Para Luisito Suárez, in memoriam. Moitas grazas pola túa xenerosidade para conmigo

Dicía Arsenio Iglesias: "Luisito foi futbolista máis elegante da historia do fútbol". Vexamos.

Dicía Arsenio Iglesias: "Luisito foi futbolista máis elegante da historia do fútbol". Vexamos

Luís Suárez Miramontes naceu na Coruña, 2 de maio de 1935, na Avenida de Hércules, número 20, onde seus pais Agustín Suárez López e María Miramontes González rexentaban unha carnicería. En fronte estaba o colexio Curros Enríquez, gran edificio modernista proxecto de Pedro Mariño, que se transformou dende a guerra franquista en fábrica de armas durante moitos anos até que en 1958 se inaugurou a nova en Palavea.

Luís Suárez tiña dous irmáns maiores, José que xogou no Deportivo, Alcoiano e Celta de Vigo e Agustín que xogou no Deportivo Ciudad e no Juvenil, filial do Deportivo. Ao carón da casa dos Suárez vivía o gardameta deportivista Otero, o que será seu mestre, compañeiro e protector no Deportivo.

Como tódolos rapaces comezou xogando no equipo da súa rúa, o Hércules, e xa de maneira máis formal no Perseverancia da parroquia de Santo Tomás. Calquera descampado, e A Coruña da época tiña moitos, valía para montar un partido de fútbol entre rapaces. Ademais da propia rúa, o mellor campo e a mellor escola, existían outros onde se xogaban diversos partidos como eran o Campo da Traída (Depósito da Auga) que era moi inclinado e pedregoso o que obrigaba a facer aprendizaxes varios; o Campo da Lúa na Avenida de Hércules, onde estaba a fábrica de xabóns Candado de Manuel Beceiro que nalgún momento axudou a compra das camisetas do equipo; o Campo da Rata na Torre onde tantos demócratas foran fusilados como o deportivista Bebel García “o da Lejía”; outro lugar era o Campo do Hospicio e tamén se xogaba nos Campos de San Diego ou no verán na praia de San Amaro. O máis regulamentario Campo da Granxa será inaugurado o 6 de febreiro de 1944.

A ESCOLA DE SCOPELLI E O DEPORTIVO XUVENIL

Feito moi relevante para o fútbol xuvenil e afeccionado vai ser a chegada de Alejandro Scopelli, ex internacional arxentino, como adestrador do Deportivo na temporada 1949-50. Scopelli, defensor da formación de xogadores dende a canteira quixo organizar unha escola infantil de fútbol e o Deportivo puxo un anuncio na prensa para convocar a rapaces co obxectivo de formar varios equipos infantís

Feito moi relevante para o fútbol xuvenil e afeccionado vai ser a chegada de Alejandro Scopelli, ex internacional arxentino, como adestrador do Deportivo na temporada 1949-50. Scopelli, defensor da formación de xogadores dende a canteira quixo organizar unha escola infantil de fútbol e o Deportivo puxo un anuncio na prensa para convocar a rapaces co obxectivo de formar varios equipos infantís. En Riazor ese día presentáronse centos de nenos. Rapidamente se observou que un destacaba moito: Luisito Suárez.

A idea no Deportivo da Coruña era que estes xogadores xuvenís do Deportivo A se fosen fogueando . Así se fixo e competiron na mesma categoría que o outro equipo filial o Fabril, e dicir na Serie A Rexional nesa temporada 1952-53. A categoría estaba formada por 10 equipos: Astano, Esteiro, Flavia, Brigantium, Fabril SD, Eumesa, Deportivo A, Sporting Lugo, Noya e Arenal de Santiago. Ao final tripla empate na cabeza entre Astano, Deportivo A e Eumesa. A tripla empate resólvese polo número de puntos conseguidos nos partidos entre eles e a suma da: Astano 6 puntos, Deportivo A 4 e Eumesa 2, polo tanto campión o Astano de Perlío (Fene, Ferrol) que xogará a final de Galicia contra o Turista, quen será finalmente o vencedor. 

COPA FEDERACIÓN

Ao rematar a Liga na Serie A Rexional o Deportivo A de Luís Suárez xogará este torneo da Federación comezando precisamente contra o Fabril o 10 de maio 1953 no Estadio de Riazor con empate a un tanto, goles de Losada e Neche, onde segundo as crónicas brillou como case sempre Luisito Suárez

Ao rematar a Liga na Serie A Rexional o Deportivo A de Luís Suárez xogará este torneo da Federación comezando precisamente contra o Fabril o 10 de maio 1953 no Estadio de Riazor con empate a un tanto, goles de Losada e Neche, onde segundo as crónicas brillou como case sempre Luisito Suárez. Teño especial interese en pór as aliñacións para que se vexa e quede claro que o equipo de Suárez non é o Fabril, como se ten escrito senón o Deportivo A. 

Deportivo A: Juan; Botana, Modesto, Novo; Manín, Del Río; Díaz Varela, Suárez, Losada, Regueira e Bouza.

Fabril: Gantes; Ricoy, Alberto, Dorrego; Varela, González; Chines, Neche, Fondo, Milucho e Otero.

Mentres tanto o Deportivo xogábase a permanencia en Primeira División nunha Liguiña de Promoción co Celta, At. Tetuán, Hércules, España Industrial e Avilés . Sendo adestrador dos deportivistas Helenio Herrera mandou preparar un partido contra o Juvenil de Terceira que dirixía Rodrigo para ver algún xogadores. O partido xogouse o xoves 4 de xuño 1953 (o domingo partido da Liguiña contra Celta en Riazor) co resultado de Juvenil 4 Deportivo A 2. Os goles foron de Losada, Suárez, Agustín, Naya (2) e Seijas.

Era a primeira vez que Helenio Herrera vía xogar a Luís Suárez?. Que impresión sacou? Anotaría no seu caderno algún apunte sobre o mesmo? O cineasta Gonzalo Suárez, que coñeceu como ninguén a Helenio Herrera, igual sabe algo, pois puido consultar os seus apuntamentos. No libro Yo Helenio Herrera, no que o director de La Parranda algo tivo que ver, o mago di que cando se foi para o Sevilla o primeiro xogador que lle pediu ao presidente Sánchez Pizjuán foi a Luís Suárez.

LUÍS SUÁREZ NO FABRIL. CAMPIONATO REXIONAL DE AFICIONADOS

Ao rematar a temporada 1952-53 o equipo do Deportivo A de Luís Suárez, que adestrara Waldo Botana, inexplicablemente desfíxose e os diversos xogadores foron engrosando as filas doutros equipos: Brigantium, Torre, Imperator...e o Fabril

O 17 de setembro 1953 o Fabril renovou o convenio de filialidade co Deportivo e cedeulle o interior esquerdo Luís Suárez que nun primeiro momento estaba destinado a xogar no Juvenil de Terceira División

O 17 de setembro 1953 o Fabril renovou o convenio de filialidade co Deportivo e cedeulle o interior esquerdo Luís Suárez que nun primeiro momento estaba destinado a xogar no Juvenil de Terceira División con Rodrigo como adestrador. Pero finalmente foi para o Fabril, que adestraba Manolo Neira co que xogou 10 partidos e foi Campión Galego de Afeccionados. Mais non na Liga. Só ese campionato. Polo tanto queda desmentido, como sae en varios libros e artigos, que xogase no Fabril ningún tipo de Liga nin un suposto play off de ascenso.

A final dese campionato celebrouse o domingo 15 de novembro 1953, no Campo de Barreiros en Vigo, o partido de ida, con vitoria do Fabril por 2-4. Marcaron polos coruñeses Luís Suárez, Naya (2) e Barreiro; polos vigueses Fernando e Visito.

Turista: Monje; Suso, Soto, Zalo; Neno, Barciela; Visita, Celso, Tucho, Fernando e Claudio.

Fabril: Gantes; Boedo, Piñeiro , Porvén; Barreiro, Luís; Chines, Naya, Prieto, Suárez e Bouza

No partido de volta en Riazor o sábado 21 de novembro 1953, aínda que o Fabril perdeu por 1-2, quedou campión de Galicia. Os goles foron obra de Sampedro, Neno e Naya.

Os fabrilistas recibiron o trofeo de Campións da Copa de mans do presidente da Federación Galega de Fútbol Fernández Sar que o entregou o seu capitán Chines; os azulgranas levaron a ombros o seu adestrador Neira.

Foi o último partido de Luís Suárez co Fabril. O seguinte partido xa será en Primeira División e fronte ao Barcelona no campo das Corts.

DEBUT DE LUÍS SUÁREZ EN PRIMEIRA DIVISIÓN

 Carlos Iturraspe, adestrador deportivista, nun acto de valentía convoca a Luís Suárez. Interrogado pola prensa (2 de decembro 1953) se non considera prematuro facer debutar a Suárez nas Corts fronte a todo un Barcelona, Iturraspe contesta: "Cando hai clase e facultades calquera ocasión é propicia para xogar; hai que arriscarse a pesar da súa xuventude”.

Cando van disputados 11 partidos da Liga 1953-54 o interior branquiazul Moll é baixa, por pequenas molestias, para o seguinte partido en Barcelona. Carlos Iturraspe, adestrador deportivista, nun acto de valentía convoca a Luís Suárez. Interrogado pola prensa (2 de decembro 1953) se non considera prematuro facer debutar a Suárez nas Corts fronte a todo un Barcelona, Iturraspe contesta:

"Cando hai clase e facultades calquera ocasión é propicia para xogar; hai que arriscarse a pesar da súa xuventude”.

Iturraspe comunícalle ao xogador o mércores que o domingo será titular co equipo. O partido xogase nas Corts de Barcelona o domingo 6 de decembro de 1953. Luís Suárez ese día saúda a Martín, (que este partido non xogaba co Barcelona pois neses días preparábase o seu traspaso ó Atlético de Madrid) a Maristany (coruñés e ex deportivista agora no Barcelona) e paseo pola cidade sempre en compañía de Otero como nos tempos do Perseverancia de Monte Alto. 

Suárez causou unha moi boa impresión. Samitier, secretario técnico do Barça dixo: “Acabamos de asistir ao nacemento dunha figura do fútbol español, aínda que de momento sexa unha promesa”. A prensa catalá queda prendada do xogo de Luisito Suárez a quen destacan como o mellor dos 22 xogadores

Con apenas 18 anos debuta no campo das Corts contra o Barcelona de Kubala gañando os cataláns por seis goles a un. O mesmo resultado que acontecera co debut de Arsenio no mesmo escenario en outubro de 1951. Luís Suárez realiza un partido memorable, con xogadas que provocan o aplauso do público blaugrana como por exemplo no magnífico pase en profundidade, moi longo (será marca da casa en 20 anos de xogador na elite) a Pahíño que supuxo o gol deportivista.

Suárez causou unha moi boa impresión. Samitier, secretario técnico do Barça dixo: “Acabamos de asistir ao nacemento dunha figura do fútbol español, aínda que de momento sexa unha promesa”. A prensa catalá queda prendada do xogo de Luisito Suárez a quen destacan como o mellor dos 22 xogadores. O propio Kubala manifestará nos vestiarios: este chaval chegará moi lonxe. Non se equivocaba nada. Un xogador extraordinario que saíu de Monte Alto, de xogar no campo da Lúa, cheo de pedras, e saltará en moi pouco tempo da Serie A (Cuarta división) a máxima categoría. Faltaba poucos meses para que debutara tamén no propio Barcelona e axiña se convertirá nun dos mellores xogadores de tódolos tempos. Mais iso é outra historia.

Xan Fraga Rodríguez

Luís Suárez. Fútbol de seda. Editorial Baía, 2010