As palabras.

As palabras atropelan sempre o sentido da mesura.
Palabras como dor
Dor
Catástrofe
Dor
Traxedia
Dor
Só unha palabra, ao cabo; non era precisa ningunha outra.
O feminino en palabra e corazóns que se retorcen quebrados coma garabullos secos.
Cos seus estalidos efémeros.
E hai o silencio, tamén. O silencio. Todos os silencios.
Brutais coma os vagóns esgazando a dureza dos muros e convertendo en fume todo o que apenas un segundo antes parecía tan sólido.
O silencio, tan doloroso.
Nunca poderemos ollar igual certos rostros.
Porque se nos velou a mirada sen nós querermos.
Esas cousas son sempre culpa propia, pero os rostros dos silencios, dos cálculos, do valor de cambio contra o valor da emoción, con dez mortos, con trinta, cos que fosen, eses rostros nunca volverán estar nidios. Son brétema escura. Sombra. Ou unha cifra. A cifra do capital. Do capital simbólico, político, partidario, interno, mediático, da comenencia, eu que sei. Admite tantos adxectivos que ao sobardar os seus propios límites colapsa nun delirio de violencia e morbo. A desgraza fíxoo patente.
Houbo dignidade. Haina. Pero non precisamente nos políticos e diversos homes (e mulleres) de Estado que se exhiben. Que seguen a exhibirse. Non confundamos líderes políticos con referentes populares. Algúns decidiron non subtraer protagonismo mediático no centro da maior treboada de dor colectiva que lembramos os galegos e galegas. E levamos unhas poucas na nosa historia.
Será iso o que nos fai nación.
Referentes populares.
Si, penso neles. Sonme queridos e próximos. E fuxiron das imaxes, solidarios e doridos.
Non, tampouco hai dignidade entre os delectadores xornalísticos da miseria. A que sabe a traxedia?
A caza. A mesquindade. Fotos. Fotos do silencio. O cinismo. Outra volta o silencio.
O silencio é tan elocuente que manca.
A traxedia é monumental e talvez esixise imaxes monumentais. As empresas de comunicación saben ben que a imaxe connota ao tempo que esvaece exactitude semántica. Connota moito e esvaece máis. Viven de sabelo. Lúcranse sabéndoo. As empresas de comunicación guindáronse a competir con imaxes, violentas coma o estoupido do Alvia contra Compostela e Galicia e o Mundo enteiro. Arrásannos as vísceras con imaxes. Circunvalando a razón, sen sequera rozala. Evitándoa.
A dor vende cando devén espectáculo. A catástrofe vende cando se converte en mercadoría espectacular. A catástrofe inmuniza. A catástrofe televisada ou fotografada é pura representación. Espectáculo. Valor de cambio e lucro privado, beneficios. A emoción tamén require control, precisamente porque é potencia política.
Money, it's a crime, por Pink Floyd.
E nós en silencio ante a violencia a punta de imaxe.
O silencio, outra vez.
A mediación esixe respecto, submisión, medo. Que esquerda pode chamarse esquerda se non é capaz de alertar o pobo, a luz da dignidade nesta traxedia, contra o poder fascistizante das imaxes propiedade exclusiva das empresas de comunicación. Que clase de esquerda aspira a ser aquela que non alerta os seus da perversidade radical da información convertida en espectáculo e competencia.
O silencio outra vez. Non o oístes?
E, deste lado, as vidas que tomaron consciencia da fraxilidade constitutiva. Somos como fíos de lama seca, tan tenues, tan invisibles, tan dispostos á pulverización. Pero iso xa o sabiamos.
O maquinista non é o culpable.
Ten a súa responsabilidade, supoño, porque o erro e a condición humana son áreas inseparables da mesma realidade. Pero non é o culpable. Queremos saber que hai detrás de todo isto. Diga o que diga José Luis Barreiro, indefinible. Hai cálculos que nunca inclúen a variable humana, pois non se asenta nos libros de contas nin nos depósitos bancarios nin no cubil financeiro. Temos necesidade de saber, de sabelo todo, de que o coñecemento se alicerce sobre a verdade, non sobre a aparencia nin sobre o linchamento do débil; necesidade de que a verdade esixa xustiza. Xustiza, por unha vez na nosa historia.
E que os linchadores sexan desprezados.
Este é un relato en construción. Inconcluso. Desgarrador. E algún escintileo fermoso. Emoción sobre os nosos corpos. Somos humanos. A emoción, díxeno aquela noite, determina o político. E direino sempre. Ninguén pode rozarse coa política, co común, se non descarga emoción como descargamos alento ao camiñar. Escindir o emotivo do político é a primeira orde do dominio. Negarnos á escisión, a primeira desobediencia revolucionaria. O pobo está magoado, si, dorido, triste. E chora. Claro que chora. Chora ata sentirse vivo. Choramos ao saber que todos eses nomes que non coñecemos son os nosos propios nomes. Quen dixo, pois, que chorar e loitar sexan incompatibles?
Pulsión comunitaria. Solidaria. Sangrante coma a traxedia. Vital, por tanto. Sublime. Pobo poderoso sempre na catástrofe.
O pobo faise libre por un intre.
O pobo que se organiza contra a morte visible, materializada coma unha chuvia de ferro, de lume, de gadañas, de metralla expansiva, de corpos amados, coma todos os corpos, a única propiedade que non podemos ceder. Talvez non sexamos diferentes aos demais pobos do mundo. Pero somos nós. E o orgullo colectivo tamén nos debe iluminar na abismal negrura da traxedia. Un pobo que se expresa sen ordes externas, sen dominio, sen control, sen coerción. Libre coma a enerxía que orixinou o universo.
A dignidade colectiva fixo máis soportable a dureza deste Día da Patria que nunca esqueceremos. Que talvez nos faga conscientes de que na fraxilidade de individuos só o colectivo, o común, nos protexe. E así vivimos.
A pesar do silencio, ese silencio atroz. Coma o asubío dunha navalla que escorrega pola pel.
A pesar dos cálculos. Dos miserables. Dos que negocian. Dos que temeron perdas incalculabes. Dos que quixeron asegurar beneficios. Dos que linchan. Dos que gañan. Dos silencios.
Coas palabras.
Con vós, pobo humilde, esnaquizado, choroso, digno.
Con vós.