«Eu não sei o que é que os outros pensarão lendo isto; /
Mas acho que isto deve estar bem porque o penso sem esforço»
(Fernando Pessoa –Alberto Caeiro– A espantosa realidade das coisas)
Onte espertei cedo –moi cedo, á rompida do día– e erguinme sen agardar as reprimendas do insolente despertador, aborrecido de tanto gurrar contra o teimudo insomnio, azacotado por un pesadelo cobizoso que se agarrou á codia do meu cerebro como un carrapato esfameado, ansioso de mergullarse no miolo dos meus atoldados pensamentos. Mais arestora xa non son quen de lembrar se soñei coa perdurábel guerra de Ucraína ou co maldito quentamento global, ou se foi coas dúas desgrazas encoladas entre si. Ou, talvez só fun a vítima dese absurdo descontrol dos sentidos, encerrellado no colo do abismo que, ás veces, dorme canda min. Ora quería apalpar a largueza da noite, ora escoitar os berros da escuridade... ou ulir o fedor do silencio nocturno. Non sei. Só lembro que, posuído por unha persistente e abafante obsesión, non podía prender no sono. Que longa é a escuridade e que efémera é a luz!
Ao vestirme, no canto de almorzar, fun cara a solaina e, malia a testuda friaxe que tanto me furgaba na pel, impaciente por rillarme a cana dos osos e ansiosa de conxelarme a alma, decidín resistir espreitando que o frescor da madrugada acabase amansando a miña perdurábel inquedanza. Por un instante recuperei o sosego: un airiño maino depenaba e contaba devagar as follas da mazaira que vixía a horta moribunda, e convidábaas a bailar uns pasos de valse antes de deitalas na herba, mentres o pillabán do sol asomaba o fuciño para ir derretendo o carouxo e facer esbagoar as tristes canas, xa talmente desplumadas, da rexa árbore a piques de aletargar.
O repugnante e cargoso pesadelo seguía petándome no peito. Non conseguía axotalo do meu pensamento e entón decidín coller o andante, camiñando sen tino, cara ao lugar de ningures. Que máis ten!
Ao pasar fronte ao bar da aldea avistei a Sito na terraza –Sito sempre está aí, fumando e practicando o ocio do papaleisón–. Sen pensalo enfiei o paso cara a dentro en busca de sosego: o confortábel aroma do café que tanto me consola. Mais ao pasar ao pé do veciño mirei de esguello como acariciaba o cigarro –maldita tentación!– e malia non ser santo da miña devoción, pareime a leriar con el, agardando impaciente que lle prendese lume, ansioso de regresar a aqueles tempos pretéritos que tanto anhelo, aínda que sempre me conformo coa esmola que arrapaño cando alguén fuma a carón. Sito ofreceume unha cadeira na súa mesa e axiña aceptei, sen tusir, agardando que me convidara a un cigarro. Mais non. Pediume un café, sen preguntarme, e abofé que non me pareceu mal. Mentres o remexía, Sito prendeu o pito e as miñas pituitarias fundiron os dous olores nun arrecendo que me encheu de relax. Oín a música monocorde do muíño do café e, co pretexto de ir en busca do xornal, fun á procura do aroma puro, tan especial. Antes de regresar á terraza ollei os titulares: «A paz en Ucraína, cada vez máis lonxe», «Case o 40% das mortes están provocadas polo cambio climático». Maldito pesadelo!
[Conta o meu tío Lisardo que os soños máis pracenteiros son os que che invaden a mente cando non dormes de todo e simplemente topeneas, mentres os da televisión che contan milongas ou historias que nunca entendes]
