A convulsión dos tempos electorais é unha constante na vida política das sociedades industrializadas. As xerarquías políticas vístense coas abruptas galas do pobo aldraxado, nun xiro vergoñento onde o signo da exclusión substitúese polo símbolo dunha democracia maltreita e baleirada de contido polos propios protagonistas que a din defender.

As xerarquías políticas vístense coas abruptas galas do pobo aldraxado, nun xiro vergoñento onde o signo da exclusión substitúese polo símbolo dunha democracia maltreita e baleirada de contido

Dicía Rosa Luxembugo que “a ditadura democrática do proletariado foi substituída pola ditadura burocrática de partido” e neste cambio xunto con outros condicionantes culturais, económicos e ecolóxicos semella residir, para a autora, parte do fracaso do poder revolucionario (chamado, na actualidade, poder constituínte). A súa transmutación nunha especie de placebo narcotizante das necesidades insatisfeitas do conxunto da sociedade é unha realidade. O social como válvula de escape das súas propias tensións xoga un papel determinante no agromar dun certo xerme revolucionario e libertario. Todas e todos sabemos do papel das políticas neoliberais nas nosas vidas, políticas que nun proceso de hiperespeculación elevaron ó capitalismo a forma de sentido e significado cotiá, cercano e comunitario. A construción social dos últimos 40 anos pódese apreciar no urbanismo que engalana as cidades superpoboadas e baleira o rural abandonado. O paso de economías de autoabastecemento-autárquicas a economías de servizos-plutárquicas resulta non só evidente, senon o resultado da continxencia capitalista onde os pobos do norte e do sur atópanse inxeridos.

Cales son os proxectos que unha certa esquerda institucional e institucionalizada pode plantear a parte de mediocres berrinches contra a oligarquía rexente?

Cales son os proxectos que unha certa esquerda institucional e institucionalizada pode plantear a parte de mediocres berrinches contra a oligarquía rexente? Escasos, poderíamos contestar. E nos trabucaríamos, xa que unha certa esquerda con hexemonía social, cunha base social transformadora e rupturista nunca tomou o poder. Si, por momentos, partidos que dicían traballar no seu nome. Pero a dinámica do “curtopracismo” capitalista inhibiu e desartellou calquera proceso de cambio sostido no tempo e proxecto transformador construído no espazo. A día de hoxe, en moitos movementos sociais, apréciase como a oprimida reproduce as lóxicas do opresor. Como se empatiza co banco que expropia e rouba. Como se transixe cos Servizos Sociais que mendican e reparten a caridade dende a compracencia estatal. Como se acepta o relato “individuo-empresa” que fracasa e fica no esquecemento e na pobreza. Non é xa que se substituira a comunidade, o comunitario polo persoal e individualizado atomizado, senon que este funcionamento atravesa transversalmente todas e cada unha das relacións sociais converténdose nun senso común sobre o que a desigualdade se normaliza, a pobreza relativízase e a empatía esquécese.

Este funcionamento atravesa transversalmente todas e cada unha das relacións sociais converténdose nun senso común sobre o que a desigualdade se normaliza, a pobreza relativízase e a empatía esquécese

Poderíamos relatar machaconamente como o sentir propietarista converteuse nun vector de dereito cando o acceso á propiedade privada é, basicamente, clasista, privilexiado e competitivo. Poderíamos narrar a asimetría existente entre o capital dispoñíbel e as necesidades básicas insatisfeitas. Poderíamos falar sobre o xurdimento dunha nova categoría laboral, o precariado: altamente formado, altamente explotado e baixamente remunerado ao abeiro da flexiprecariedade ou do novo mantra“traballa para ser pobre”.

Poderíamos denunciar a violencia estrutural que sobre a muller se exerce diariamente en forma de lexislación corporal, desprotección social (o 70% de pobres no mundo, son mulleres) e infravaloración xenérica. E nada solucionaríamos. Aínda moito peor. Quen di axudar e loitar por nós, probablemente sexa propietario, acomodado e machista. Por outra parte, nada que non se levara padecendo na esquerda institucional ao longo das décadas e nada que non se experimente no seo do corpo social e no latir do corazón popular, habitualmente nomeado como “contradición”.

Di o filósofo italiano Antonio Negri que dentro do Estado o poder lexislativo é a vontade e o executivo a forza e que no pobo reside ese “poder constituínte” inabarcábel e irrefreábel

Di o filósofo italiano Antonio Negri que dentro do Estado o poder lexislativo é a vontade e o executivo a forza e que no pobo reside ese “poder constituínte” inabarcábel e irrefreábel que na súa conformación muda non só as nocións do posíbel a realizar, senon as relacións políticas e sociais que lle dan forma. Dándose a curiosa e chamativa contradición dun poder (o constituínte) sen marco que o englobe (unha constitución). Un poder popular, sen rei soberano nin institucións que o encapsulen. Quen sabe se unha utopía da xenealoxía das sociedades.

A vivenda, a sanidade, a alimentación ou a cultura non se defenden nun parlamento burgués. Conquístanse nos microespazos diarios das nosas vidas

Nos próximos tempos escoitaremos promesas ocas con Europa como coartada. A importancia dunha participación cerril nun proceso representativo, distante e falto de consenso. A vivenda, a sanidade, a alimentación ou a cultura non se defenden nun parlamento burgués. Conquístanse nos microespazos diarios das nosas vidas. Na desobediencia política a un devir capitalista e funcional que moldea nosas relacións cercanas na máxima do “ter” deixando a lóxica do “ser” como unha lóxica política sen uso nin beneficio. Na destitución consciente e activa das clásicas relacións político-representativas autoasignadas, con nula vinculación á necesidade que din combater (cecais, a abstención sexa menos “despreocupada” e “pasota” do que se poida pensar).

No capitalismo non hai finalices felices, como parece ser que partidos socialdemócratas queren facer crer co intento de volver a un Estado de Benestar

No capitalismo non hai finalices felices, como parece ser que partidos socialdemócratas queren facer crer co intento de volver a un Estado de Benestar particular no malestar global que xa non é posible nin desexable. A pelota non está no noso tellado, porque ao xogo do lucro, da riqueza censitaria e da explotación do ser humano polo ser humano, xa vai tempo que dixemos que non xogabamos. Cecais, por iso, resulte tan difícil convencer dun voto pra algo que sempre foi nada.