René Vietto era un tipo duro desde a infancia. Ao pouco de el nacer, no inicio da Gran Guerra, os alemáns capturáronlle o pai, que pasou todo o conflito na cadea. Sendo adolescente púxose a traballar primeiro recollendo flores e despois como mozo para todo no Hotel Majestic de Cannes, o das estrelas de cine. Cos aforros, Vietto, que desenvolvera unha obsesión polo ciclismo imposible de dominar, comprou a primeira bicicleta e púxose a adestrar polas ramplas empinadas da Costa Azul, a piñón fixo, tentando imitar ao seu admirado Alfredo Binda.
Fíxose profesional en pouco tempo e famoso en moi pouco máis. En 1934 correu o Tour para axudar a Antonin Magne, a relambida estrela francesa do momento, gañador da proba en 1931. Como Vietto estaba afeito a sufrir nas montañas, era o encargado de escoltar a Magne nas etapas con portos. Subindo o Portet d’Aspet, a Vietto fóiselle a man e chegou arriba con bastante adianto sobre o pelotón, só para recibir a berra do seu director deportivo, que lle ordenou esperar por Magne e cederlle a roda de diante, que o campión levaba avariada. Magne gañaría ese ano o seu segundo Tour, e a fotografía de Vietto, pouco máis que un neno, sentado nun valado de pedra e chorando coma unha magdalena mentres esperaba o coche dos repostos é unha das imaxes máis icónicas da Grande Boucle.
Debeuno marcar fondo aquela experiencia, ese recoñecemento de que no ciclismo, coma en calquera cousa, algúns están arriba e outros abaixo. E tamén a fama de gafado que foi pillando a medida que avanzaban os anos. Como lles pasa a tantos escaladores puros, o que gañaba costa arriba perdíao contra o reloxo; se en 1934 quedara quinto, en 1939, sendo xa líder dun equipo, foi segundo na clasificación xeral despois de levar o maillot amarelo durante a maior parte da carreira. Por se fose pouco, no que debía ser o seu momento estelar sobre a bici estalou a Segunda Guerra Mundial e o Tour deixou de disputarse durante oito temporadas.
Hai quen di que o masaxista acabou amputando a Vietto e quen defende que todo foi unha trapallada publicitaria. Hainos que aseguran que a deda a conservou un fan en formol durante anos; ou que se expuxo ata hai pouco nun bar de Marsella
En 1947, con 33 anos, Vietto correu o Tour coma unha besta rabiosa. Púxose de primeiro na segunda etapa e levaría o xersei de líder practicamente ata o final. Perdeuno, como era de esperar, nunha contrarreloxo; iso si, a etapa tiña 140 quilómetros, aproximadamente cen máis que as cronos que hoxe se programan nas grandes voltas. O escalador acabou quinto pese a que, segundo conta a lenda, a media carreira infectóuselle unha deda e o pé doíalle tanto que case non podía pedalear. “Córtame a deda que así hei de ir máis lixeiro”, disque lle dixo ao masaxista antes dunha etapa nos Alpes; “e de paso córtalle outra aí ao Lazarides”, ordenou, mirando para un dos seus gregarios. “A min non me fai falta ir máis lixeiro”, contestou espantado Lazarides, para contrariedade de Vietto, que lle berrou: “Onde están os meus domestiques cando me fan falta, onde?”.
O final da historia varía segundo quen a conta. Hai quen di que o masaxista acabou amputando a Vietto e quen defende que todo foi unha trapallada publicitaria. Hainos que aseguran que a deda a conservou un fan en formol durante anos; ou que se expuxo ata hai pouco nun bar de Marsella, e que agora o ten un parente do campión metida nun bote, na lacena da casa.
En fin, tamén hai quen di que nunha das subidas nas que adestraba había unha cabra que se puña contentísima cando Vietto lle pasaba por diante e que morreu cando este se retirou, cousas do mito.
