“Me gustas cuando callas porque estás como ausente./ Distante y dolorosa como si hubieras muerto./ Una palabra entonces, una sonrisa bastan./ Y estoy alegre, alegre de que no sea cierto”. (Veinte poemas de amor y una canción desesperada, Pablo Neruda).

O meu tío, farto de andar ao rebusco de pequeno, confesoume, hai cousa dun mes, que nesta historia –e en tantas outras polo estilo- só foi capaz de atopar dous momentos procesuais nos que a xustiza é igual para todos

Por moito que relouque o afouto xuíz do caso, non vai ser quen de agochar as confidencias que lle revelou a deslembrada duquesa que casara cun xenro do monarca. A piques de podrecer o chisme que tanto deu que falar, cando a súa señoría levante o segredo do sumario, só nos faltarán por descubrir todos os nomes da señora do sorriso azul. E pouco máis. Entre as nosas atinadas sospeitas e o que queren que saibamos os que cada día nos contan as cousas, aquilo que apareza grafado nos papeis timbrados será absolutamente irrelevante, cadre ou non coa versión das tecedeiras de opinión que nos fan pensar como pensamos.

O meu tío, farto de andar ao rebusco de pequeno, confesoume, hai cousa dun mes, que nesta historia –e en tantas outras polo estilo- só foi capaz de atopar dous momentos procesuais nos que a xustiza é igual para todos. Un, cando unha irmá do herdeiro da coroa acabou compartindo co vulgo os soliloquios de san Agustín. "Yo no he tenido nada que ver con las facturas, es mi marido el que ha llevado el control". O outro, aflorou cando a cor da sangue non puido eclipsar a picardía tolda que lucen os pillabáns, finxindo que perden a memoria, coma se acabaran de levar un couce nas cachas do encéfalo. “Nono sei, non me acordo”. 

Ergue a vista, mira fixamente o retrato que pendura detrás do couquizo do xuíz, e de súpeto todos os presentes, enfeitizados, escoitan impertérritos 564 veces a aburrida melodía, “nono sei, non me acordo”

Fóra destes lances de desvarío, as coincidencias entre a xente de avoengo e os plebeos vanse esvaecendo no negror dos sumarios, e as semellanzas non son máis ca instantes moleculares, suspiros coloreados con sorrisos azuis prefabricados, ou chocadelas de mans co pescozo teso, que duran exactamente o tempo que tarda en chegar á cara a orde dos seus xélidos corazóns, para que os rostros esbrancuxados de sempre recuperen o pétreo estado orixinal que os fai ser como son. Pedras sen alma, e nada máis.

Mais, como a auga nunca se afai fóra do seu leito natural, a señora –como a alcuma o home que come ensaimadas- aloulada por ter respondido correctamente a 15 das 579 preguntas, acaba volvendo en si para acantoar aquel estraño sorriso azul. Ergue a vista, mira fixamente o retrato que pendura detrás do couquizo do xuíz, e de súpeto todos os presentes, enfeitizados, escoitan impertérritos 564 veces a aburrida melodía, “nono sei, non me acordo”.

Xa o dixo o leguleio ao saír do xulgado: “Basta verlle a cara”. Dime que non é certo, que o tal non sabe do que fala. Ou, se queres, non me digas nada. Un sorriso, bástame.

Ah! Hai quen di que detrás desa ladaíña, “a xustiza é igual para todos”, sempre pode aparecer pendurado un retrato sen rostro, ou unha subela aguzada, ou un sorriso azulado, que acabe cravando, na substancia medular de calquera plebeo, ese revirado principio consuetudinario que abafa decotío a anormal normalidade, “o que ten padriños bautízase, e os demais, nada que vai para ningures!”. Xa o dixo o leguleio ao saír do xulgado: “Basta verlle a cara”.

Dime que non é certo, que o tal non sabe do que fala. Ou, se queres, non me digas nada. Un sorriso, bástame.