Saín de Vilanova dándolle voltas ao meu discurso para a XV Asemblea da Refundación do Nacionalismo  (II d.A., segunda despois de Amio); e hora e media despois, nos arredores de Ourense, xa tiña os puntos sobre os is da argumentación toda e os parágrafos esparexidos buscando acomodo pola cabeza adiante. Así que decidín parar na estación de servizo da Merca, para baixarlle un café con melindradas e acougar os miolos. “Xa logo en Verín, co foleco quente, baleiro a cabeza no papel nun santiamén”, pensei contento e confiado. Por riba, cando entrei no aparcadoiro, vin que non había mais coches. “Recoiro! Isto pinta ben, toda a barra para min só”.

Por que será que canta menos clientela hai nun local mais tempo tardan en mirarte? É un misterio e aínda non dei coa explicación científica, se é que a ten. Se cadra é unha variedade do “ollo nugallán”, que cantas menos cousas ten que mirar menos se esforza en mirar. Vai ti saber. Aproveitei o tempo morto para botarlle un ollo á lacena acristalada onde gardan as larpeiradas e levei a primeira na fronte: só un bocata anano de chourizo e un sándwich de tres pisos, pero nin o cheiro de cruasáns, cos que viña soñando dende que saíra da casa. “Acouga, meu, que se a moza che quenta ben o café vai tirar do cigarro e podemos salvar o día”. Zás! Segunda pescozada: cando lle pedín o café con leite, a moza díxome que ía ter que esperar un chisco, que a máquina aínda non se quentara de todo. “Acouga, meu...” E vaste matar? Non vas fuxindo da policía nin tes en Verín a Teresa Lisbon en camisón rabelo e satinado agardando por ti, logo que présa tes?

Nesas que esperaba arrimado ao mostrador, vin de esguello como un autobús chegaba ao aparcadoiro e uns segundos despois, vin baixar del unha recua interminable de vellos e vellas. Outra vaca no millo! Entraron en tropel cun barullo de voces que encheu o local antes no mais absoluto silencio. Mortos de sede e con gañas leria, pedían a berros as cervexas, berrábanlle piropos á taberneira, berraban uns cos outros por pagar as contas, e entre berros fóronme arrecantando no mostrador ata que xa case me faltaba o aire de respirar. Desesperado e asustado, eu só rezaba que cando menos o meu café viñera quente. Zás! Pois non, que se algo vai mal aínda pode virar a peor. Xa cando mo traía a taberneira vin que non fumegaba por ningures e confirmeino decontado no primeiro grolo: morno, non pasaba de morno. Tan morno que o baixei todo no seguinte grolo, e facendo forza cos cóbados, conseguín desentalarme do mostrador e marchei escopeteado de alí.

Pero antes de botar porta fóra, e co medo a que o cigarro non me sentara ben por riba desta augaxada no estómago, aínda tiven o atrevemento de entrar na tenda de revistas, lembranzas e golechadas, na que remexían enredadas catro vellas e mais un vello. Unha voz interior non me paraba de zoar na cabeza. “Pero alma cándida, seica non che chegou? Marcha para Verín dunha santa vez, con cigarro ou sen cigarro, pero foxe ... mira que che gusta xogar a perder!” Por suposto, non lle fixen caso e púxenme na procura dalgunha vianda que tirara do cigarro; dubidei entre un paquete de donuts e unha bolsa de patacas fritidas (gústanme as dúas cousas), pero decidinme por unha bolsa de rosquillas de Chantada (que non me gustan), e non sei por que. Estaba claro, xa perdera o norte e non era dono dos meus actos. Pero a cousa non quedou aí. Cando ía pagar, o vello adiantóuseme e pousou a súa compra riba do mostrador; a moza díxolle a conta e el púxose a sacar billetes en cámara lenta da carteira, e despois moedas dun moedeiro; e non me preguntedes como facía, pero por cada moeda que conseguía poñer no mostrador caíanlle tres ou catro no chan; e cando apañaba algunhas do chan caíanlle outras de non sei onde. Pensei en botarlle unha man, pero vinlle na mirada así como certa desconfianza nas miñas intencións e desistín. Como aquilo non lle vía trazas de acabar algún día, abrín a bolsa das rosquillas e púxenme a roer nelas, mirando absorto o baile do vello cos cartos e tratando de non pensar en mais nada.

Unha hora despois da miña parada rápida a tomar un café estaba xa de volta na autoestrada camiño de Verín. Adele díxome Hello pola radio e de seguido púxoseme a contar os seus problemas de comunicación coa outra beira do mar. Xa non dei mais. “Mira, Adeliña, terás problemas e non cho discuto, pero ... cóntoche eu os meus? Non, pois xa sabes ...”