O pasado domingo 22 adurmiñaba estomballado no sofá, namentres na tele botaban imaxes de risos, cantigas e apertas no cuartel xeral da canciller Merkel. Brillaban os ollos azuis da señora Ánxela, sobre un fondo todo azul onde se repetían ata o infinito as letras brancas do acrónimo CDU. Nalgún intre pechei os ollos e vin daquela milleiros de brancas gaivotas voando polo mesmo fondo azul, e esbrancuxados presentadores de telexornais, foros abertos e parladoiros virando eternamente nunha especie de carrusel azulado. Non sei o tempo que botei nese estado hipnótico, só que espertei bañado en suor fría, formigo nas orellas e náuseas no estómago.

Brillaban os ollos azuis da señora Ánxela, sobre un fondo todo azul onde se repetían ata o infinito as letras brancas do acrónimo CDU. Nalgún intre pechei os ollos e vin daquela milleiros de brancas gaivotas voando polo mesmo fondo azul

Así llo contei todo ó día seguinte á doutora Flora Miranda, a miña médica de cabeceira. “Azulose, ten tódalas trazas dunha azulose”, díxome despois de que eu rematara o relatorio. “Azuqué?”, exclamei desconcertado. “Azulose”, repetiume dona Flora, e aclaroume que así se lle dicía ó cadro patolóxico xerado por mor dunha exposición intensa e prolongada á cor azul. “E mais che digo, non es un caso único, estanme chegando moitos este verán. Aquí no país dos ananos levamos moitos anos mergullados no mar azul dos populares e, por riba, este verán seco e luminoso fíxonos botar horas e horas na beira do mar azul, barriga arriba e mirando o ceo azul. Demasiado azul para os nosos ollos verdes e acastañados!” Eu arregalei os ollos incrédulo e díxenlle que nunca tal oíra.

Pregunteille por que caera precisamente onte, se eu estaba ben e nunca antes sentira la cousa. “Caro Suqui, a azulose, coma acontece na meirande parte das doenzas, é un proceso acumulativo e hai un intre no que a auga reborda o vaso e bota por fóra. Cadrarás comigo en que, por regra xeral, os mortos estaban vivos o día antes de morrer, non si? Pois iso foi o que che pasou a ti ... o azul foi entrando no teu corpo, paseniño e acotío, e fúcheste azulando por dentro sen darte de conta ... ata onte, que rebentaches e botaches por fóra ó ver as imaxes da Merkel ...” Imaxineime coma un sapo de horta chupando un cigarro, e inchando e inchando ata estoupar en anacos ... uff! Saca de aí! “Non é por meterche o medo no corpo nin para que te sintas mellor, pero o certo é que estamos arrodeados polo azul ... azul é o mar océano, e o ceo sen nubes tamén; e os hospitais e a roupa das enfermeiras e dos médicos;  e azul é a bandeira do partido que nos goberna aquí, e alá en Madrid e acolá en Alemaña; e a propia Unión Europea son estrelas aboiando nun fondo azul. Mais che diría, o manto da Virxe tamén é azul ... Estamos ou non arrodeados? Eche un andazo”

“Non é por meterche o medo no corpo nin para que te sintas mellor, pero o certo é que estamos arrodeados polo azul"

Explicoume logo a doutora que o azul era unha cor primaria e fría e que a súa friaxe transmitía acougo, seriedade e distanciamento. Ou por que pensas que os moi cucos escolleron esta cor? Porque así son eles: primarios e fríos, inimigos de balbordos e manifestacións (acougo), xente de orde e como deus manda (seriedade) e amantes das diversidades individuais e desigualdades sociais (distanciamento). Carallo coa doutora! Nunca tantas explicacións me dera de balde! Certo é que pouco lle entendín do que me estaba a dicir, pero semellaba enrabiada co mundo e eu non quería aguilloar no bicho reclamando aclaracións a maiores. 

Explicoume logo a doutora que o azul era unha cor primaria e fría e que a súa friaxe transmitía acougo, seriedade e distanciamento. Ou por que pensas que os moi cucos escolleron esta cor? Porque así son eles: primarios e fríos, inimigos de balbordos e manifestacións (acougo)

Seguiu a esbardallar con ira apaixonada sobre a simbiose perfecta da cor azul coa idiosincrasia pepopular, asemade facía enigmáticos borranchos no papel das receitas. Eu só rezaba que ela escribira ben o que quería escribir, e que logo na botica interpretaran sen atrancos aquel xeroglifo cuneiforme. “Mira, Suqui, o que agora che vou dicir que non saia de aquí, que me comprometes, pero a nosa propia bandeira, que cores leva? Unha banda azul sobre manto branco, igualiño ca Virxe do Carme ... Si, moita pureza e candidez, pero friaxe a darlle co zoco. A friaxe do azul sobre o branco da rendición e sometemento. Velaí o noso pendón! Púidolle quedar a cabeza descansada a quen o inventou! Pola contra, a tan odiada bandeira española ten o vermello e amarelo, que son cores cálidas e predispoñen á amizade e ó achegamento dos corpos. Que me perdoen, pero non hai comparanza posible. Peor ca nosa só a dos asturianos, que por algo son familiares achegados.”

A friaxe do azul sobre o branco da rendición e sometemento. Velaí o noso pendón! Púidolle quedar a cabeza descansada a quen o inventou!

E xa cando eu botaba pe fóra da consulta aínda me dixo: “Reza para que siga a chover na Galiza. Só a chuvia nos pode salvar da desaparición”. Miña naiciña, como está a doutora Flora!, debe facer mais hora da conta, pensei eu para min.