Hai disciplinas onde non queda outra, a autoría individual é parte inseparable do contexto íntimo onde nace, pero hai outras onde o esforzo colectivo, coma ben di a copla da Banda Bravú Xangai que abre o parágrafo, permite chegar a lugares onde un só non dá

“Ti que me levas, eu que che axudo, ímoslle xuntos ao cabo do mundo”. Nunca me prestou a teoría de autor desenvolvida por Truffaut, Godard, Rohmer e demais parroquia nas liñas dos míticos Cahiers du Cinéma de mediados do século pasado. Unha tese que outorgaba o título de autor -único e exclusivo- ao director da película, esquecendo que o cinema, coma o teatro e, case sempre, a música, son artes colectivas. Unha leria intelectualoide que de seguro tiña moito máis que ver cos seus enormes egos e azos de pasar á Historia do cinema que coa realidade do feito artístico que tentaban encapsular. Hai disciplinas onde non queda outra, a autoría individual é parte inseparable do contexto íntimo onde nace, pero hai outras onde o esforzo colectivo, coma ben di a copla da Banda Bravú Xangai que abre o parágrafo, permite chegar a lugares onde un só non dá. O superpoder do colectivo fronte o individual. A superioridade da solidariedade fronte ao individualismo. Do nós fronte o eu.

Por iso cando albiscas unha banda formada por talentos capaces de artellar en conxunto unha maxia tan tan poderosa que non é posible prescindir de nengún dos ingredientes da poción sen anular o efecto do sortilexio non hai que deixar pasar a ocasión e, simplemente, deixarse enfeitizar polo conxuro. É o caso das noiesas Carabela

No caso das músicas contemporáneas acontece as máis das veces. Non en poucas ocasións a suma de talentos dá como resultado unha forza moito maior que a simple suma dos mesmos. As sinerxías de toda a vida. Lennon e McCartney. Morrissey e Johnny Marr. Noel e Liam Gallagher. Beh Gibbons e Geoff Barrow de Portishead. Jamie e Romy de The XX. Vémolo ben cando se separa un grupo no que convivían dous ou máis xenios que botaban por fóra e as súas posteriores carreiras en solitario non chegan, nen de lonxe, a superar o fulgor que desprendían cando creaban dende a dialéctica do colectivo. 

Por iso cando albiscas unha banda formada por talentos capaces de artellar en conxunto unha maxia tan tan poderosa que non é posible prescindir de nengún dos ingredientes da poción sen anular o efecto do sortilexio non hai que deixar pasar a ocasión e, simplemente, deixarse enfeitizar polo conxuro. É o caso das noiesas Carabela, un colectivo para o que a vida tivo a ben xuntar a dous mariscadores da ría de Noia, amigos da infancia e melómanos enfermizos, con dúas músicas académicas, a unha posuída pola paixón pola música tradicional e unha voz doutro mundo e a outra seareira irredenta canto sintetizador e maquinillo existe. Uns vimbios de tons diversos cos que facer un cesto de vangarda no que transportar as nosas músicas tradicionais a territorios até o de agora inexplorados.

Nun momento en que a maior parte da música contemporánea, incluída a galega, tense convertido nunha delirante carreira de autoslocos coa meta de sacar un single que o pete o suficiente, discos coma A noite, conceptuais, de espírito 100% arty e alleos a calendarios e dinámicas mercantís son unha puñada na queixada da industria

“Nós só facemos a música que nos gusta, e se non che gusta, está ben, non nos ofende. Nunca entendín por que un grupo quere ser popular só por ser popular. A túa música trata de algo e queres que á xente que lle guste lle gusten as mesmas cousas que ti, non? Queres que veñan idiotas random aos teus concertos e sexan unha carga para todos?” Na última entrevista que deu Steve Albini antes de morrer chantaba os marcos definitivos entre os que debería moverse a música xenuinamente independente con estas palabras. Nun momento en que a maior parte da música contemporánea, incluída a galega, tense convertido nunha delirante carreira de autoslocos coa meta de sacar un single que o pete o suficiente como para ter entrar nunha playlist oficial de spotify ou ter oco nalgún festival de verán, discos coma A noite, conceptuais, de espírito 100% arty e alleos a calendarios e dinámicas mercantís son unha puñada na queixada da industria. Unha declaración de principios. Unha volta ás esencias. Unha rara avis que de seguro Steve Albini tería estado orgulloso de producir.

“Todo o que estaba escrito quixen borrar por te ver”. Vixilia, a primeira etapa desta viaxe ensoñadora agroma lixeira, sen apenas equipaxe. Unha peza na que a voz é absoluta protagonista e apenas precisa dunha percusión minimalista e unha guitarra fuxidía para artellar o ambiente perfecto no que ir deixando que a gravidade se apodere das pálpebras. Un acariñar de delay, reverberación e harmonías nos xogos vocais que vai ser unha constante no resto do disco e que emparenta a banda coas lenes texturas de voz de formacións devanceiras coma Cocteau Twins e Slowdive e mesmo contemporáneas coma FKA Twigs, Aurora e a mesmiña Billie Eilish. “A cabeza pide calma e o corpo pide correr”.

A impaciencia da que ten que durmir pero lle pesan máis as penas que as capelas dos ollos precisa dunha melodía coa que caer rendida e iso é precisamente o que é Arrolo, a segunda parada do disco. Os sintetizadores de Alba Vázquez estenden un lenzo etéreo de paisaxes de pads sobre o que Ana deita esa preciosa melodía que agocha unha lírica que bebe directamente das cantigas de amigo (Puxen os meus pés no mare / Ondiñas onde me han levare / Levaime onde meu amor / Que me tarda en chegare) e afonda na recuperación retrofuturista da nosa poesía medieval galego-portuguesa principiada hai un par de anos por Laura Lamontagne & Picoamperio. Vai chegando a hora, toca logo se acochar e apagar o lus.  

Un ensanchamento da fórmula que entra de cheo no que Fran Pérez NARF, coma reputado explorador de novos mundos, denominou hai anos coma música silvestre, a que “sintes primeiro no estómago, indo despois ao corazón"

Así, coa terceira peza, soltan amarre e botan a soñar. As correntes da fase REM levan a nave a terras exóticas, alén do océano, onde atopan un bon amigo -Brais Sánchez de Momboi- co que experimentar novas sonoridades e estarricar, aínda máis, o seu acervo musical. A bossa nova ollada dende o prisma electrónico non ten sido un estilo suficientemente cultivado na nosa música polo que os arrecendo tropicalistas da lusofonía que desprende O soño esixen ser celebrados coma conquista de terra inexplorada. Un ensanchamento da fórmula que entra de cheo no que Fran Pérez NARF, coma reputado explorador de novos mundos, denominou hai anos coma música silvestre, a que “sintes primeiro no estómago, indo despois ao corazón”

A tradición volta con A noite, peza que dá nome ao disco e sintetiza todo o que veñen ser Carabela, unha ponte de vangarda entre o que foi o noso pasado e o que debería ser o noso futuro

“A noite non é nada, unha noite non é nada. Pensamento fráxil escondido entre as sábanas”. A tradición volta con A noite, peza que dá nome ao disco e sintetiza todo o que veñen ser Carabela, unha ponte de vangarda entre o que foi o noso pasado e o que debería ser o noso futuro. Así, nesta reviravolta da tradicional copla Unha noite no muíño o cuarteto reinventa as sincopas e ritmos abstractos da indietrónica filla do Kid A de Radiohead e do Vespertine de Björk, aquela que ecoara tan forte hai uns anos coa influencia de bandas coma The Postal Service, Notwist, MÚM ou Lali Puna en formacións do País coma 6PM, Apeiron ou, autocita, Fanny & Alexander. Un legado do que as noiesas son, sen dúbida algunha, talentosos continuadores. “E vira na volta e vai darredore. Na intemperie fría a ferida xa non doe”

“Bateron nos fociños máis sempre conta comigo. Torna a tea dourada a branca. Vente amárrate meu amigo”. Proseguen as novidades con Cora, canto á amizade onde Pablo Agra desparafusa a guitarra para transmutar en fillo pródigo de James Blake e estrear un inédito falsetto co que artellar unha sonoridade até o de agora inédita no seu repertorio cromático. Unha que os achega aos territorios do mesmísimo Tame Impala e que amosa ben clara a fame musical desaforada deste cuarteto noiés, teimudo e bravo na apertura de novos camiños musicais cada vez que se presenta a ocasión.

Unha habilidade, a de facer lixeiro tacón-punta-tacón por riba dun campo minado, que sitúa a Carabela nos postos de cabeza das novas músicas galegas máis arriscadas

“Arriba que hei de arribar. Pola mañansiña sedo. Antes do sol arraiar.” Chega a noite ao seu fin, escurecen os luceiros e os primeiras albores do abrente acordan a ritmo de 3/4 con Ao raiar, unha peza tradicional recollida en Lousame nos anos 80s que as nosas mariñeiras levan ao seu persoal terreo de xogo. Ese no que a cristalina fraxilidade da voz de Ana aboia por riba dos vieiros que levan e traen do acubillo ao abismo, facendo que o ruído e a inquedanza conviva en harmonía perfecta co máis sutil e delicado. Unha habilidade, a de facer lixeiro tacón-punta-tacón por riba dun campo minado, que sitúa a Carabela nos postos de cabeza das novas músicas galegas máis arriscadas. I é que A noite é a proba de que aquel Nó de 2023, un dos pequenos segredos a voces da escena galega, non foi cousa do azar.