Acaba de poñerse en marcha no Complexo Hospitalario de Ourense un programa pioneiro en Galiza denominado "Can da Man", que permite que certos pacientes poidan recibir as visitas das súas mascotas co obxecto de mellorar o benestar psicolóxico e incluso físico dos doentes
Acaba de poñerse en marcha no Complexo Hospitalario de Ourense un programa pioneiro en Galiza denominado "Can da Man", que permite que certos pacientes poidan recibir as visitas das súas mascotas co obxecto de mellorar o benestar psicolóxico e incluso físico dos doentes. A cidadanía e a prensa celebran a idea dos promotores convencidas de que o contacto dos enfermos cos seus queridos animais pódelles supoñer un excelente reforzo emocional. De momento está previsto este privilexio para algúns ingresados con estadías de longa duración, pero a proliferación destas iniciativas por todo o país fai pensar nun paso máis cara ao acceso libre das mascotas aos centros de saúde, o último bastión na conquista de espazos que comezara hai anos nos trens, nos avións ou nos centros comerciais.
Como todo o mundo sabe, a entrada de cans nos hospitais está taxativamente prohibida en España e no resto do mundo, pero iso nin sequera xerou debate. Deuse por bó o caprichoso incumprimento dun criterio hixiénico universal sen contar con respaldo científico ningún, así de asentada está a hexemonía mascoteira. A coartada, nesta ocasión, ven da man dunha medida de limitado alcance clínico pero de éxito mediático asegurado. O que non poden impedir é que moitos dubidemos de que unhas visitas ocasionais dunha mascota teñan a relevancia terapéutica suficiente como para ignorar a profilaxe hospitalaria máis consensuada. Algunha xente, coma min, pode pensar que os pacientes do CHOU serán expostos a un risco infeccioso só para que algúns poidan desfrutar da ledicia puntual de brincar cos seus peludiños.
A coartada, nesta ocasión, ven da man dunha medida de limitado alcance clínico pero de éxito mediático asegurado
Ben sei que no máis alto da onda “pet friendly” calquera posicionamento restritivo pódeno interpretar coma un ataque aos dereitos dos animais, pero intentarei apelar ao sentido común dos lectores. Pensen en edificios pechados e ateigados de persoas que necesitan a máxima hixiene, sosego e organización. Pensen en doentes co sistema inmunitario a 0, sometidos a fortes e incómodos tratamentos, recentemente operados ou, en xeral, en malas condicións físicas. As posibilidades de contaxio son sempre moi elevadas alí, e así o proban os datos de infeccións nosocomiais. Polo tanto, os animais só poden engadir á xa enorme gama de perigos hixiénicos o risco adicional de leishmaniose, toxocariase, bacterias fecais, pelos flotantes ou residuos de ácaros alerxénicos, por citar algunhas amenazas.
Ben sei que un cidadán capaz de chamarlle “fillo” a un can non pode aceptar os límites que lle corresponden pola súa condición animal. Pero nin sequera eles poden ocultar a incompatibilidade. Non son as persoas, senón os cans, os que necesitan desparasitacións permanentes e produtos antipulgas; son os cans os que se rebozan no chan, lamben as súas partes para eliminar residuos, ulisquean porcalladas por todos os recunchos e, sobre todo, portan con eles un variadísimo ecosistema de xérmenes na pelambreira e nos intestinos. Sabían, por exemplo, que unha elevada porcentaxe de cadelos portan restos fecais nesas línguas coas que nos bican cariñosamente?
Foron para min moi reveladoras as imaxes televisivas do paciente pioneiro José Antonio mentres recibe aos seus queridos Cata e Togo. Certo que o encontro organizouse nunha terraza, pero iso non garantiza a asepsia, pois trátase de espazos de uso común. Ademais, se se fixan, os cans pousan os seus cus no limpísimo chan dos corredores, emiten ladridos que ecoan no centro, lamben a cara do delicado doente e, para colmo, a esposa do benefizado parece priorizar o alivio que a visita lles produce… aos cans, “que estaban moi tristes na casa”. Poida que iso sexa unha terapia, pero tiña toda a pinta dun reality canino…
Seguramente non mordan, de acordo, pero avecíñanse continuas performances de abafamentos, ladridos irreprimibles, alboroto físico e, nalgún caso desafortunado, as defecacións ou mexadas accidentais. E todo isto nun lugar estritamente controlado para preservar a saúde humana…
Por outro lado, como xa coñecemos as habituais dificultades de control no acceso das visitas humanas, engádanlle agora aos animais de compañía e non lles costará imaxinar velos á beira de pacientes con vías abertas ou rascarse e lamberse frenéticamente en lugares onde debería rexer unha rigorosa asepsia. Seguramente non mordan, de acordo, pero avecíñanse continuas performances de abafamentos, ladridos irreprimibles, alboroto físico e, nalgún caso desafortunado, as defecacións ou mexadas accidentais. E todo isto nun lugar estritamente controlado para preservar a saúde humana…
Remato con dous apuntes sobre esta iniciativa do CHOU. O primeiro é que a proposta menciona "mascotas" para referirse a cans, pero algúns usuarios esixirán acceder cos seus gatos, cuxa exclusión carecería de lóxica normativa. E, xa postos, por que non meter coellos, iguanas ou mesmo boas constrictor co certificado veterinario de bo comportamento en regla. É unha broma, claro, pero deixa en evidencia tanta falta de criterio. E despois, fíxense de onde parte a iniciativa. Os promotores foron unidades do Hospital sen competencias médicas pero con función de relacións públicas, e dunha psicóloga que atende o benestar emocional. Iso si, contan coa entusiasta colaboración do Colexio de Veterinarios de Ourense, un lobby do negocio mascoteiro que podería recomendar a presenza dun can nun quirófano sempre que leve microchip dun veterinario de confianza. Todo froito da obxectividade e do rigor científico, como poden ver.
E agora, en serio: non cren que os animais deben quedar fóra dos hospitais?
