Son pai de neno futbolista. Pido desculpas. Din que non son dos peores, pero tampouco se pode facer moito caso do que din. É certo que nunca insulto a un árbitro, que xamais discuto co público adversario. Sen embargo, levo comigo o estigma. O estigma da competitividade, o da rivalidade, o de mirar o terreo de xogo coma un campo de batalla no que algún ente descoñecido parece cuestionar a nosa valía persoal, esa que queremos ver encarnada nun herdeiro mentres brinca pola herba artificial con camisa de raias. Ánimo, campeónnn! Arrassssa con eles! Nalgunha gravación doméstica lembro na miña cara un rictus de tensión coa que non me recoñezo fóra dese ambiente. Pero iso xa o solucionei: agora nunca vexo as gravacións.
Creo non ser diferente aos outros. Fíxense en calquera pai na beira dun campo. Estatisticamente, o seu fillo nunca será profesional, pero agarda ansioso por esa xogada na que o seu retoño logre eludir as mesmas leis da gravidade ou que mute inesperadamente a estratexia ata colocar a mellor oportunidade aos pés do seu protexido. Aiii!! Pero non o vedes que está alí soíño e desmarcado!? O nirvana podería ter forma dun quebro diabólico diante dun coitado contrincante, un pase trazado con tiraliñas ata a cabeza do dianteiro centro, a sacudida violenta da rede contraria froito dun furolo estratosférico. Mimá!! Que fenómeno teño na casa!!
Deben saber que para o pai expectante todo iso da xenerosidade na loita ou a visión de conxunto é teoría oca, pura cháchara politicamente correcta. Blablablá. Iso non foi o que veu cantándolle ao rapaz no coche de camiño ao campo: Ti dispara, fillo, que cada un vela polo seu interese!
Por sorte, cada vez acuden máis mulleres aos campos. E xeral, mentres esperan falan dos fillos, contan novidades, preguntan pola familias, comentan dos estudos. E case poden apostar a que nese momento máis dun proxenitor home simulará escoitalas sen perder de vista ao seu figura para calibrar o nivel dos seus superpoderes no quecemento previo. Incorrixibles, tensos, perdendo enerxía con desafíos que non existen, parecen habitar outra órbita diferente á das mulleres, que rotan dando calor humán ao recinto, enlazando persoas, bromeando sen desprezar. Que rin, que case sempre rin.
Prrriiiitt!! Comeza o partido. Adrenalina e testosterona nas miradas masculinas. Xovialidade desmalizada nas nais, que animan, aplauden, quéixanse un pouco teatralmente das oportunidades perdidas e desfrutan sen máis da incertidume dun xogo colectivo, dunha cerimonia incruenta. Ás veces toca cantar un gol propio; outras, laiarse dun gol alleo. O triunfo ou o fracaso carecen de relevancia. De feito, nesta foto non celebran un triunfo, senón o final dun encontro sen lesións, a excitación inocua dos rapaces, as palabras compartidas nun día radiante. Para celebrar non fan falta goles.
Agora, en frío, tamén eu cerebro a mirada do pequeniño da foto, que atende entre atónito e divertido ás dúas nais. Estamos no entroido e elas festexan que viñeron ver persoas, que viñeron ver xente, non logros e xerarquías. Quizais algún día o pequerrecho entenda que non son necesarias metas destacadas cando o simple camiño en compañía pode enchernos de satisfacción. Por iso da gusto velas celebrar. Algo así lle quixen explicar á miña muller:
- - Anda, mira como troulean! O gol do triunfo non foi para menos!!
- - O gol? Que gol?
