Talvez teñamos un problema

“Tenho o costume de andar pelas estradas/ Olhando para a direita e para a esquerda,/ E de vez em quando olhando para tras…/ E o que vejo a cada momento/ É aquilo que nunca antes eu tinha visto”. (O Guardador de Rebanhos,  Alberto Caeiro).

O Estatuto de Galicia xa ten trinta e pico anos (1981) e aínda seguimos desposuídos das competencias necesarias para desenvolver as nosas capacidades e exercer os nosos dereitos

Falando de política, para variar. O Estatuto de Galicia xa ten trinta e pico anos (1981) e aínda seguimos desposuídos das competencias necesarias para desenvolver as nosas capacidades e exercer os nosos dereitos (artigo 27). E aqueles que debían devecer por reclamalas prefiren velas podrecer na artesa centralizadora, custodiada polos sempiternos gardiáns da patria. Monárquicos e republicanos de dereitas, de esquerdas ou neutrófilos, galegos ou non, turran xuntos do cabestro que preserva a España-una por riba do noso, que vai minguando cada instante que pasa. Se cadra, ese é o problema.

Verbi gratia, os da chave da artesa –PP, PSOE- votaron coma podengos en Santiago a favor de que Galicia xestionase a competencia de Tráfico, e desiguida correron coma galgos cara Madrid para facer talmente o contrario, confundindo adrede a Portela da Canda co río do Esquecemento, sen que se lle puxesen os bugallos no papo. Despois apoiaron cos ollos pechados as reformas dos estatutos doutras comunidades, sen sentiren calafríos por ser cómplices necesarios para que o da súa Terra seguise inmutable. Pois iso, lambecricas gabanciosos alardeando de solidarios, máis preocupada por engordar a vaca da veciña ca por conseguir que a súa dea o leite necesario.

Temos un problema do nabo e, no canto de pórnos a buscar unha solución, dásenos por azacotar vareixas ou por flaxelarnos, axeonllados mirando de cara acolá, agardando coma papaleisóns que nos caian pans cocidos do ceo, espreitando detrás da porta, pensando que van vir os de fóra sacarnos as castañas do lume. Se cadra, ese é o problema.

E así, agardando polo tren que nunca chega, seguimos prostrados coma cagalleiros, cos pés nas nubes e coa cabeza alén do Padornelo, confundindo o insufrible proído de almofadas de toxos con doces fregas nas nádegas que nos alixeiran a vagarosa circulación sanguínea. Aí embeleñados, sen azos para aguzar as uñas e afincalas no chan firme, sen endereitar o lombo ata que nos convenzamos, dunha vez por todas, que se a vaca da veciña dá máis leite cá miña, non pode ser porque a súa sexa dunha raza superior. Ao mellor é, simplemente, por non adoecer ao albiscar como a comadre repaña a nosa fariña. Velaí o problema.

Temos un problema do nabo e, no canto de pórnos a buscar unha solución, dásenos por azacotar vareixas ou por flaxelarnos, axeonllados mirando de cara acolá

Ah! Ao meu tío Lisardo dóenlle as illargas por vernos tan distraídos, mentres outros porfían arreo, súan e xemen, e están a piques de rebentar o groso sedeño que non lles permite ser o que son, sen deixarse asustar polos que se cagan de medo pensando que se pode esfarelar a carrada allea. Talvez nós teñamos un problema.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.