O pasado 3 de Outubro Fran P. Lorenzo preguntábase, no seu blog Un Pais En Lata, se Xosé Carlos Caneiro era a Angela Channing das letras galegas. En aras da paridade politicamente correcta poderiamos ampliar a pregunta: É Xosé Carlos Caneiro a Angela Channing ou o Jr das letras galegas? Seguiriamos a falar do mesmo xa que ámbolos dous eran malos malísimos. Fran contesta que non, que Caneiro non é a mala perversa e rabuda das nosas letras. Basea o seu argumentario en cinco razóns: Os malos son fodidos, non melancólicos e cursis; os malos son proactivos, non reactivos; os malos son excitantes, non aburridos; os malos son estelares, non sobreexpostos; e por último, os malos non serven a ninguén nin a Deus, só a si mesmos. Segundo Fran, Caneiro é melancólico e cursi, reactivo, aburrido, sobreexposto e fiel servidor dos seus amos. Nunha palabra, conclúe Fran, Caneiro é patético.
Segundo Fran, Caneiro é melancólico e cursi, reactivo, aburrido, sobreexposto e fiel servidor dos seus amos. Nunha palabra, conclúe Fran, Caneiro é patético
Xa sei que é tarefa doada e cómoda aproveitar o traballo feito e sobre el quitar isto, engadir estoutro ou remendar o de mais alá. Pero aínda así, e co permiso de Fran, eu quixera poñer o meu granciño de area encol do mestre Caneiro e sumar unha razón mais pola que penso non pode ser a Angela Channing da literatura patria. O de Verín é home grande e corpudo, e tódolos homes grandes e corpudos que coñezo son de natural pacifico e bonachón. Pode haber excepcións, non digo que non, pero de habelas a única consecuencia sería a de confirmar a regra. Pero non só da miña experiencia vital saco eu tales conclusións senón tamén de apuntes manuscritos que conservo dun curso de Frenoloxía na CCC. Incluso circulan por aí varios tratados que levan por título Criminoloxía e Literatura, que para o caso que nos enreda veñen que nin pintados. Resumindo, e sempre que non sexa unha excepción científica, Caneiro non pode ser Angela Channing nin Jr porque o tipo non lle da para tanta perfidia.
E quen son eu para meterme onde ninguén me chamou? Un ninguén, por suposto. Nin son un estudoso da súa extensa obra nin tan sequera un vulgar profesor de literatura (perdoádeme os profes de literatura esta licenza literaria). E tampouco son un amigo amiguísimo que trata de mediar na pelexa en favor dunha das partes. Nada, nin iso son. Coñezo a Caneiro por unha desas casualidades da vida: atopámonos na porta da Casa Común do Nacionalismo, el que saía e eu que entraba. Ámbolos dous fuxindo: el, da calor abafante que se respiraba dentro da Casa; eu, da friaxe negra que petaba fóra. Supoño que desilusionados ámbolos dous. E como a porta era estreita –as portas son sempre estreitas de mais-, pois houbo un intre eterno de pasas ti-paso eu, e así foi como nos coñecemos Xosé Carlos e mais eu. Logo, temos partillado mesa e mantel nalgunha celebración, e para de contar.
Certo paralelismo si hai entre o Rei Alfonso X e mailo glorioso bardo de Monterrei. O que xa non sei é con que alcume pasará a historia este último. Se é que pasa, claro, que esa é outra
Alfonso X reinou en Castela e León na segunda metade do século trece e pasou á historia coma o rei Sabio. No seu imperio falábanse dúas linguas: o galego, no territorio do anexionado Reino Cristián de Galicia, e o castelán, na meseta castelán e leonesa. Á hora de plasmar en tinta os seus sabios pensamentos, o rei fixo unha escolla que determinou —para ben e para mal— o futuro dos dous idiomas: utilizou o castelán para os asuntos mundanos —xurídicos, técnicos, políticos...—, e reservou o galego para as máis fondas preocupacións da alma: a poesía. Case oito séculos despois, oitocentos anos de nada, Xosé Carlos Caneiro fai uso do castelán na súa columna El Equilibrista, onde predica sobre asuntos de Estado; e o galego en De bar en bar, o espazo onde esfarela o seu atormentado e sobredimensionado corazón. Visto así certo paralelismo si hai entre o Rei Alfonso X e mailo glorioso bardo de Monterrei. O que xa non sei é con que alcume pasará a historia este último. Se é que pasa, claro, que esa é outra.
