Hai tempo que ando dándolle voltas á idea de facer un comentario sobre Tempo fósil (Chan da Pólvora, 2018), o último libro publicado de Pilar Pallarés. Un apuntamento inxenuo no bordo do camiño para deixar constancia e compartir co mundo. E é que me colleu de imprevisto e desprovisto, nun momento en que o verán de 2018 piaba por irromper violento contra un corpo infectado de futuro e hormonas. Na verdade, ese sentimento non desapareceu nin creo que o faga, mais a diferenza é que hoxe podo escribir sobre aquilo que hai dous anos me deixou coa palabra na boca.
Tiven a oportunidade de dicirlle isto mesmo á autora na presentación do libro na Chan da Pólvora, en Compostela. Cargado de afouteza, ao final do acto dirixinme a ela para que me asinase e, namentres, aproveitei para esbozar un tímido « Grazas por este libro, Pilar; colleume nun momento en que andaba á procura de azos que me amarrasen á vida ». Para a miña sorpresa, contestou cun severo « Ai, si? E iso por que? ». Non souben que responder. Nese momento entendín moitas cousas. Tal vez ela non se lembre, mais iso significou o desencadeamento de algo en min mesmo, o argumento último onde resistía a miña lectura.
E aquí está a chave. Porque máis aló dos recoñecementos e dos premios, non hai que esquecer que o Tempo fósil non é máis ca un depósito de restos para a reunión. Se queredes, como moito, un motor infinito de materia. Máis frío incluso ca o motor, un algoritmo: hordas e hordas de fragmentos de memoria a sedimentar unhas enriba das outras; fragmentos que xa non lle pertencen a ninguén rexistrados nun papel, por iso nos reúne e por iso lle damos o seu valor. Non nos importa a autora, non nos importa o lugar. É a quentura do corpo en xogo, na liña temporal da memoria o alento da nova vida, unha escusa sublime para que ninguén fique atrás.
É fermoso, non é? Sabernos mortais e devanceiros, vivos, mudables eternos. Doe, claro que doe, pero é fermoso igualmente. Como lin nun texto do Heidegger no que ando estes días por motivo das aulas, « O único que a nós pertence é demostrar a pertenza ». O máis aló, o ventre, a casa, o que está por vir... Que máis dá... Sempre é o mesmo: terra en sedimento, memoria. Para pensar a vida coma o funil polo que nos abismamos, para comulgar, emoción que es e fuches e serás, síntese dun tempo fosilizado.
