It Began In Afrika. O single de 2002 dos Chemical Brothers ben podería ser o motto e banda sonora dunha viaxe ás orixes que se repite ciclicamente na historia da música pop

It Began In Afrika. O single de 2002 dos Chemical Brothers ben podería ser o motto e banda sonora dunha viaxe ás orixes que se repite ciclicamente na historia da música pop. Cando Paul McCartney escolleu en 1973 o estudio máis remoto e precario de todos os que tiña EMI para gravar o Band On The Run de Wings de seguro que non foi por casualidade. Coma devoto do afrobeat de Fela Kuti e os seus Afrika 70 non é aventurado pensar que algún que outro ritmo africano habería nas maquetas que ían na mochila que lles roubaron apenas aterrar en Lagos. Un plan orixinal que se veu definitivamente frustrado cando, aos poucos días de chegar, o mesmísimo Fela quixo escoitar o que levaban rexistrado entre acusacións de querer gravar en Nixeria para “roubar” a música africana. Semella que o asunto do apropiacionismo cultural ven de vello.

Por unha dificultades parecidas pasou outro Paul, Simon, unha década despois, cando tras escoitar aos surafricanos Boyoyo Boys se embarcou nunha travesía musical que cristalizaría na edición en 1986 da súa obra mestra Graceland. De novo, para variar, entre acusacións de apropiación cultural e, de propina, colaboracionismo co apartheid por ter incluído músicos surafricanos no disco, rachando así co boicot cultural que naquela altura era medida de presión contra o réxime segregacionista. Miñaxoia, se quedaras na casa.

No País tivemos tamén exemplos dabondo de músicos que teñen xirado os ollos cara ao sul na percura das orixes da música mesma. É o caso dos Resentidos e xemas pioneiras do pop afrogalego coma Galicia Express, Songoro Cosongo ou Fracaso Tropical. Unha posición á que tamén chegou o noso añorado Fran Pérez, NARF

Unha singradura semellante foi a que levou aos Talking Heads a incorporar ritmos africanos con absoluta naturalidade á súa xa de por si heteroxénea fórmula seminal. Un enriquecemento cultural ao que chegaron dunha maneira máis orgánica e mesmo casual tras escoitar as músicas locais de raíz africana nunha viaxe ás Bahamas e que nunca recebuu acusación de apropiacionismo algunha. I é que as testas faladoras sempre foron unha banda cun discurso artístico perfectamente armado. Basta unha ollada ao imprescindible artigo I Hate World Music publicado polo propio Byrne en 1999 no New York Times para chegar á conclusión de que é o exotismo, ou máis concretamente a explotación do exotismo -a paternalista ollada colonial con fins comerciais- a orixe dunha polémica recorrente que a día de hoxe, coa policromía de influencias e estilos que abonda en todas as escenas, deveu caduca.

Nestas mesmas coordenadas de apertura cromática meridional se atopa o protagonista desta historia co gallo do seu novo disco, Aprender a bailar

No País tivemos tamén exemplos dabondo de músicos que teñen xirado os ollos cara ao sul na percura das orixes da música mesma, carentes, evidentemente, desa ollada colonial por mor da nosa propia historia como tal. É o caso dos Resentidos e xemas pioneiras do pop afrogalego coma Galicia Express, Songoro Cosongo ou Fracaso Tropical, incluídas no seu disco homónimo de 1988. Os de Reixa, sempre pioneiros. Sen fallo. Fales do que fales. Unha posición á que tamén chegou o noso añorado Fran Pérez, NARF, cando chegou, por casualidade e guiado polos ventos atlánticos da lusofonía, á amizade e repertorio de Maneca Costas. Unha alianza que se materializou no xa clásico álbum Aló Irmao de 2010, un traballo no que tecían a dúas mans un fío musical a priori improbable entre a música galega e a guineana coa lingua común coma solvente agulla de calcetar.

Unha reinvención da fórmula que emparenta o novo disco de Anxo con propostas do indie internacional coma os primeiros Vampire Weekend ou os Crystal Fighters de Gaia & Friends e dálle o tiquet de entrada no selecto clube dos que coma Paul Simon, NARF ou Damon Albarn fixeron a súa particular viaxe iniciática ao continente nai

Nestas mesmas coordenadas de apertura cromática meridional se atopa o protagonista desta historia co gallo do seu novo disco, Aprender a bailar. Anxo Araújo, curtido coma baixista en formacións coma Medomedá ou os Invisibles de Secho, abrollou coma unha das novas voces propias con máis personalidade da escena galega postpandémica co seu abraiante debut Plan de Urbanismo para un novo couto mixto. Unha colección de cancións reparadoras da amargura vital colectiva de 2020 -gravadas precisamente durante o confinamento físico e mental daquela interminable primavera sen flores- que percorrían o ronsel musical de bandas de ultramar coma Mojave 3, Grant Lee Buffalo, Cigarettes After Sex ou Mazzy Star. Porén, non todo dura para sempre. Tristeza nao tem fim? Vai ser que non, amigo Jobim. Vai ser que non.

“Tal vez os días felices son os que estamos agora a contemplar”. Esta percura de novas sonoridades noutras latitudes revelan a un Anxo en absoluto estado de graza compositiva que pon todas as súas enerxías ao servizo do desfrute destes novos “días felices”.

“Xa non sangran as feridas desas garras que me cubrían”. O voluntarioso optimismo soterrado baixo a atmosfera saudosa do seu primeiro traballo libérase agora do lastre do abatemento para se tornar nun sincero refacho vitalista de forza 3. Unha onda vital -Toriyama, grazas por tanto- sustentada pola forza das bases a ritmo de clave dun Faus Caamaño en incrible modo Ginger Baker, bebendo de fontes de augas tan diversas coma o tropicalismo, o afrobeat ou certos paus do flamenco. Unha reinvención da fórmula que emparenta o novo disco de Anxo con propostas do indie internacional coma os primeiros Vampire Weekend ou os Crystal Fighters de Gaia & Friends e dálle o tiquet de entrada no selecto clube dos que coma Paul Simon, NARF ou Damon Albarn fixeron a súa particular viaxe iniciática ao continente nai.

“Tal vez os días felices son os que estamos agora a contemplar”. Esta percura de novas sonoridades noutras latitudes revelan a un Anxo en absoluto estado de graza compositiva que pon todas as súas enerxías ao servizo do desfrute destes novos “días felices”. Pezas coma Area Maior, Bestiario, Neste preciso instante, Un veleno ou a propia Os días felices escintilan entusiasmo pola vida e mesmo transmiten unha certa intención bailonga con tempos o suficientemente acelerados coma para poñer a revirar o cadril.

”E que pasa cos fans do Anxo shoegazer. E que non temos tamén dereito a ser felices na nostalxia? Tranquilidade, oh, hai para todos. Tristeiros incluídos

“Como lograr apearse deste bambán que vén e que vai e fai que todo siga igual?” E que pasa cos fans do Anxo shoegazer, o de Antinuclear, Canción perfecta e A Guerra Mundial? E que non temos tamén dereito a ser felices na nostalxia? Tranquilidade, oh, hai para todos. Tristeiros incluídos. Pezas coma O Bambán e o retrouso -ese ventos!- de Por que tivemos que discutir? son puro deja vu á malencolía que asolagaba o Plan de Urbanismo para un novo couto mixto e que engaiolou a tantos. Un agasallo para os nostálxicos da catástrofe e a amargura que agradecemos de corazón.

Toda unha novidade na escena galega, que celebro, este inédito alegato meridional

“Sen diaños como compaña, nin santos aos que gardar (...) Sei que sei que sairá o sol.” Seguramente sexa cousa miña pero algo me di que o espírito do universo musical granaíno é unha das influencias, tanto líricas coma musicais, que tamén ecoan no disco. De novo esa ollada que se perde no horizonte mirando cara o sul. Nas referencias planetarias a diaños e santos -que yo te pinté-, nos esperanzadores soles que saen no abrente e nos ritmos de paus flamencos coma os tangos de Coplas ao desapego ou Por que tivemos que discutir? -cunha palmas directamente chegadas da Aurora de New York de Enrique Morente con Lagartija Nick- percébese o arrecendo do universo de Jota e moi especialmente do seu Grupo de Expertos Solynieve. Toda unha novidade na escena galega, que celebro, este inédito alegato meridional.