Eran xa as once pero a taberna estaba baleira. Por unha vez tiña tódolos xornais ao meu dispor: o Faro, a Voz, o Diario de Arousa, o Marca e mailo As. Case sempre que podo, comezo pola contraportada do As, para ir abrindo boca; pero hoxe boteime dereitiño á Voz: “Gana Rajoy”, poñía en letras sobredimensionadas, desas das grandes vitorias ou derrotas. Eu, que son pitoño e presbítero, agradezo esa avultada tipografía, para non ter que mirar unhas letras con gafas e outras sen elas. A taberneira serviume o café con leite e eu, co xornal aínda na portada, dixen en voz alta: Home, seica gañamos! Pouco ou nada falo na taberna, e como sempre pido o mesmo nin tan sequera me preguntan, pero hoxe deume por alí e fixen o comentario, aproveitando que estabamos os dous sós. Pero foi eu chuzar e ela estoupar a falar. Eu son de pouco falar, axiña me canso e pérdolle o fío ás conversas. Maldita a hora! Quen me mandaría...!

Ata eu fun votar... mira, teño corenta anos e esta foi a primeira vez... xa me dirás como vía o panorama..., dixo a taberneira. Xa...todo segue igual, dixen eu, namentres agardaba que me puxera os dous mini-cruasáns de sempre. O PSOE perdeu 5 e Ciudadanos 8 e eles seguen cos mesmos... Unha das formas de defenderse do demo é menosprezalo, empezando por quitarlle o nome propio e referirse a el coma “eles”, os “outros”,... Miña tía María facía o mesmo coa xente que non lle enchía o ollo, e logo nós botabamos media hora descifrando quen carallo sería o “outro”. Apunteille á taberneira que, sendo así, os que gañou o PP son a suma dos que perderon o Psoe e mais Ciudadanos. Díxenllo non tanto por alongar a parola senón por facer tempo e a ver se me traía por fin a guarnición do café. Nada... a muller teimaba na súa leria.

É que se chega a gañar o coletas..., dixo, que teñas dúas casas e che quiten unha, xa me dirás ... porque que cha manden alugar ou restaurala con axudas, pois vale, aínda ten un pase...pero quitarcha, xa me dirás... No canto de responderlle a min fóiseme a cabeza ás bicicletas que gardo no garaxe e respirei aliviado, xa que teño dúas e aínda que me levaran unha, sempre me quedaría a outra para seguir roulando polas estradas da mariña pontevedresa. Xa, muller, xa ..., cadrei con ela a ver se viñan os cruasáns dunha santa vez. A taberneira tiña medo que lle quitaran unha das dúas casas, mais non lle vía pintas de ter dúas casas; se cadra si, vai ti saber, que as aparencias xa se sabe...pero pintas non tiña. De onde sacaría que o coletas ía facer tal cousa? Hai case corenta anos, cando a taberneira andaba en se nacer ou non, xa miña nai expresaba os mesmos medos cando dous bandidos andaluces, Felipe Panas e Alfonso El Descamisado, ameazaban con asaltar as torres da Moncloa. Será un medo atávico e incontrolable que levamos dentro? Porque miña nai tampouco tiña dúas casas (en realidade, penso que non tiña ningunha, que na que vivía era dos sogros); e porén, tiña medo que lle quitaran a casa que non tiña...Manda moito carallo!

A taberneira estaba embalada. Xa despois da primeira volta, cando o coletas quería mandar no exército, os militares dixeron “pero este de que vai?...en nós só manda o Rei, o goberno pode dicirnos isto ou aquilo, polas boas..eh...que senón aparece ao día seguinte nunha cuneta...” Ostras! Recoiro! Disto si que non tiña noticia. Sabía da bravura dos militares, sobre todo cos propios españois e coas cabras dos cons de Perejil; sabía que aínda non esqueceron de todo que noutro tempo eles eran a máxima autoridade da patria; pero con todo, falar así dun goberno democrático...uf, fáiseme moi costa arriba aínda nesa caste de xente. Eu claro que quero un cambio, pero a mellor, non a peor...eles queríannos fritir a impostos para eles vivir á nosa conta, así calquera.... Aquí xa non lle retruquei á taberneira. Sabedor de que os bárcenas, gúrteles e púnicas (corrupción esdrúxula) levaban vinte anos vivindo á nosa conta, venme agora esta muller cunha sospeita do que outros aínda non fixeron pero seguro van facer? Que amargo está hoxe o puto café! Daquela entrou na taberna outro cliente. Non levantei os ollos do xornal, así que non vos podo dicir se era dos de tódolos días ou non, pero axiña lle deu leria á taberneira. Mira o que che digo, se chegan a gañar eles ... eu collo os poucos ou moitos cartos que teño no banco, métolle a pala á casa e marcho de aquí hoxe antes ca mañá...

Sabedes de que pe coxeo e que non son “deles”. Mais hoxe na taberna desexei que gañaran os innombrables, para que lle quitaran unha das casas á taberneira, e para comprobar se o cliente lle metía a pala á casa, aínda a risco de me levaran a min unha das bicicletas... ou as dúas, que carallo.