Na campaña electoral andaluza os partidos da esquerda fundamentan a mensaxe e a reivindicación no andalucismo. Iso supón que o eixo central previsto, o do patriotismo español agraviado por Cataluña, non está funcionando nada máis que na dereita e con dificultades; que  está a ser subalterno. Gabriel Rufián non ten escenario alí e iso tamén axuda moito.

Adelante Andalucía ten ancoraxe andalucista; dalgún xeito posúe a lexitimidade, recolle o fluxo principal da tradición andalucista. E Susana Díaz decide sumarse á reivindicación para competir con ese discurso, quizás por oportunismo, porque detecta que ese flanco non pode ficar descuberto, pero benvida sexa a aproximación se serve para romper a outra dinámica, primaria e destrutiva.

Debería coñecerse mellor a realidade andaluza. Desde as culturas nacionais do norte da Península predomina un desprezo inconsciente, que vincula erroneamente Andalucía coa cultura oficial española e co folclorismo de ínfima calidade que esa cultura oficial inoculou historicamente. Ese mesmo clixé chusco que se lle impón desde o Poder á civilización do sur, aos seus habitantes, adoptámolo os galeguistas.

Debería coñecerse mellor a realidade andaluza. Desde as culturas nacionais do norte da Península predomina un desprezo inconsciente, que vincula erroneamente Andalucía coa cultura oficial española e co folclorismo de ínfima calidade que esa cultura oficial inoculou historicamente

Adentrarse en Blas Infante, considerado o pai da patria, quizás cambiase a percepción e quizás enriquecese, seguramente, a nosa visión de nós mesmos. Unha personalidade riquísima, autor dos fundamentos da patria andaluza, da bandeira e do escudo, cunha obra teórica dispersa e complexa, pouco concreta, que non chegou ao seu corolario, pero chea de luz. Mira tan lonxe que é difícil abranguelo, moitas veces esvaécese como a auga nas mans.  Pensa en grande, dunha orixinalidade grandiosa, pero faltoulle tempo para pulir o diamante, pois  foi fusilado en 1936, relativamente novo.

Indómito e insurrecto, uns envéxano e outros fanse parasitos del, segundo din os seus estudosos. As vías para entrarlle  son moitas; unha subxectiva é a de escoller varios aspectos do seu pensamento, que quizás non son os decisivos, en catro liñas.

Cre na democracia directa e popular, e na soberanía social. Intúe que a crise de Occidente non é nin política nin económica, senón humana, unha crise de humanidade, absoluta.

Os andalucistas van celebrar estes días o centenario da Asamblea de Ronda, a primeira reunión rexionalista, que segue, igual que o galeguismo, o ronsel do movemento catalanista, inclusive desde o concepto de rexionalismo

Nega o principio das nacionalidades, porque a nación é un ente político que posúe ou aspira a un Estado. E o Estado non pode chegar a elaborar unha nova Historia; a Humanidade aspira a outro resultado e esa aspiración só pode chegar mediante a aplicación do Principio das Culturas. Cando fundamenta Andalucía non se propón unha nación senón un Ser. Sendo así, brinca nos seus escritos por riba das problemáticas nacionais e das súas concrecións tácticas, aínda que participe delas. Ao cabo os andalucistas van celebrar estes días o centenario da Asamblea de Ronda, a primeira reunión rexionalista, que segue, igual que o galeguismo, o ronsel do movemento catalanista, inclusive desde o concepto de rexionalismo.

Andalucía, di, non copia nin copiará xamais. Existe desde hai varios miles de anos, adquiriu a forma de Tartesia, de Al-Andalus, é a patria dunha das civilizacións orixinais máis antigas do mundo e quen sabe,  di, se o berce da Civilización non partiu dese Occidente. Por iso establece profundos vínculos espirituais e influenzas con outras civilizacións, coa islámica, coa oriental e tamén coa europea, que considera filla, dito moi axiña, de Andalucía.   

_{-Andalucía. Teoría y fundamento político. Blas Infante. Manuel Pimentel, Antonio Manuel (EDS.). Almuzara.}