1, A salientar, primeiro, que toda a crítica á lei de liberdade sexual, á que estamos asistindo, céntrase nas sancións "que liberan a violadores"; e iso é falso e argumentativamente demagóxico.
Ademais, é só entrar nun aspecto, que é secundario e dependente do resto, do núcleo da tal lei. E que o fagan con tal virulencia e sobre un tema menor, con mentiras e falacias, é moi significativo da súa pobreza argumentativa e da súa indixencia moral e política.
Como é en sabido, o modo de afrontar os problemas por parte da dereita é simplemente punitiva, ou sexa, que non é enfrontar os problemas, non é ir ás causas, nin facer prevención. Pensan que só actuando sancionadoramente contra as manifestacións fenoménicas se resolven os problemas; quizais porque ese ir ás causas levaría a cuestións de índole socioeconómica e poñería en cuestión o seu baleiro formalismo e lle obrigaría a entrar no que de ningunha maneira queren entrar, que son os condicionantes materiais da realidade política e social; isto para eles debe ocultarse sempre e xamais establecer ningún vínculo coa problemática social.
2, Pola contra, entrar en causas, e procurar prevencións é cousa que si fai esta lei e que é o máis relevante dela, sendo a cuestión menor a normativa sancionadora.
Nada se di, na simplona crítica, do que é o substancial e fundamental nesta lei e que a caracteriza e polo que supera todas as anteriores sobre o mesmo tema. Isto é, o obxectivo desta lei, e, así, do seu articulado, é a prevención, formación e sensibilización en todos os ámbitos (educativo, sociosanitario, comunicativo e de publicidade, laboral, administración pública, castrense, centros penitenciarios, espazos públicos, partidos políticos, organizacións sociais, corpos de seguridade, xudicatura, ...), así como a protección, acompañamento, seguridade e reparación das vítimas; así como a procura da implicación de todas as institucións nestes obxectivos.
Disto nada se di na “crítica” da dereita (política e xudicial), porque quedaría a súa inanidade ao respecto en evidencia; así que céntranse en vociferar sobre un aspecto, que, hai que recoñecelo, é central para eles, dadas as súas limitacións xa sinaladas para analizar e responder a calquera situación conflitiva que se dea na sociedade.
3, En efecto, no que non cae esta lei é nun simple punitivismo, en pensar que hai que aumentar as penas e así se resolve o problema; pero o caso é que se non imos máis alá, ás causas, á prevención, á formación (nos policías xuíces, militares, etc.), á atención, protección, seguridade e reparación non se vai mellorar nada. E por aí vai a lei; por ir máis alá.
E, de feito, nalgún suposto, no abano de penas redúcese por abaixo e mantense por riba. En ningún caso hai aumento de penas (non é unha lei punitivista), e en algún caso hai rebaixa, como dicimos; e ao ter que ser xeral (a normativa), será no xuízo onde se contemplen agravantes, atenuantes e eximentes, de darse o que se dea, para establecer, dentro dese abano, a pena que corresponde (por exemplo, hai abanos entre meses e anos).
4, Entón, en ningún caso se pode, legalmente, aplicar o suposto mínimo de pena ao caso, de modo xeral, senón que se debe revisar se entra dentro dos supostos; isto é, na revisión, que pode reclamar o reo, habería que analizar as condicións, os feitos probados, que motivaron a sanción imposta. E, efectivamente, poderán darse casos que entren dentro do suposto de redución da condena.
Facer iso, revisar unha pena imposta, presuntamente polas modificacións penais desta lei, aplicando unha redución atendendo ao mínimo do abano para ese delito, sen a análise dos condicionamentos e feitos probados, que no seu momento motivaron a resolución xudicial, é pura e simplemente prevaricación.
5, Entón, ante un posíbel recurso no que, en función da nova lei, se solicite a súa aplicación, rebaixando a pena, que ten que facer un xuíz o xuíza nese caso? Pois ten que interpretalo; agora ben, iso depende, a interpretación, do seu leal, ou "desleal", saber e entender, ou depende da lei? E, en definitiva, realmente hai que “interpretar”, ou, simplemente, aplicar a lei?
En efecto, como hai que actuar cando se dá esta circunstancia xa está contemplado no Código Penal; este establece como hai que aplicar a nova lei e nada hai que interpretar, só hai que ler a lei. E como esta nova lei modifica o Código Penal para determinadas penas, pois non hai máis que ler o que di o código penal para estes casos. E está exposto claramente nas disposicións transitorias; en particular na disposición transitoria segunda, que di que “para a determinación de cal sexa a lei máis favorábel terase en conta a pena que correspondería ao feito axuizado coa aplicación das normas completas dun e doutro código”. Das normas completas di, por tanto, non só das penas mínimas posíbeis para ese delito.
Pero se non está dabondo claro leamos a disposición transitoria quinta, que non ofrece a máis mínima dúbida (para quen “saiba” ler ou para quen “queira” ler): “Nas penas privativas de liberdade non se considerará máis favorábel este código cando a duración da pena anterior imposta ao feito coas súas circunstancias sexa tamén impoñíbel segundo o novo código”. Isto é, se no novo código cabe a posibilidade (no seu abano) de manter a pena imposta no seu momento, entón debe manterse a pena imposta no seu momento. Está claro. Unicamente se coa modificación se contemplasen penas menores aplicábeis, entón habería que considerar, en función das circunstancias e feitos probados, en que punto do abano se situaría a nova pena. E este é o único sentido da revisión individual de cada caso, se a sanción imposta no seu momento cabe mantela coa modificación actual, ou se esta reduciu o tempo de privación de liberdade (ou a sanción que sexa). Só neste caso.
En conclusión, non hai que “interpretar” se cabe manter a pena imposta en función da modificación do Código. Nada que “interpretar”.
Pois, está claro, resulta que a tal “interpretación” non vén sendo outra cousa que a escusa para a arbitrariedade xudicial e a irresponsabilidade xudicial. A presunción, ridícula e insultante para a razón, de que a “interpretación” “depende do xuíz” é inaceptábel; só desde a prepotencia (que só son responsábeis ante deus e ante a historia) cabe afirmar que segundo o xuíz ou xuíza pode “caer” esta ou outra resolución xudicial. Non; non depende se o xuíz ou xuíza é xuíz ou xuíza e non unha persoa disfrazada de xuíz ou xuíza. O único que se reclama cando se afirma que en última instancia depende da interpretación é o que dixemos, unha reclamación de arbitrariedade e irresponsabilidade, ao que chaman, sen que se saiba por que, “independencia xudicial”. Pero o poder xudicial de quen non pode ser independente é da lei e de quen ten que ser independente é da ideoloxía política de quen xulga.
6, E non se trata tampouco de que unha carencia desta lei sexa non incluír entre as súas disposicións como hai que aplicar a lei; pois xa está na lei como hai que aplicala; sería redundante, ademais de insultante para os xuíces que sexan xuíces; sería como dicirlles: “señores xuíces e xuízas, deben de ler a lei”. Os xuíces e xuízas que son tales xa len a lei e a aplican. Outro caso, claro, é se damos cun estafador ou estafadora, que está cobrando do erario público por unha función que non está a realizar. Neste caso habería que aplicarlles a estas persoas a lei.
Cando alguén, baixo a falsa presunción de ser xuíz ou xuíza resulta ser independente da lei, ou sexa, prevaricador ou prevaricadora, e do que é dependente é da súa ideoloxía política (e/ou partidaria) está claro o que hai que facer con esa persoa. O maior problema sempre está, claro, en que quen xulga tal cousa é “colega ou amigo/a”; e todo o mundo coñece os estragos do corporativismo, especialmente para o funcionamento do Estado de Dereito e da división de poderes.
7, Conclusión final evidente: todo o “debate” aberto sobre a aplicación da lei de liberdade sexual está claro que é un montaxe da dereita e, en especial, da dereita xudicial. Precisión: que un xuíz sexa de dereitas ou de esquerdas tanto dá; o que non dá tanto é que sexa xuíz ou xuíza ou non o sexa; isto é, sempre que aplique a lei, gústelle ou non, non hai nada que dicer. Si hai que dicer e facer cando non aplica a lei, cando a súa independencia non o é da súa ideoloxía senón do ordenamento xurídico. Entón, como diciamos, hai que aplicarlle a lei a esa persoa. E esa persoa está de máis no poder xudicial; é máis, é un perigo para o poder xudicial e para o Estado de Dereito.
8, Cada vez está máis clara a necesidade e a urxencia de modificar a lei e que sexan xurados populares e non amigos/as e/ou colegas os/as que se xulguen entre si. Polo ben do poder xudicial (e polo ben do Estado de Dereito e da cidadanía).
