Apenas un apéndice ao espléndido artigo de Xurxo Borrazás neste mesmo xornal
Esta é a pequena historia de Marta F. Currás e María A.V. Malia naceren unha en Vigo e outra en Lugo, coincidiron en Santiago cursando a licenciatura de Empresariais, que remataron ámbalas dúas con brillante expediente académico. Despois, Marta opositou con éxito ao corpo de inspectores de Hacienda e María entrou as traballar no departamento financeiro dunha empresa conserveira. No ano 2005, estreadas as dúas na corentena, María era xa unha reputada executiva e Marta viña de ser nomeada polo Maldito Bipartito Interventora Xeral da Xunta de Galicia. Eran dúas triunfadoras: elas puxeran da súa parte e a vida estaba a tratalas ben, que non sempre é unha equivalencia exacta nin aproximada, por moito que o papelexe o american way of life.
Nesas chegou a crise de 2007, primeiro a fortes trebóns illados, que a xente confundiu co tempo de tronadas e non lle dou mais importancia; e xa despois, cunha arroiada interminable que rachou o mundo en dous e sen pontes para cruzalo: dunha beira, a terra vizosa e farturenta, e da outra, un cascalleiro inhóspito. A Marta tocoulle a beira boa. Tan boa que ata se permitiu nese mesmo ano renunciar ao posto de Interventora Xeral, seica por desavinzas co seu “superior”, o conselleiro socialista José Ramón Fernández Antonio. Xa nunca mais volvería renunciar a nada. Dous anos despois, no 2009, o presidente Feijoo dáballe a Consellaría de Facenda, curiosamente o mesmo posto co que tivera os desencontros. A súa probada independencia e alta especialización técnica animouna a empurrar a fusión das caixas galegas, apoiada nun informe da prestixiosa auditora KPMG.
Nestas calendas da historia, María vía as cousas dende a outra beira do río. A crise collera a súa empresa en pleno proceso expansivo e con moito endebedamento, e a pesar de tódolos esforzos, agoniando de ERE en ERE, rematou por pechar as portas. Os traballadores, María entre eles, quedaron sen traballo e sen indemnización. E moitos, María entre eles, con cincuenta anos ou nos arredores. A peor das idades, aínda novo para xubilarte e xa moi vello para correr aventuras.
En decembro de 2011, tres meses despois do rescate público de NovaCaixaGalicia cun custe de 9000 millóns para as contas públicas, a moi alta especialización de Marta foi premiada polo goberno de Rajoy coa Secretaría de Estado de Orzamentos e Gastos, para reconducir as contas estatais e cumprir cos mandados de Bruxelas. Se alguén podía, esa era Marta: metódica, esixente, cunha enorme capacidade de traballo e moi deportista.
Pero tampouco aquí tivo moito éxito, e o goberno Rajoy viuse na obriga dunha renegociación tras outra con Europa. Non importa, un fallo teno calquera, Marta segue desta beira do río e mira a crise coma un mero exercicio mais de programación lineal, onde maximizar unhas variables e minimizar outras. Cando cinco anos despois, hai uns días, Rajoy non conta con ela para renovar a Secretaría de Estado, Marta aproveita o seu físico sobrenatural para dar un chimpo e fichar por unha das cinco grandes compañías auditoras, a antiga Ernst & Young. Ollo, camaradas!, un chimpo é un chimpo, non é unha porta xiratoria, que xa vos vexo vir. Un chimpo é unha das moitas disciplinas atléticas, que pode ser chimpo de altura, chimpo de lonxitude e chimpo con pértega (chimpín non é un chimpo pequeno, senón un tractor anano, unha variedade endémica das Rías Baixas).
María tamén pega chimpos dun supermercado e outro, na procura de ofertas, promocións e liquidacións; e entre as “jaimas” dos feirantes, perseguindo lotes de bragas e calcetíns a 5 euros. Logo de consumir a prestación de desemprego, conseguiu un contrato de medio ano como administrativa, e un tempo despois un de auxiliar administrativa. Costa abaixo, si; pero menos daban as pedras. Pero agora xa nin iso, a nada mais absoluta arrapañoulle xa toda esperanza de volver traballar. “Xa nin de puta atoparía traballo”, díxome un día por teléfono, cunha voz que eu sentía ronca e cansada. Tamén me contou que deixaba pasar os días, facendo render o cartos do RISGA e asaltando a lacena dos pais. Coa complicidade deles, que fan que non miran. Eu xa non sei que mais dicirlle para consolala, porque xa noutro tempo, entrara o Presidente nun pobo; e unha muller, chamada María, recibiuno na súa casa. Tiña ela unha irmá chamada Marta, que, sentada aos pes do Presidente, escoitaba a súa Palabra, namentres María andaba enredada en moitas angueiras. Acercándose, pois, dixo: «Presidente, ¿no che importa que a miña irmá me deixe soa no traballo? Dille, pois, que me axude». Respondeulle o Presidente: «María, María, preocúpaste e desacóugaste por unha chea de cousas; e hai necesidade de moi poucas; ou mellor, dunha soa. Marta escolleu a parte boa, que no lle será quitada».
