Boto por diante que a miña opinión sobre unha crónica futboleira escrita despois de ver un partido pola televisión é semellante á que teño para as críticas musicais que falan dun concerto despois de escoitar un disco. Pero ata que a Praza Pública se encha de lectores, publicidade e sufragantes (ou pagáns, chámennos como queiran) e a Fundación non teña mellor cousa na que facer gasto que mandarme a min con dietas e desprazamento a ver os partidos do Dépor lonxe de Riazor, sospeito que isto ha de seguir sendo así. Así que os puristas da información deportiva poden correr ó bar a ler o As (e non poño ligazón á súa páxina para que teñan que pasar o arduo traballo de atopala no seu buscador favorito), o DX ou o DXT; pero tampouco confíen moito en que alí vaian confesar que aforran en xornalistas e intrusos, e dígolles eu que seguro que o fan.

“Chegaba o Dépor a Huelva despois de dous enfrontamentos na casa cheos de fortuna (un) e xogo (o outro), á busca de goles, aínda líder e, polo tanto máis cerca da soñada primeira división”. E patatín e patatán. ¿De verdade que lles interesa? Pois sigan o consello final do parágrafo anterior.

Partido en Riazor, anos oitenta. O Dépor gana pola mínima ó Recreativo de Huelva. Tempo de desconto, córner a favor do Recre. Melenas, dianteiro deles que xa nos marcara un, intenta o remate, pero Jorge, o porteiro do Dépor tamén coñecido como Parrocho, faise coa pelota e a manda rápido ó outro campo. O Flaco Gil, todoterreo do Dépor e despois do Celta, faise co balón preto da área rival e o equipo mantén a posesión buscando a calma que o santo Arsenio Iglesias demanda dende o banquiño. Melenas, que botara o partido xogando sucio e ben, queda discutindo con Parrocho na área do Dépor. Parrocho zóupalle e Melenas morre dramaticamente dentro da área; téñoas visto mellores en teatro, pero poucas, aínda que recoñezo que unha labazada daquel Jorge que pola rúa metía medo de grande non debe ser motivo para armar unha festa. O árbitro, que non puido ver nada, por indicación do linier, que tampouco puido ver nada, detén a posesión en campo contrario e, por indicios, pita penalti contra o Dépor e expulsa a Parrocho. Riazor pita. A Jorge, ó árbitro, a Melenas, á mala sorte, ó boxeo aficionado...

Como Arsenio xa fixera os tres cambios, ordénalle ó inmenso porteiro que antes de marchar entregue a camiseta, verde, do tamaño dun prado, a Gil, filusmis perdido, fraco pero rexo como pelo de xabaril. Gil dáse un paseo por dentro dela antes acertar a sacar a cabeza polo burato que é, antes de dar metido tanta tela no seu axustado pantalón para evitar a sensación de levar posto un vestido de señora gorda, e camiña cara á portería do seu equipo como (aquí o símil póñeno vostedes, pero teñan en conta: minuto noventa e pico, penalti decisivo en contra, o momento ideal para se estrear como porteiro en partido oficial).

Arsenio abandona o banco (daquela non había área técnica e un podía soñar que Arsenio ía vir sentar ó teu carón na bancada, había sitio de sobra, para consultar contigo a táctica) e corre a poñerse detrás da rede e do seu improvisado gardameta. Melenas coloca o balón no punto de penalti. Gil apunta coas mans ós paus e todo Riazor ve como o tamaño da catástrofe é inversamente proporcional á envergadura do Flaco. Arsenio berra, Gil non se move, o árbitro pita, Melenas corre a darnos un disgusto, golpea o balón, silencio en Riazor, a mancha branca e negra voa, se cadra un pouco alta, a verde diminuta segue sen moverse, a branca (Melenas) mira a traxectoria, a bola peta no traveseiro, sae fóra. Os nove xogadores do Dépor e o propio Arsenio bótanse enriba da manchiña verde, case integrada na herba de Riazor e na memoria dos poucosmil espectadores que andabamos por alí. O estadio berra (se o cemento non o facía o balbordo tan grande que montaba aquela pouca xente era cousa de superheroes), a xente salta, corea a Flaco Gil, insulta a Melenas, asubía, abrázase con descoñecidos, festexa. Fin do partido.

Non me pidan que recorde con certeza o resultado. Nin se os dous puntos valeran para algo. A memoria é (tamén) así: un adestrador emblemático, un par de xogadores, un balón polo medio, un rival habilidoso abondo como para xustificar o fracaso, e a fortuna de poder ter celebrado un deses momentos máxicos que moi poucas veces che regala o fútbol. En directo.