Na primavera do 74 eu tiña trece anos e cursaba 5º de Latín e Humanidades no Seminario Diocesano de Lugo. É de supoñer que daquela crería en Deus, na Virxe María e no Espírito Santo; pero si lembro coma se fose hoxe que tamén cría no Atlético de Madrid e no seu Único Fillo, José Eulogio Gárate. “Es moi crido ti”, repetíame unha e outra vez miña nai, e case nunca por cousa boa. A fe relixiosa levábaa nos xenes: tíos curas e monxas nas dúas liñas ascendentes e unha lareira de rezo diario do Santo Rosario; porén, non podería dicir o mesmo da fe balompédica, xa que non lembro antecedentes familiares “colchoneiros” nin o Atlético era un Deus Todo Poderoso, mais ben un quero e non podo. Din que os camiños do Señor son inescrutables e revirados, e a min deume por alí, supoño. Como me daba por sacar boas notas un ano e malas ao seguinte, así un curso tras outro. Tampouco lle atopo moita explicación. Un día rifoume meu tío cura, xa desesperado co meu comportamento errático: “unha de dúas, ou non che regula a cabeza ou te estás rindo de nós. E non sei cal das dúas cousa é peor”.
Aínda sen poder aseguralo penso que era “colchoneiro” (na posguerra seica os colchóns viñan recubertos cunha tea de raias brancas e vermellas) por obra e graza de Gárate, o seu dianteiro centro. Era un bo xogador: moi bo no un contra un e no remate de cabeza, e resolutivo na área pequena. Conservo nítida na retina a súa figura percorrendo o campo inimigo, sempre escorado á banda esquerda, sempre coas medias baixas, xa non sei se por gusto ou porque llas ían baixando os defensas a patadas nas canelas. Pero con ser moitas as súas excelencias futbolísticas, penso que eran outras as que chamaban a miña atención e admiración. Por exemplo, que era dos poucos futbolistas con carreira universitaria (era Enxeñeiro Industrial); ou que xamais o vin arrepoñerse a ningún defensa rival, e iso que botaba case tanto tempo de pe coma enfociñado na herba; ou, por exemplo, que cando marcaba un gol (e foron moitos) amosaba o seu contento estreitando a man dos compañeiros, coma se estivera nun cóctel e lle presentaran a alguén. Non me digades que non era unha rara avis futbolística!
O 15 de maio daquel 74 o meu Atlético xogaba a final da Copa de Europa co Bayern de Munich no estadio Heysel de Bruxelas, aquel equipazo dos Maier, Beckenbauer, Hoeness e mailo torpedo Müller. A selección alemá, ou case. As autoridades relixiosas deixárannos ver o partido na tele, e eu púxenme en primeira fila cunha bandeira do Atlético na man, que non sei de onde raios a puiden sacar. Para os incrédulos direi que conservo un retrato da ocasión, pero tampouco sei de onde raios sacaría alguén unha cámara fotográfica naqueles tempos. Misterios da vida. Os teutóns eran mellores, si; pero o Atlético xogou un partido serio, defendeuse sen maiores problemas, o garrido Heredia cortaba e subía o balón coa elegancia do mesmiño kaiser, e o meu Gárate traía tolo ao malvado e feroz Schwarzenberg. Fomos á prórroga co cero cero inicial, e cando logo Luís marcou de falta, pensei que me ía dar algo. Deus existía! Campións de Europa! E só uns minutos despois, no último minuto da prórroga, cando a besta parda de Schwarzenberg mandou un punteirazo dende o quinto carallo e entrou na portería de Reina, pensei que me volvía dar algo. O Demo tamén existía!
Trinta e un anos despois daquela xogada do demo, Atlético e Bayern van volver enfrontarse, agora nunha das semifinais da Copa de Europa, a ida o vindeiro 27 e a volta xa en Maio, o día 3. Tanto tempo pasou que xa case nada é o mesmo. Nin o fútbol, que mudou o seu carácter tribal por un circo mediático e virtual; nin eu tampouco, que deixei de peitearme, fíxenme do Barça nos tempos de Cruyff e xa non creo nin en maría santísima. Pero aínda así, Deus vai ter unha boa oportunidade de demostrar quen manda no mundo, restituíndo a exquisita elegancia de Gárate e chimpando o demo alemán ao inferno, que é a súa casa e onde debe estar. Se é que Deus realmente existe, claro.
