A Rosalía, que soña baleas e vacalouras. E un mundo máis xusto.

Xunto a ese texto que reproduzo en cursiva, aparecía no Facebook unha fotografía ben triste: unha cría de balea, derrotada xa, sen ningunha tensión no seu corpo enorme de bebé formidable, pero agoniante. Unha das miñas fillas, Rosalía, a máis nova, que ten a súa fantasía e a súa realidade ateigadas de baleas fermosísimas, partillouno no seu valado e formulaba a pregunta: Que che pasou, pequena?

E eu, que xamais poderei contestar esa pregunta, aínda que a leve comigo penso que toda a vida, axiña pensei nos nenos mortos. Nos nenos que veñen morrer ás nosas praias. Nos nenos aos que xa nin sequera deixan morrer nas nosas praias. E negueime a chorar, porque perante semellante barbarie chorar non é o que cómpre. Cómpre poñerse en pé e maldicir a todos os malnacidos que pretenden negarnos ata a impotencia. 

NOVO CACHORRO DE BALEA VARADO NA COSTA

Onte varou en Nemiña (Muxía) o que é o terceiro cachorro de balea común que aparece nas últimas tres semanas na costa galego-portuguesa. Nesta ocasión foi unha femia de menos de 6 metros de lonxitude, un recén nacido totalmente dependente da nai, que aínda tiña o embigo sen cicatrizar, as aletas caudal e dorsal parcialmente plegadas, e que estaba moi delgada.

Nesa situación a reintroducción non é posible, e a única opción valorada polo equipo de veterinarios e biólogos de CEMMA foi a da eutanasia, realizada seguindo protocolos aprobados internacionalmente. Na posterior necropsia non se atopou nada estraño macroscopicamente, quedando á espera da futura análise histopatolóxica das mostras recollidas.

Queremos agradecer ás persoas que rapidamente avisaron nada máis atopar a balea, á AVPC PROTECCIÓN CIVIL MUXIA, Policía Local de Muxía e Seprona da Guardia Civil de Corcubión que estiveron alí nun primeiro momento e en comunicación coa nosa Unidade Móbil mentres nos desprazabamos de Nigrán a Muxía, e a todas as persoas que despois na praia comprenderon e respetaron o noso traballo e atenderon ás nosas indicacións de non achegarse para poderlle dar un final tranquilo á baleiña, así como ao persoal de Adrisa Centro Veterinario de Cee.
 

Que che pasou, pequena?

Escribir poeticamente. Ou, simplemente, escribir e logo intentar transformar o noso escrito en poesía. 

Un desembarco permanente de cadáveres prodúcese diario diario nas nosas praias.

Nós rexeitámolos desde os nosos búnkeres nazis –as costas de Europa están sementadas de búnkeres nazis, impenetrables, indestrutibles, non é por outra cousa que os chamo así--. 

Somos o cume da civilización. Séculos e séculos sosteñen a grandeza cada vez máis afincada da evolución prodixiosa do ácido ribonucleico. 

Somos a intelixencia do universo e, xa que logo, a súa conciencia, a súa única e posible conciencia. 

Por iso os nenos dos outros, coitados, veñen morrer ás nosas praias bunkarizadas.

Que che pasou, pequena?

Hai cousas que se poden dicir de moitas maneiras. Cando se fala da morte dos nenos, adoita facerse en voz baixa. Despois de todo, din os que son quen de poñer tamaños a dor, trátase dunha dor menor. Mais, ¿quen ousa dicilo? Os seus desconsolados pais non o van admitir; poden, incluso, reaccionar iradamente. ¡Anxiños do Señor! ¡Eses xa si que son santiños do ceo! ¡Rogade por nós! ¡Cala, non o digas, non vaia parecerlles mal! 

As primicias correspóndenlle a Deus. Así o establece a Lei. A primeira espiga, o primeiro grao, o primeira año... o primeiro fillo eran para Deus. 

Celebra que cho arrebatase. Iso quere dicir que te bendiciu, a ti e a toda a túa caste. Fostes elixidos por Deus para que El cobre o seu tributo, para que continúe sendo Deus un pouco máis; un pouco máis Deus durante un pouco máis de tempo. 

Deus sempre permaneceu calado, nunca falou. Outros son os que falan no seu nome, os que poñen palabras de seu na boca de El. E Deus cala. Se quere seguir sendo Deus debe estar calado. Non pode contradicir aos que falan no seu nome. Os homes que poñen as palabras de seu na boca de Deus, o que queren son deuses mudos. 

Deuses mudos. Os deuses que falan non conveñen. Adonde iriamos parar se os deuses falasen? 

Que che pasou, pequena?

A quen llo preguntas se ela xa está morta? Ela non che vai contestar. Non pode. Por elevación debería ser Deus quen respondese, pero tampouco non pode. 

A morte dos nenos resulta un encordio, sabes? Por iso agora xa non queremos nin que veñan morrer nas nosas praias por moi bunkarizadas que estean; non os queremos nin mortos. Preferimos nin velos engulidos polo océano, sen testemuñas, ademais; que desaparezan baixo o azul –cando é azul-- do mar e queden aló abaixo para sempre, sen que ninguén os vexa, sen que ninguén os conte. 

Que che pasou, pequena?

A asociación ecoloxista que acudiu a facerse cargo do pobre e formidable bebé, agradeceu moi de veras a comprensión e o bo comportamento dos curiosos que, inevitablemente, tiñan que facer acto de presenza e provocar unha maior ou menos aglomeración. Agradecemos, dixeron, que respectasen o noso traballo e a intimidade da malpocada cría de balea, do bebé balea, do neno balea. O seu estado non permitía xa facer nada por el. Así que houbo que aplicarlle a eutanasia. Moitas grazas pola vosa comprensión. 

Que che pasou, pequena?

Agradezamos nós tamén a quen bunkarizaron as nosas praias, a quen despoxaron o mar --os mares—de incómodas testemuñas, que lles deixen aplicar a eutanasia aos nenos dos outros respectando a intimidade necesaria. 

Que che pasou, pequena?

Ela non che vai, contestar, filla. E Deus tampouco.

Pode que algún dos que poñen palabras de seu na boca de El si que o faga. Sonche moi arrichados, eses que falan no nome de Deus, moi ousados e estanche moi cargados de razóns.