“De tódolos xeitos, todos coincidían en que ao final, ao xeneral o prenderon homes da súa propia tropa e que marcharon con el de a cabalo camiño de Santiago .” (Os escuros soños de Clío, Carlos Casares).
Conta o meu tío que nunha ocasión petáronlle na porta tres propios, ben vestidos, con traxe de corte, camisa branca e gravata negra. Despois de saudar educadamente, un deles abriu a carpeta que levaba debaixo do brazo, sacou do seu interior un prospecto semellante a un recordatorio da primeira comuñón, e comezou a gabar as súas crenzas relixiosas. Como o meu parente non estaba para andrómenas, deseguida os despachou coa consabida reprimenda: «Eu non creo na miña, que é a verdadeira, e vostedes pretenden que crea na súa!».
Malia a nosa supina ignorancia, varios meses antes da conxura dos xenerais socialistas para arrincarlle os galóns ao tal Sánchez, todos sabiamos que a señora andaluza reloucaba por arredar do camarín a Pedro I el breve. Só faltaba que o rei do mambo, máis coñecido coma Felipe González, decidise como e cando. Por conseguinte –ou, por consiguiente- cando o caporal constatou que o outro se negaba a escribir ao ditado, mandoulle unha misiva aos camarlengos para que aguilloasen á tropa, ata obrigala a volver ao rego e restablecer o estilo e as formas, a ver se os amos do sistema deixaban de cuiñar coma cadelos adoecidos.
E así foi como comezou o show. A enviada do señor avisou que nos notificaría, cando tocase, de que, se o partido llo pedía, estaría disposta a sacrificarse. E mira ti por onde, para sorpresa dos que sempre andamos aparvados, esta muller tan ben mandada, hai cousa de quince días, anunciou que ía anunciar a anunciación. E por fin, por obra e graza de Felipe e con esa verborrea baleira, propia de quen só pretende que perdure o que se acaba, dona Susana Díaz xa ostenta a categoría de flamante precandidata ás primarias do pesoé, malia a profunda apatía dos seus submisos partidarios.
Porén, se ao vir a noite escurece, se cando chove é que está chovendo e se Rajoy permite que o martes de entroido siga caendo en martes, estaremos en condicións de concluír, sen medo a equivocarnos que «tres eran tres las hijas de Elena y ninguna era buena». Ou o que vén sendo o mesmo: Caballero regresou da capital logo de propiciar a rendición de Breda, entregándolle a praza galega á señora andaluza a cambio de «ná es ná»; Patxi López paseouse por Lugo e foise sen saber o grao de parentesco existente entre San Froilán e o rei Juan Carlos; e Pedro Sánchez veu a Ourense para responder «no es no», cando lle preguntaron se Galicia era unha nación ou simplemente o noroeste de España. Ou sexa, tanto nos ten xan coma perillán.
Ah! Di o meu tío Lisardo que na Galicia aletargada vivimos tempos tristes, de seareiros febles e sen coraxe, sempre dispostos a brindarlle aos de fóra un «contade comigo», a cambio de nada.
