"Facía que unha parada fácil parecese das boas, que unha das boas parecese fabulosa e que unha das fabulosas parecese milagrosa". Así describía nos anos oitenta o Daily Mirror, con motivo do seu falecemento, ao lendario porteiro do Charlton Sam Bartram, un dos primeiros futbolistas modernos á hora de xestionar a súa imaxe. Con todo, a imaxe á que Bartram quedará sempre asociado é a daquel día en Stamford Bridge no que o resto dos xogadores marcharon do campo porque a néboa non deixaba ver o balón e el ficou só, debaixo dos paus, ata que lle pareceu sospeitoso tanto dominio na casa do Chelsea.
Se son vostedes, coma servidor, persoas habituais nas gradas do fútbol infantil, terán vivido máis dunha vez a situación. Non me refiro á de algún impresentable berrándolle aos rapaces ou ao árbitro, un rapaz el mesmo, aínda que diso seguro que tamén. Falo deses partidos nos que un dos conxuntos é tan superior que o seu porteiro se aburre soberanamente. E, como é un neno, dedícase a facer o que debe: primeiro fala cos compañeiros que están no banco, logo cos parentes na grada, despois empeza a montarse películas nas que a rede é un campo de forza antigravitacional e finalmente acaba por deitarse na herba rezando para que remate tamaña torrada de partido.
Bartram foi un dos primeiros futbolistas modernos á hora de xestionar a súa imaxe
Algo así (sen campos de forza antigravitacionais) debeu de pasarlle a Bartram xogando na casa do Chelsea nos anos trinta. Na época era unha das estrelas do campionato inglés. De novo, traballando de mineiro e xogando nun equipo local, conseguiu un contrato co Charlton Athletic do sur de Londres. Alí permanecería nada menos que vinte e dúas temporadas; cousas do fútbol ese que tanto nos gusta e que por desgraza nunca volverá. Bartram era moi moderno noutra cousa: tiña unha innata capacidade para vender a súa imaxe e engadar os medios con historias. "Dous partidos nun día", titulaba o Daily Mirror cunha foto súa e da muller despois de que Bartram abandonase a súa voda en plena celebración para xogar un partido, por exemplo. Adiantado ao seu tempo, gustaba de regatear aos dianteiros rivais mesmo ata a área contraria, moitas veces con efectos catastróficos. Foi internacional varias veces e, de xeito natural, ao rematar a súa carreira púxose a traballar de reporteiro.
Diante de Sam Bartram apareceu unha figura que avanzaba demasiado amodo para ser un dianteiro 'blue'
Segundo conta na súa autobiografía, o día de Stamford Bridge unha néboa espesísima comezou a tomar o estadio, primeiro pola parte da meta local ata finalmente chegar á súa. O árbitro parou e reiniciou o xogo varias veces, e nunha destas, en plena racha de ataque do Charlton, a visibilidade fíxose nula. Bartram deixou de ver como os compañeiros apertaban ao Chelsea e, nun momento dado, mesmo parou de sentir o boureo propio dun partido de fútbol. Cousas da emoción do momento, debeu pensar. Despois duns minutos eternos, diante del apareceu unha figura que avanzaba demasiado amodo para ser un dianteiro blue. Era un policía, que, sorprendido ao ver o gardaredes aínda no posto, lle dixo: "Que carallo fas aquí? O partido suspendeuse hai un cuarto de hora e no campo xa non queda ninguén!".
