desas asembleas asemblearias, e díxenche que en cousa de dúas horas pensaba estar de volta

Ola que hai, miña rula!

Mándoche polo Guedellas estas letras, que che escribo dende a Pena Moura dos montes do Bocelo, ó abeiro do vento xeado que bufa fero dende os páramos de Curtis e Teixeiro. Que saibas que estou ben a Deus grazas, e que nin ando de esmorga nin marchei con outra. Se non volvín á casa dende o xoves é por causa de forza maior, que pasarei a explicarche en canto deixes de saloucar coma moza primeiriza. Sabes que marchei o xoves aí contra ás oito, xa noite pecha e na compaña de Paco e Suso, para asistir a unha desas asembleas asemblearias, e díxenche que en cousa de dúas horas pensaba estar de volta. Aínda lembro que me porfiaches en que petiscara algo antes de marchar, “quen non é bo discutir co estómago baleiro”, dixéchesme; “pero eu non vou discutir”, retruqueiche; “pero logo a que vas?”, insistiches ti; “se o soubera, diríacho”, rematei eu.

Asemade falaban os oradores, sempre había algún camarada que dirixía un medio sorriso cara onde nós sentabamos, coma querendo dicir “isto vai por vós, que o saibades, e que saibades que nós xa o sabemos”

Supoño que por mor dos recortes, a calefacción do local non estaba acesa. A nós entrounos a friaxe nada mais sentar no veludo escarlata das butacas e xa só nos quedou rezar que a misa fora breve e concisa, aínda sendo conscientes de que era moito pedir. Pero axiña comprobamos que o da friaxe era o menor dos nosos males comparado coa xeada de paus ardendo que nos ía caer en riba. Os oradores sucedíanse en procesión e sempre a bater en nós. Que se Quintana fora un soberano erro, que se o bipartito o noso mais grande pecado, que se Beiras un traidor malcriado e desagradecido, que se aínda quedaba esterco dentro a pesares da limpeza de Amio, que se había que recuar ós tocos e atrincheirarse alí na porta para que nunca mais volvesen entrar na Casa Común xente tan común e vulgar… E asemade falaban os oradores, sempre había algún camarada que dirixía un medio sorriso cara onde nós sentabamos, coma querendo dicir “isto vai por vós, que o saibades, e que saibades que nós xa o sabemos”.

“Desta veñen a por nós. É mellor fuxir ata que escampe”, dixémonos

Nalgún intre vimos a cousa tan negra que decidimos poñer terra por medio. Sen mediar palabra, só por diminutos acenos, acordamos saír ó escusado, de un en un e de cinco en cinco minutos. E o que saía xa non volvía. Xa na rúa, apuramos a meternos no coche e coller camiño da casa. “Desta veñen a por nós. É mellor fuxir ata que escampe”, dixémonos. O Paco escolleu os montes do Testeiro, pola caída de Zobra, que seica gardaba por alí amizades de cando liderou a Glásnot dezá.  Eu decidinme pola serra do Bocelo, que coñecía ben dos tempos de mocear. O Suso escolleu o Monte Faro, pero non nos dixo o por que nin nós llo preguntamos. Antes de separarnos, acordamos que o Guedellas faría de enlace entre nós namentres durara a fuxida, e sería o encargado de subministrarnos víveres e manternos en contacto.

Miña rula, non che podo dicir o que durará a fuxida; pode ser moito ou pode ser pouco, ninguén o sabe. Ti fai unha vida o mais normal que deas, cóidame as crianzas e actualiza todos os días a conta de feisbu (así as amizades non me botarán en falta e non farán preguntas difíciles de contestar). E polo meu corpo non teñas perda, que xa sabes que fun cabo furriel de infantería. O Guedellas deixoume un xeneroso surtido de conservas e polos arredores xa mirei castiñeiros e maceiras de tarde.

Miña rula, non che podo dicir o que durará a fuxida; pode ser moito ou pode ser pouco, ninguén o sabe

Ademais, contareiche que onte, aí polo luscofusco, vin como agatuñaban monte arriba dúas figuras humanas. Nun principio, e así ó lonxe, pensei nunha parella de monxes, se cadra de Sobrado ou se cadra do mesmo Santo Antolín de Toques. Co gallo de que non me viran nin me sentiran respirar e coa esperanza de non distraer a súa andaina, procurei o recanto mais escuro da Pena Moura. Pero nada que vai para ningures, a cada paso estaban mais preto e mesmo parecía que viñan dereitiños ata onde eu estaba. Deime por fodido! En calquera intre sacarían o ferro de debaixo do hábito e adeus mundo cruel. Cando xa os tiña a cinco pasos, un dos monxes baixou a carapucha, pousou no chan un paquete que traía agochado entre a roupa e dixo: “Chelís, aquí che deixamos chourizos asados, xamón e un anaco de pan fresco. De parte da taberneira de Souto. Nós somos as súas netas, Xiana e Xela. Mañá volvemos”. Xúroche, miña rula, que quedei apampado, sen saber que dicir nin que facer, sen saber se estaba vivo ou xa me coseran a tiros e soñaba con anxos de ollos grandes disfrazados de monxes.