Unha é moi afeccionada ós cadernos. Grandes e pequenos, agasallados ou mercados por min en distintos lugares ós que quedan vinculados cun fío invisible. Levo algún sempre no peto ou na mochila, para atrapar liñas ou ideas, cousas sempre para despois. Cousas que non quero esquecer pero que nese momento non son tan nidias na memoria como os outros afectos que levo no lombo.
De cando en vez, esas follas voandeiras, pregadas e tantas veces abandonadas en mesas, caixóns e anaqueis de libros, asoman de novo. Gústame moito reler cousas que falan tanto de momentos prendidos de lonxe e lembrar quen era eu nese xuño de 2009, ou de moito antes, e por que demo anotei aqueles números, ou por que me deu por facer, inconscientemente, uns debuxiños de cadros, raias, flores..., con quen falaría eu nese momento, que pasaría polo maxín. Outras veces, ao recuperalos, paso as follas moi rápido, coma se fosen un abano imposible, absorto e atrapado na súa propia velocidade. E a paisaxe deses garabatos, desas liñas amarelas xa, é moi semellante a aqueles contos pequenos e cadrados que tiñabamos canda nenos e gardaban unha historia paralela nas esquinas das páxinas. Moitos non se daban de conta deste agasallo agochado, do contiño breve, moito máis sinxelo que a nosa propia inocencia. E as dúas cousas á vez non podían ser: había que escoller entre facerlle caso a esa sorte de cinema mudo, animado e distinto, ou tomar a lectura polo que era, a de verdade, a historia principal.
Eu agora penso que vivo nun mundo de historias secundarias. Non falo da dispersión das moitas pestanas do navegador, da lectura dixital nin nada diso. Para moitos de nós, a capacidade de asombro estase a repregar e vemos só, ou queremos ver, unha parte das cousas, un cachiño do iceberg. Domesticamos e pixelamos a realidade: zapeamos os informativos, apagamos a radio, pasamos en diagonal polos xornais. O ruído derivado de todo isto podémolo escoitar de lonxe. E afacérmonos tanto a el que, chegado un momento, xa nin moleste.
Ó mellor o que sucede é que andamos facendo acopio de anestesias. E na dinámica pixelada non se sabe ben quen se salva nin quen afunde, aínda que nos toca a todos, na educación, na sanidade, na defensa do común. A ignorancia , pode que, simplemente, nos amanse ou nos faga máis manipulables. Ou estar máis preparados para o noso propio desastre, ancorados na calma chicha da falsa tranquilidade.
Non sei o que atoparei no futuro nestes cadernos do antroido do 2012. Ao mellor unha receita da asunción do medo que me fará rir coa condescendencia coa que atrapamos eses fíos do pasado. Agardo que non falte a rabia, a voz e a protesta. Supoño que depende de todos.
