Heráclito (dos poucos filósofos clásicos que dixeron algo con sentidiño), explicounos que a única verdade incuestionable é que todo está en continua transformación, que nada permanece (mal que lle pese aos conservadores, por definición inmobilistas), que todo evolúe e muda e, dalgunha maneira, que todo mellora. E iso adoita ser certo...a non ser que falemos das débedas, moi en especial das que determinados países (empobrecidos, que non pobres) teñen contraído dende antes de antes e por sempre xamais cos países enriquecidos (que non necesariamente ricos; algúns son ricos de chiripa -petróleo a esgalla- ou a base de escravizar á poboación: léase a potencia da China ou o poderío xermano, neste caso escravitude neocapitalista de minijobs a esgalla).
Vémonos limitados, ata o insoportable, por ducias de débedas que nós non contraemos, senón que foi cousa dos que nos precederon, pero que si imos pagar, sempre e sen clemencia ningunha, nós, as vítimas.
Esa débeda, que impide desenvolvemento destes países non se somete, xa que logo, á lei de Heráclito, e, ao non facelo, perpetúa inxustizas, provoca mortes, tristura, e moita vergonza.
Eu son dos que cre, cunha radicalidade absoluta, que posto que non estamos moito tempo por aquí, deberiamos ter, cando menos, a posibilidade da felicidade, dunha mínima ledicia máis ou menos constante que faga a vida soportable. Non digo a felicidade porque si e en termos absolutos, porque iso sería o mesmo que non dicir nada, senón, cando menos, a potencialidade da mesma. Sen embargo, vémonos limitados, ata o insoportable, por ducias de débedas que nós non contraemos, senón que foi cousa dos que nos precederon, pero que si imos pagar, sempre e sen clemencia ningunha, nós, as vítimas.
E xa non falo só de cartos. Falo, por exemplo dos prexuízos. Como os herdados arredor da lingua (o galego é de pobres e incultos), por dicir un calquera que coñecemos moi ben. Débedas como a Constitución, que moitos de nós non votamos e á que hoxe diriamos Non con virulencia estrepitosa. Esa carta magna tan pouco magnánima igual valía para a sociedade dos anos 70 do século pasado (onde vai el, coitadiño), mais xa non nos vale neste afouto e moi diferente século XXI e, xa que logo, debería arbitrarse (toma verbo) algún camiño para que os que pagamos a débeda dunha factura que non solicitamos e que nos fai aturala, a ela e o seu monárquico modelo de estado, que poidamos, cando menos decidir se a deixamos ou non de pagar.
Heráclito, sen sabelo, foi un dos primeiros antisistema porque nos fixo ver que ningún modelo de organización é para sempre. E que as débedas, do tipo que sexan, algún día hai que deixar de pagalas aínda que ao acreedor lle amole
Porque por moi a gusto -é un falar- que aqueles daqueles días o decidiran, xa pasou tempo máis que sobrado como para que se nos condone ou como se diga iso de non facerlle pagar a conta a quen nada ten que ver co asunto e seica, si, cos condóns.
E quen di estas cousas fala doutras moitas: a idea de nación, a identidade cultural, a filiación, porque si, ao concordato coa Santa Se (que manda truco)... Heráclito, sen sabelo, foi un dos primeiros antisistema porque nos fixo ver que ningún modelo de organización é para sempre. E que as débedas, do tipo que sexan, algún día hai que deixar de pagalas aínda que ao acreedor lle amole.
Así que por min, que lles dean polos heráclitos.
