Separatismo de caste

Numha entrevista recente no 'Tribune Magazine', Íñigo Errejón retomava a metáfora do separatismo das classes dominantes

Numha entrevista recente no Tribune Magazine Íñigo Errejón retomava a metáfora do separatismo das classes dominantes: “Os ricos estám essencialmente em processo de secessom. Na Espanha, há muita discussom sobre a independência da Catalunha, mas aqueles que se tornaram independentes som os ricos; eles vivem como se fossem de um pequeno país da Espanha.” Esta micronaçom de privilegiados tem as suas contes correntes na Suíça, mora em bairros completamente isolados do resto da gente, estuda nas escolas da internacional dos ricos e goza de fiscalidades de exceçom. Mas som os mesmos que encontraram umha sucedida fórmula política, para defender os seus privilégios, em intentar convencer as classes populares espanholas de que o seu problema som as aspiraçons democráticas do povo catalám, basco e galego. O espantalho do separatismo com construtor de solidariedades verticais (patrióticas) para esgaçar as horizontais (de classe).

Castelao, quem falava do “separatismo de caste” como “a separación máis criminal: probes e ricos”, entendia à perfeiçom essa estratégia política das elites espanholas: “Falan de que nós queremos poñer fronteiras. Eles si que están poñendo fronteiras: son fronteiras verticales. Porque eu pregunto, repitindo o que xa teño dito en moitos mitins –eu son un home que repite moitas vegadas as cousas–, eu pergunto: ¿Que son os homes ricos, os poderosos, sinón unha nación independente donde todos son felices dende o seu nascimento? ¿Que son os traballadores, os probres, os humildes, sinón unha nación oprimida, arredada de outra, donde todos son distintos dende que nascen? Pois eles que nos falen de que queremos crear máis fronteiras horizontales, temos que decirlles: os separatistas sodes vós, que facedes a separación máis criminal. Mais tamén decimos que nós acabaremos con esas fronteiras verticales.”

Pode-se apreciar um Castelao solidário e irmandado com o povo espanhol, nom por partilharem a mesma pátria, senom a mesma classe e o mesmo inimigo: o separatismo de classe

Contudo, o rianxeiro ia mais lá, entendendo que a forma de desativar essa operaçom cultural passava por que, umha vez “ceibe Catalunya, ceibe Euzkadi, ceibe Galicia, xa os pobos de Andalucía, Extremadura e Castela, pobos irmáns do noso, saberán conquerir a súa liberdade mellor que xunguidos todos”, pois a burguesia espanhola ficaria sem o recurso do bode expiatório do “separatismo”. Nos seus textos do “desterro” na Estremadura, na sua simpatia polo socialismo das terras do latifúndio, pode-se apreciar um Castelao solidário e irmandado com o povo espanhol, nom por partilharem a mesma pátria, senom a mesma classe e o mesmo inimigo: o separatismo de classe.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.