Entro no bar de Vicente co meu novo compañeiro de piso, Pablo. Non deixa de servir vodka e cervexa cunha rapidez cósmica a un grupo de 15 rapaciños irlandeses empoleirados en grupo perante a mesma mesa. Non paran de falar, gritar e discutir vendo un partido de fútbol. Testosterona en estado puro. Wow!. Quédome mirando para Pablo, e viceversa, como dicíndonos, qué potencia, che.

Ultimamente, aprendo a mirar só dende min mesmo e cara adentro, dende a propia experiencia vital. Pura antropoloxia cotiá de supervivencia

Durante uns cinco minutos, non lle presto atención á estampa, mais despois éntrame un non-sei-qué no corpo, unha epifanía laica, un sentimento que oscila entre o telúrico e unha tenra lírica de arrabaldo que me fai viaxar, interiormente, no tempo: Ostris!, se resulta que eu fun ese rapaciño chupando cervexa e discutindo sen descanso, si. Eu fun esa bomba de testosterona en estado puro bebendo para liberarse e ceibando sublimes gargalladas dende o fondo do estómago, si. Por suposto, tamén fun ese rapaciño inocente até o extremo que precisaba da calor humana dos colegas. Ultimamente, aprendo a mirar só dende min mesmo e cara adentro, dende a propia experiencia vital. Pura antropoloxia cotiá de supervivencia. Axúdame a non perder o norde. Axudoume sempre.

Agora imos espertando de a pouquiño do irracional soño dunha Galicia que reparte hipotecas-milagre para uso e disfrute de gilipollas ávidos de consumir popular capitalism

Agora que xa imos espertando de a pouquiño do irracional soño dunha Galicia que reparte hipotecas-milagre para uso e disfrute de gilipollas ávidos de consumir popular capitalism, quizais reverdeza de novo un san e terapéutico principio de realidade colectivo, a saber: que por moito que nos esforcemos en disimulalo -material e simbólicamente- nas cidades, somos un país pobre de xente humilde e emigrante que precisa da economía agraria e pesqueira, dos pequenos negocios e dos bares do mesmo xeito que os pulmóns precisan de osíxeno para respirar e a necesidade de comunicarse precisa a linguaxe, e punto.

O vínculo que temos co mar, coa terra e coa lingua non é un vínculo poético nin un vínculo en absoluto exclusivo e/ou incompatible con outras cartografías xeográficas e culturais, é un vínculo social, económico e cultural que só podemos rachar a costa dunha enfermidade e unha anomia que rozaría a esquizofrenia colectiva.

É máis: a única Galicia na que percibo vida intelixente, proxectos, gañas de vivir e inquedanzas está lonxe, moi lonxe, do país-marca que habitan as axencias de turismo, as patronais, as cámaras de comercio e a clase política galega

Esta é a partícula elemental da Galicia que eu, persoalmente, trato de habitar mental e afectivamente, quer dentro, quer fóra de Galicia, quer dende a súa case-ausencia, a día de hoxe, ou quer dende a súa presencia, nun hipotético futuro mellor. E creo que esta partícula elemental é perfectamente compatible coa paixón polas artes, as ciencias e as letras. É máis: a única Galicia na que percibo vida intelixente, proxectos, gañas de vivir e inquedanzas está lonxe, moi lonxe, do país-marca que habitan as axencias de turismo, as patronais, as cámaras de comercio e a clase política galega. E, dende logo, está lonxe, moi lonxe, dese cego pragmatismo mercantil que fai do eterno presente e da falta de reflexión a única pauta cultural de conducta razoábel.

Resúltame un verdadeiro asasinato contra a ecoloxía cultural e humana forzar ás persoas e ás súas pequenas economías familiares a un éxodo forzado cara os hiper-competitivos, clasistas e desestructurados mercados laborais urbanos

Non quero un país que tira ao cubo do lixo as ciencias sociais e as humanidades e que fai da procura de traballo unha épica imposíbel. Renuncio plenamente a ese país. Non quero un país de enxeñeiros técnicos e licenciados na London School of economics con milagrosas receitas únicas para traernos “progreso” e “modernidade” en forma de táboas macroeconómicas e megalíticos diseños industriais e urbanísticos. Renuncio a ese país. Non quero un país no que fuxir da terra cara ningures  sexa a única opción posible e no que 9 de cada 10 economistas incapaces de reflexionar non ven relación nin causas nesta hiper-urbanización acelerada en cidades demográfica e ecolóxicamente insustentábeis que convive co éxodo rural en vilas e aldeas totalmente desertizadas. Renuncio, tamén, a este país.

Imos seguir confundindo o que se impón por necesidade de supervivencia colectiva coma unha decisión libre, ou imos deixar de enganarnos a nós mesmos pensando que o que decidimos por necesidade non ten ren que ver co que decisimos autónoma e libremente?

Resúltame un verdadeiro asasinato contra a ecoloxía cultural e humana forzar ás persoas e ás súas pequenas economías familiares a un éxodo forzado cara os hiper-competitivos, clasistas e desestructurados mercados laborais urbanos. Resúltame dunha imperdoábel insensibilidade antropolóxica que aínda existan tantas persoas neste paisiño para as que falar do desgarro interior que supón a emigración é tan só unha arroutada sentimental, cando non, directamente, como teño escoitado en ocasions, un discurso victimista -sic- para disimular as nosas evidentísimas incapacidades e defectos –que os temos-

Somos un país moi necesitado que só puido tecer a súa modesta felicidade axudándose recíprocamente e saíndo e entrando do cómodo recuncho patrio, mais imos seguir confundindo o que se impón por necesidade de supervivencia colectiva coma unha decisión libre, ou imos deixar de enganarnos a nós mesmos pensando que o que decidimos por necesidade non ten ren que ver co que decisimos autónoma e libremente?

Se a resposta é o silencio, entón, témome que o único que podería responder en voz alta é: renuncio. Renuncio de pleno a este horizonte en calqueira xeografía do planeta. E a única saída é, sabémolo : atreverse a diseñar outros. Atreverse a pensar radicalmente diferente e a cuestionalo todo de novo.