Asombrosos e odiosos oito de Tarantino

Velaí Tarantino superándose a si mesmo, no seu film nº 8. Un western que sen deixar de ser parodia de emblemáticos modelos, é insólito e senlleiro, tanto polo guión como polo uso dos  medios e a técnica do s.XXI.  Ábrese na pantalla un longo plano, unha paisaxe nevada, un brancor purísimo, infinito, por onde avanza unha dilixencia que lle confire a sensación de realidade. Unha dilixencia (póñanlle a música típica), algo que me enchía de ansia e de expectación cando era nova e me chiflaban as vacaradas. A paisaxe ideal onde avanza a dilixencia como a ningures, trúncase súpetamente estilo tarantiniano, co primeiro plano dun enorme e impresionante Cristo esculpido a machete sobre madeira, medio cuberto pola neve, mostra o rosto amargo, a cabeza dobrada sobre un dos brazos encruados, antes de mostrar as costelas descarnadas e os pés encravados na cruz. A beleza da paisaxe morre  na rudeza patética do torturado coma se o autor quixese alertarnos de que non nos fagamos ilusións coa virxindade da paisaxe. O Cristo simboliza o sangue, tan presente na relixión católica como en Tarantino, a vinganza, a persecución, a violencia, a tortura, a morte. A angustia instálase no ánimo da espectadora.

A Cámara recupera a dilixencia entre a neve , uns planos fermosísimos do director de fotografía Robert Richardson, que asombra co seu manexo da luz durante todo o film, sendo quen de transformar un cortello nun escenario operístico ou a dous personaxes, na entrada, protexidos da ventisca, nunha pintura dun mestre do claro escuro. Seguimos á dilixencia a medida que sentimos avanzar a ventisca e caer as folerpas como os cravos do cristo sobre o cocheiro e os cabalos que van perdendo folgos, enterrando as patas na neve.

A música de Morricone, que volve ao western, como en La muerte tenía un precio, El bueno, el feo y el malo, aqueles spaguetti w., faise máis sinfónica pero salferida de fermosas baladas que filtran a tenrura entre tanto horror. Non esperemos esceas amorosas, unha melodía acompaña un primeiro plano das cabezas do cabalo negro e o cabalo branco, achegándose como vítimas, e erguendo a neve cos respectivos cascos. Dentro da dilixencia vai unha parella insólita. Ela leva un ollo máis negro que mourado. Durante un momento espértase a solidariedade coa maltratada. Pero resulta ser unha das asasinas máis buscadas pola que o individuo recibirá unha recompensa por levala a aforcar. A forca figura no alcume  do bruto como indicador do seu oficio. Dalle unhas pancadas enormes á detida, que en ningún momento se dobrega nin perde o sorriso sarcástico, de modo que cando a aforquen irá co nariz e os dentes rotos, magullada por todas as partes, pero desafiante. O cazarecompensas, John Ruth, exercita o sadismo nela. Pero ao mesmo tempo, o feito de levala pegada, ao iren unidos por cadansúa esposa para que non se lle escape, vai creando unha especie de compañeirismo que non exclúe as malleiras. A mala, violenta e sen escrúpulos, Dasy Domergue, interpretada á perfección por Jennifer Jason Leigth, que acumula desperfectos e sangue, propia e allea, no seu rosto a medida que avanza a acción, non perde o rictus noxento, sádico e calculador, confiando en que uns membros da súa banda a liberen, como tiñan programado.

Non é o único cazarecompensas. Camiñando entre a neve, co negro sombreiro cuberto de neve, xorde como unha aparición un negrazo, Samuel L.Jackson, mellorándose a si mesmo na interpretación, arrastrando varios cadáveres. Os criminais mortos teñen menos valor ca vivos. Dasy, ademáis de ter máis sona como asasina, fará un satisfactorio espectáculo co seu aforcamento. É comprensible que o seu cazador defenda a presa e tema que o negro lla arrebate. Os comerciantes entran en razón e seguen a accidentada viaxe entre unha nevarisca xeadora até que chegan a un refuxio aillado no mundo, chamado a Mercería de Minnie, un escenario babilónico rexentado por tres mulleres novas, un loft do oeste, que por momentos faise máis rústico, coma se a ruindade dos recentes moradores corrompese o ambiente infectado de tabaco, café e bafos velenosos paradigmáticos do frío, captados pola cámara.

Os que van chegando deben abrir as portas, varias para repetir o quite, patexando, e entrar rolando polo chan impelidos pola forza exercida polos brutos, e a do vendaval que impulsa o vento frío dentro do refuxio. Os xa instalados berran, pechar a porta!, e o único sistema operativo é cravar unhas madeiras sobre os listóns escangallados da porta, para conter o furacán.  O humor non pode faltar en Tarantino como unha mostra máis de intelixencia que se fai patente nos diálogos retranqueiros dos malditos bastardos, como cualifica o autor os oito perversos que con sadismo e violencia extrema, montan o rififí sanguinario da magnífica e última película de Tarantino.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.