E se os cortes de electricidade duran días, meses, anos? E se non hai ninguén traballando para que iso se reverta? E se hai seis graos? E se chove? E se o espazo público xa non é lugar amable que habitar por estar cheo de ruínas?
Imaxinas unhas horas sen electricidade, sen teléfonos? Vai bo tempo, o ceo está azul e as temperaturas pasan dos vinte grados.
Saio do traballo e o parque está cheo de xente tirada no céspede: grupos xogando ás cartas, unha rapaza tumbada lendo coas últimas raiolas do sol, un par de rapazas tumbadas mentres falan e moita moita xente paseando. Parece esa hora máxica do confinamento na que se nos permitía sair á rúa. O parque infantil ateigado de crianzas. A pista chea de rapaces xogando ao fútbol. A única terraza que está montada, sen unha mesa libre.
Volvemos ocupar o espazo público e unha sensación semellante á da pandemia nos volve percorrer o corpo.
Ah! Pero que iso xa está a pasar!!!: benvida á Cañada Real de Madrid, bendido a Palestina, benvida a Ucraina, benvido ao Sáhara, benvida aos campamentos de refuxiadxs espallados por Europa
E se os cortes de electricidade duran días, meses, anos? E se non hai ninguén traballando para que iso se reverta? E se hai seis graos? E se chove? E se o espazo público xa non é lugar amable que habitar por estar cheo de ruínas? E se cada pouco escoitas unha bomba ou munición dalgún calibre estoupando (relativamente) cerca de ti? E se polo camiño esa rede coa que xogar ás cartas, foi asasinada?
Ah! Pero que iso xa está a pasar!!!: benvida á Cañada Real de Madrid, bendido a Palestina, benvida a Ucraina, benvido ao Sáhara, benvida aos campamentos de refuxiadxs espallados por Europa.
Ogallá a distopía vivida onte axudase a gañar en sensibilidade e responsabilidade para con quen non ten os privilexios que temos nós. Porque para nós puido ser un día incómodo, surrealista, mais para moitas persoas é o día a día (multiplicado por mil)
O noso 28 de abril tivo data de caducidade. Houbo moita perda material e moito susto emocional. Moita incomodidade que xestionar. Moito plan que improvisar. Moita frustración que regular.
Mais sabiamos que era cuestión de horas. Que había un macro equipo de xente reunida para garantir que durase o menos posible. Sabiamos que os hospitais seguían funcionando. Sabiamos que as nosas casas, para a maioría de nós, seguían sendo lugar seguro. Sabiamos que tiñamos comida para a cea. Sabiamos que poderiamos durmir en calma.
Mais, que pasa con eses pobos expulsados, eses pobos minorizados, empobrecidos, arrasados? Quen mira por eles? Quen garante o acceso aos dereitos humanos básicos? Vivenda digna? Servicios sanitarios básicos?
Idealmente, de xeito utópico, ogallá a distopía vivida onte axudase a gañar en sensibilidade e responsabilidade para con quen non ten os privilexios que temos nós. Porque para nós puido ser un día incómodo, surrealista, mais para moitas persoas é o día a día (multiplicado por mil).
