Sería oportunista subliñar agora que o de Alcoa víase vir. Nembargante resulta indiscutible que esta empresa tiña, dende fai algúns anos, tódolos números para que a dirección e os accionistas propietarios aproveitaran a menor oportunidade e proceder ao seu peche e/ou venda. Algo que nesta fase da economía mundo capitalista dominada polo sector financeiro é unha práctica empresarial mais frecuente do que se pensa.
As empresas multinacionais presentan hoxe dúas facianas claramente diferenciadas pero intimamente unidas: a produtiva e a financeira. Dúas facianas que lles levan a traballar indistintamente en dous ámbitos diferentes da economía, a produción e a especulación, pero sempre na procura do mesmo obxectivo que non é outro que sacar a máxima ganancia. Algo que con frecuencia, e moi especialmente nos derradeiros tempos atopan mais na actividade financeira que na produtiva. Máis, por caso, na bolsa que na factoría. Unha realidade que leva a que os axentes financeiros especulativos (fondos de distinto tipo e pelaxe tal que os fondos voitres) estean cada vez mais interesados por entrar no accionado e, xa que logo, na dirección, destas empresas multinacionais. Unha entrada que conduce a que estas empresas, se interesen mais polo valor cotizado das accións que polo número de empregos. Velaí que, por caso, o presente e o futuro de ALCOA se xogue mais nas Bolsas que na mariña lucense, na especulación que na produción.
Ao tempo que se incrementaba o carácter financeiro destas multinacionais, afectando a produción, os fondos especulativos (capitaneados polo inevitable Goldman Sachs: a banca de investimento que a nivel mundial xestiona o maior número de fondos especulativos) entraba, ao través dos "mercados de futuros", nos mercados de metais cambiando as regras de comercialización (2013). Cambios que, por suposto, afectarán as regras de mercados como o de aluminio cuxos prezos se fixarán agora nas grandes bolsas de metais como a de Londres (LME) e Shanghai. Grandes bolsas nas que os citados fondos, grazas ao seu poderío financeiro, impoñen as súas regras i especulan cos prezos do aluminio como se puido ver nos reiterativos ataques habidos na última década (2013, 2014, 2016, 2019...). Regras que, por caso, permiten, en contra dos intereses das grandes empresas do aluminio como ALCOA e RUSAL, o almacenamento con fines especulativos: estes fondos compran grandes volumes de aluminio que manteñen almacenados (gracias ao seu control monopolístico das redes de almacenamento) a espreita de que a escaseza de oferta faga subilos prezos. Os atrasos nas entregas fan subir as primas de entrega e, xa que logo, os prezos de compra.
Estas distorsións nos prezos afectan loxicamente a estabilidade da produción. Unha situación de inestabilidade que tivo no caso da empresa ALCOA o seu envorco cando esta anuncia (2016) a intención de vender as súas factorías en España (San Cibrao e Avilés) alegando, contra toda lóxica, perdas na competitividade por mor dos elevados custos enerxéticos. Unha estratexia que se ve favorecida polos movementos habidos na Bolsa, igualmente especulativos, que afectan a directivos e accionistas de ALCOA que miran así mais a faciana financeira da empresa que a produtiva: os sucesivos anuncios de peche de factorías tiveron sempre para ALCOA efectos positivos na Bolsa con ganancias para directivos e accionistas.
Resumindo pódese dicir que os/as traballadores/as de ALCOA son vítimas dunha dobre especulación. Da especulación na Bolsa facilitada polos grandes fondos e da especulación no mercado de futuros provocada pola gran banca internacional de inversión.
