Hoxe e desde sempre, existiu e permanece aínda a pesar de todo, unha tendencia suicida nunha parte da esquerda. Son os “puros”, son a esquerda estupenda, a esquerda de revolución desde o sofá, lugar desde o que comodamente reparten bendicións e admonicións ad hóminem ao resto, sobre todo ou case sobre todo.

Hoxe e desde sempre, existiu e permanece aínda a pesar de todo, unha tendencia suicida nunha parte da esquerda. Son os “puros”, son a esquerda estupenda, a esquerda de revolución desde o sofá, lugar desde o que comodamente reparten bendicións e admonicións ad hóminem ao resto, sobre todo ou case sobre todo

Afastados dunha lectura correcta do momento histórico actual, de cal é a correlación de forzas hoxe, ignoran o desfavorable que esta é para nós aquí e agora; viven noutro mundo afastado e son incapaces de conectar coa realidade do nivel de conciencia social e de clase actuais. Léndoos non é estraño que a xente se afaste de todo o que cheira a esquerdas e sintan o comunismo como unha ameaza no peor dos casos ou como cousas de extraterrestres no mellor deles.

O resultado de facer unha #mal análise é que non se dan boas respostas e así os vemos, cada vez máis afastados das preocupacións reais da xente común; mentres o capitalismo foi mutando, eles seguen enredados e felices en vellos símbolos, en vellas consignas e en eternas querelas con “os desviacionistas e traidores” da propia esquerda.

E así van deixando que o populismo da extrema dereita vaia gañando vontades. Alleos á evidencia de que cando a xente non sabe cara a onde ir, cando o medo apodérase dos pobos estes víranse cara a aqueles que lles dan respostas fáciles #ante momentos difíciles.

Vexamos cal é a situación actual:

-O decrecemento da esfera global da economía é un dato incontestable (esgotamento dos recursos, auga, petróleo, etc.)

-A vía hexemónica actual de carácter ecofascista quere que unha minoría continúe co seu nivel de vida á conta da maioría, é o 1% contra o 99% restante.

-A crise ecolóxica vai ligada á precariedade e á consecuente crise social. O problema por tanto é político e cultural.

-Pasáronse os límites físicos do planeta e sófreno xa as clases máis débiles da sociedade (pobres, mulleres, anciáns).

-A perda de biodiversidade por tanto incide directamente na vida humana, tal e como se viu na actual pandemia e as que virán.

-Tamén o cambio climático dá lugar á aparición dun negacionismo político que o que pretende NON é negar a existencia do mesmo, senón que ten uns efectos “depuradores” e o que persegue é seguir nun proceso de adaptación do cambio climático desde unha perspectiva de clase ecofascista, isto é protexer e blindar os privilexios de clases, en definitiva do poder actual.

-O sostemento da vida non é unha prioridade na lóxica do neoliberalismo. O que se pretende é continuar co seu crecemento económico, ergo continuar coa maximización das taxas de ganancias do capital. O pensamento político occidental separou separou a vida humana do mundo vivo desde os seus inicios, o cal se agudiza desde que se impón o período da modernidade triunfante, esquecendo a dependencia duns bens naturais finitos, minerais, os ciclos da auga e do carbono, dos procesos como sínteses ( polinización, fotosíntesis) ignorando que non poden existir economías sen eses bens fondos da natureza.

-Ningún sistema económico pode sobrevivir dun modo ilimitado.

-Rosa Luxemburgo xa nos dixo que o capitalismo no seu avance destrúe as economías naturais mediante a violencia e o refugallo dos bens naturais dos pobos.

-Actualmente o capital financeiro ha multiplicado a rapidez do proceso sen ningunha medida. Vémolo nos seus proxectos de extracción de terras, minerais, bosques que destrúen territorios e ecosistemas enteiros ( Bolsonaro e Brasil como paradigma). Nunca antes tantas especies estiveron en perigo de extinción. Na súa lóxica, as ganancias están antes e por encima da humanidade e o planeta. A voracidade do actual proceso neoliberal está a acabar co propio capitalismo ao acabar coa propia planta produtiva (o planeta). A consecuencia é o camiño cara a unha sociedade do apartheid, lembremos o devandito máis arriba, o 1% contra o 99%. UNHA MINORÍA TEN O DEREITO A TODO E UNHA MAIORÍA É EXCLUÍDA DE TODO”.

Como se chegou a esta situación?.

Podemos afirmar por todo iso que o capitalismo do Século XXI pouco ten que ver co capitalismo do Século XX

Fagamos memoria. Coa caída do réxime de capitalismo de estado da Unión Soviética, vítima da súa derrube económico, a corrupción do aparello que o sustentaba e as súas contradicións políticas ao ser incapaces de “evolucionar” no sentido que si fixo, a título exclusivamente de exemplo evolutivo non necesariamente desexable, o PC Chinés, desaparece o discurso alternativo ao capitalismo occidental, deixando as mans libres para que os seus delegados no goberno dos EEUU e Inglaterra ( R. Reagan e M. Thatcher) nos anos setenta empecen a desmontar as estadas do capitalismo con rostro humano de Keynes, (bandeira de enganche dos socialdemócratas europeos) cuxa teoría económica choca cos intereses dun capitalismo salvaxe.

Se “ desregularizan” as leis que poñen coto á avaricia financeira, destrúense as organizacións tradicionais da clase obreira e lexíslase en sentido contrario, iniciando o baleirando do “estado social” ou de benestar e a democracia. O estado muta e adopta o modelo neoliberal e #ante a falta de resposta social, cambia tamén o discurso ideolóxico.

Podemos afirmar por todo iso que o capitalismo do Século XXI pouco ten que ver co capitalismo do Século XX. A súa lóxica é a de que o capitalismo é un fenómeno inevitable, benéfico e necesario. Que a razón, a tecnoloxía e a ciencia son o único camiño de progreso e ese progreso é a meta civilizatoria. August Comte dicíanos que a razón (a súa razón) e a ciencia son os garantes da orde social, a súa lema por tanto sería “O amor como principio, a orde como base e o progreso como fin”, sumándolle a definición de Spencer e a súa darwinismo social (só os máis fortes sobreviven e como consecuencia natural, as minorías impóñense sobre unha maioría embrutecida), temos aquí as bases filosóficas e sociais, os cimentos sobre os que se edifica todo o que vén logo.

Temos por tanto novas formas de capitalismo por unha banda e doutra banda a transformación do traballo que pasa a grandes liñas da utilización da forza á utilización do coñecemento. A 4ª revolución industrial é, non o esquezamos, a tecnolóxica, o saber.

Todos estes cambios danse tamén na forma en que se perciben as relacións entre as clases, fundamentalmente no concepto das mesmas, nun escenario no que o consumismo e a aspiración dunha maioría da clase baixa é ser considerada clase media, (a ninguén lle gusta que lle chamen pobre) , aínda que para chegar a fin de mes teñan que facer malabares e aínda así non cheguen ( no mundo hai 400 millóns de persoas en desemprego contabilizado, e a existencia de máis de 800 millóns de traballadores empobrecidos que non poden afrontar os seus gastos a pesar de ter un posto de traballo) e sen ter en conta os millóns de persoas que viven nas marxes externas da economía dedicados á “recuperación” de materiais nos vertedoiros das grandes urbes, a recollida do cartón ou a chatarra, os “ manteros” do primeiro mundo, etc. ou o historicamente excluído exército do lumpen, todos forman parte dunha realidade inquietante nun mundo profundamente desigual.

Devante esta realidade xa non nos serven as fórmulas antigas. É necesaria outra forma de pensar, de facer e de comunicar, de discutir o relato para cambiar a actual hexemonía do discurso. Vai o futuro e a vida niso

Aqueles que se esqueceron de cal é a súa clase de pertenza, ao ver as súas aspiracións truncadas, envórcanse cara á extrema dereita. Ignoran de modo consciente que as chamadas "clases medias" son unha creación ficticia para dividir aos de abaixo. Agora que se caeron as caretas e o neoliberalismo xa non necesita de eufemismos, que xa non necesita ocultar o que reside nas súas entrañas e declarar de modo diáfano as súas intencións para avanzar no seu desexo de acaparar con todo, a xente está tan desconcertados que non dubidan en dispararse nun pé, ou aos dous, co seu voto e o seu silencio. Miran cara a outro lado, elixen ignorar a verdade, o non querer un saber que doe, por moito que a peor forma de protexerse diante unha realidade cotiá abafadora é renderse e aceptar que a destrución é inevitable.

Devante esta realidade xa non nos serven as fórmulas antigas, as consignas ou as simboloxías oxidadas que denunciabamos un pouco máis arriba. É necesaria outra forma de pensar, de facer e de comunicar, de discutir o relato para cambiar a actual hexemonía do discurso. Vai o futuro e a vida niso.