No capítulo quinto do primeiro libro do Sempre en Galiza, Castelao pregunta de xeito retórico se temos un territorio propio. De seguido, contesta: “Ninguén pode negalo”. Xunto coa pregunta de se temos tamén un idioma de noso, esta é a resposta máis contundente que dá o de Rianxo cando vai enumerando aqueles trazos que nos definen como nación. A contundencia débese á obviedade. Claro que si, temos un territorio ben definido, con independencia da arbitrariedade coa que se fixaron as súas fronteiras en 1833. Tamén, de todos eses elementos que dan corpo á nación galega, o terrón patrio semella ser o máis invulnerable se o comparamos cos constantes ataques e demolición progresiva que sufriron e están a sufrir a nosa lingua, a nosa soberanía política ou os nosos sectores produtivos estratéxicos; e, sobre todo, non agardando ninguén a irrupción do tándem Décimo Xuño Bruto-Mariscal Soult redivivos e dispostos a vadear o Limia ou a franquear o Padornelo para reconquistar o noroeste peninsular.
Odio ser ave agoireira nestes tempos de gaivotas e galiñas azuis pero, sen esquecermos cuestións tan importantes como as devanditas, non deberiamos pasar por alto que están a usurpar de xeito descarado o noso territorio. É alarmante que a nosa clase política, especialmente aquela que exerce como oposición, non incluíse no seu discurso esoutro fenómeno da globalización que deron en chamar acaparamento de terras e do que están sentando as bases, coma quen non quere a cousa -unha lei por aquí, o cambio dun artigo por acolá- Núñez Feijoo e os seus sicarios.
Modificacións como a feita á Lei de Mobilidade de Terras, o plan acuícola presentado hai uns días, a Lei de Montes que andan cociñando entre a Xunta e as industrias enerxéticas e da celulosa, ou mesmo a Lei de Augas, poñerán en breve, se ninguén fai nada por impedilo, o noso territorio en poxa para lucrativo conforto do capital.
Imaxinade: os nosos montes inzados de parques eólicos e xestionados por empresas privadas, a nosa costa sepultada baixo monstruosas piscifactorías dulcificadas con amables estéticas, ou as nosas leiras e prados empalados con cultivos de eucalipto cun marco de un por un para apañar colleitas rápidas cada cinco anos; mesmo o adeus que lle deu Rosalía aos ríos e ás fontes sería executado cirurxicamente coa aplicación da lei que privatiza e mercantiliza o noso dereito á auga.
O marco territorial que está a perpetrar a conciencia a caoticracia de Feijoo dá para unha distopía na que o Grande Irmán sería ese ser sen rostro no que conflúen os poderes financeiros, e o resto da sociedade un pobo escravo que dependería -enteiramente e sen posibilidade de elección- dunhas poucas multinacionais para satisfacer necesidades tan básicas como o alimento, a auga ou a calor.
Por iso, cando escoito eses berros animosos nas manifestacións nacionalistas reclamando “independencia” ou aseverando -como Castelao tamén no Sempre en Galiza- que “a nosa terra é nosa”; cuestiónome se son proclamas que responden a todas estas ameazas reais ou vagos soños de repúblicas independentes que, de non contemplar ao novo invasor, habería que cualificar de baleiros clixés.
