Vergangenheitsbewältigung

Pasei a tarde segando a herba no que antes era a cortiña e agora xa non sei o que é. As palabras varían o seu sentido ou pérdeno cando a realidade que nomean cambia ou desaparece. Seguramente é certo que algúns puntos de encontro deviñeron imposibles porque xa non podemos nomealos. Con dous planos iguais marcando a mesma ruta, dúas persoas poderían alcanzar a mesma meta e, non obstante, arribar a sitios distintos. Pero tempo haberá para resolver adiviñas.

Estas terras que hoxe tan só ofrecen herba mellor ou peor coidada e algunhas árbores dispersas, noutro tempo traballábaas para o avó Manuel Caxigueira

Estas terras que hoxe tan só ofrecen herba mellor ou peor coidada e algunhas árbores dispersas, noutro tempo traballábaas para o avó Manuel Caxigueira, un home recio, forte e lento, que cravaba a rella do arado detrás da súa parella de bois magníficos e trazaba uns regos profundos, mouros e fecundos. Era un pracer contemplar a terra despois de que el a traballase. Caxigueira fora carreteiro, realizaba portes cun carro do país tirado por unha parella de bois, bois magníficos, sen dúbida, barudos e lustrosos coma o coiro lustrado, e quizais o paso acadarmado das bestas compasou o seu paso para sempre.

O seu alcume, Caxigueira, non sei se lle viría do pau de caxigo co que se facían as aguilladas. O caxigo, se non estou mal informado, é unha especie de carballo que nace ventureiro nos valados.

Na cortiña na que eu agora sego a herba deixándoa coma o céspede dun estadio, Caxigueira facía xermolar patacas, trigo, nabos.... O avó coidaba persoalmente un horto, había espazo para os coles ou as verzas, como sempre se chamaron por aquí. (Un rioxano e un galego terían de entrada un desencontro con esta palabra. Arribarían a sitios distintos. Habería que virarse cara aos inicios do Macondo, onde as cousas eran tan remotas que en vez de dicilas as sinalaban porque non tiñan nome. Custa traballo admitir que puido haber algún tempo no que as cousas non tivesen nome. Qué tenebrosa realidade vivir sen nome).

Busca ás xuntas, díxome Caxigueira, retirado xa, vello xa, un día que eu me puxen a gadañar torpemente; a gadaña busca ás xuntas

Hoxe nada diso queda. Pero non só na cortiña do avó; practicamente en ningunha en todos os arredores. Xa case non hai cortiñas en Begonte.
A gadaña, manexada polas mans expertas daquela, peiteaba os prados, producía pezas soberbias de arte audiovisual. As medias lúas perfectas, impecables, que trazaban os hábiles golpes, o son cimbrante da folla curvada, a vibración do aire, o salaio da herba fragmentada... Busca ás xuntas, díxome Caxigueira, retirado xa, vello xa, un día que eu me puxen a gadañar torpemente; a gadaña busca ás xuntas.

As primeiras veces, cando apago o motor, é posible que os grilos continúen cantando. Logo xa non. Supoño que abandonarán o meu campo en busca doutros lugares onde non os espante un terremoto. Onte produciuse diante miña o vidro canela dun escáncer, un lóstrego pequeniño que se apagou entre a herba.. Pisei o freo e concedinlle o tempo preciso para poñerse a salvo das coitelas que goberno. (Non é a primeira vez que a teodicea me asalta nas miñas andainas aldeás).

Vergangenheitsbewältigung; palabra alemá composta que fai referencia ao axuste de contas co pasado

Esta mañá a miña neta máis vella --tres aniños--, axudoume a sementar patacas. É doado, a penas dá traballo. Deitas as patacas no chan á distancia axeitada unhas doutras, e botas por riba a herba segada. Ignoro dende cando se utiliza esta modalidade de sementeira, pero por aquí faino todo o mundo. A colleita non é mala e as patacas tampouco. En realidade non se colleitan. Cando chega o tempo, apáñanse as que poidan necesitarse para a ocasión e as demais se deixan para que continúen medrando. Algún proveito habería de sacarse da herba que xa ningún animal pace. Supoño que será iso. Non sei.

(Vergangenheitsbewältigung; palabra alemá composta que fai referencia ao axuste de contas co pasado. A cantidade de voltas que din ata atopala, e hoxe soamente falei de herba! Tanto ten, agora que xa volvín a miña faciana cara a ela, continuarei na teima de penetrar a súa semántica posiblemente dolorosa... doente?  Falaremos).

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.