Cando as cousas se complican e as tragadeiras comezan a saturarse, sempre hai a posibilidade dunha illa. As illas teñen ese poder físico irredento de protección e desconexión tan necesarios nalgún momento da vida. Así que este ano a elixida foi Tavira, no sul de Portugal.

Este amigo que se deixou a pel sacando do prelo libros para a recuperación da memoria histórica, espetoume: “por menos do que está pasando agora, estalou a Guerra Civil do 36”

Uns días antes de partir ao destino soñado, atopei a un impresor antifranquista diante do café Delicias, un lugar histórico do día e da noite coruñesas que garda nas súas paredes cheas de graxa e cheiro a café, relatos ao máis puro estilo de Joseph Conrad. Este amigo que se deixou a pel sacando do prelo libros para a recuperación da memoria histórica, espetoume: “por menos do que está pasando agora, estalou a Guerra Civil do 36”.

Quedei tan asustada con semellante afirmación que non parei de darlle voltas ata que no momento de facer a maleta, decidín meter todos os pasaportes, o libro de familia e as cartillas de vacinación, non fose ser que na nosa ausencia sucedera algo que nos impedise cruzar de novo a fronteira co país irmao, aínda difuminada pola UE. En realidade, teño que admitir que xa me facía ilusións acerca dunha nova vida, probablemente en Brasil, onde a palabra recesión non existe e viven nunha perpetua estación estival.

Por fin estaba chegando á Ilha de Tavira, sentada nun barco de pescadores que no canto de aparellos de pesca tiña bancos de madeira para os pasaxeiros cargados con sacos de toallas e comida. O vello mariñeiro que guiaba o temón co aplomo dos que xa levan feito o mesmo durante anos enteiros, tiña o bandullo dilatado e as unllas moi longas. 

Ninguén saca o móbil da mochila, non hai aparellos electrónicos nin wifi, desaparece todo o que non sexa pura natureza e os paseos son fermosos e saudables, o tempo discorre a modiño e sinxelo

Ao rematar a faena tocaría a guitarra ata ben entrada a noite, na mesa dun chiringuito do peirao chea de cervexas Sagres, rodeado de mulleres torradas polo sol case africano e de corazón tan vello como as estrelas que guían a madrugada. As praias da illa son moi gozosas, a auga está tépeda e o vento que aloumiña permanentemente a pel da xente crea unha atmosfera moi sensual. Ninguén saca o móbil da mochila, non hai aparellos electrónicos nin wifi, desaparece todo o que non sexa pura natureza e os paseos son fermosos e saudables, o tempo discorre a modiño e sinxelo.

Son os días dun soño necesario.

Uns nenos xogan na beira facendo castelos imposibles e, de súpeto, atopan unha cordiña que sobresae pola area. A nena colle o extremo coa man e comeza a tirar do fío, suavemente, saboreando o suspense, imaxinando un tesouro ao final do camiño. Tira e tira despacio e, sen sabelo, vai desfacendo o bikini dunha muller que toma o sol ata deixala espida. O socorrista achégase a min e explícame que non está permitido facer nudismo. Mírome desconcertada, non era a miña intención e pido desculpas. O soño vai rematando.

É o momento de chegar a casa e ver o que pasou nas derradeiras semanas

De volta ao fogar, no intre preciso en que o río Miño pon fin a súa andaina, a radio galega informa de que o BCE aconsella ao Estado español facilitar aínda máis o despido dos traballadores e seguir baixando o soldo dos funcionarios. É o momento de chegar a casa e ver o que pasou nas derradeiras semanas. A verdade é que son unha parva por terme preocupado tanto na véspera da viaxe. A chegada foi moi doada. Non estalara ningunha guerra, non había síntomas de violencia, a cidade non estaba devastada, se cadra algunha farmacia. 

Quizais volva a soñar cunha illa, pero agardo que non sexa a que medra no noso interior cada día

Tan só o goberno do PP na Xunta situábanos nun escenario prefascista ao pretender alterar o número de deputados do Parlamento e o censo de votantes da diáspora, porque calquera cousa vale con tal de consumar o pucheirazo; o ministro de Xustiza devolvíanos ao nacionalcatolicismo cos seus argumentos falanxistas para ilegalizar o aborto; o IVE, un imposto inxusto, pasaría dun 8 a un 21%; conxelaríanse as oposicións a funcionarios que son os que garanten as estruturas democráticas da sociedade actual; e superaríase o 21% de parados galegos en plena época turística. En fin, pouca cousa. Coido que hoxe podo durmir tranquila, quizais volva a soñar cunha illa, pero agardo que non sexa a que medra no noso interior cada día.