Recórdoo ben, si. Nós tiñamos os nosos corenta metros cadrados de felicidade; non precisabamos moito máis. Viviamos no entresolo dunha casa vella de tres pisos arrodeada por barrotes de ferro ornamentados, cun xardín revestido de grava que daba a unha calella moi húmida e estreita. Apenas a dez metros, estaba o Hotel no que traballaban os meus pais, o Hotel Schwanen.

Pola mañá, moi cedo, antes de ir ao traballo, prendían o tocadiscos para que espertara. Recordo que poñían, habitualmente, a banda sonora de The Labyrinth, esa xoia da fantasía na que traballou David Bowie. Recordo, tamén, espertarme escoitando When The streets have no name de U2 no aparello, e recordo, tamén, a ansiedade que me causaba non atreverme a preguntar á miña nai se me deixaba ir ao cinema para ver The neverending story do pequeno Bastian, cando a vía anunciada en enormes carteis, na rúa comercial da vila.

Recordo que detrás da miña cama había unha pequena fiestra que daba ao xardín interior dun grande chalé construído nunha madeira marrón escura. Era un xardín enorme, estaba ateigado de caraveis e rosas. Tódalas noites, antes de deitarme, adoitaba mirar sixilosamente por esa fiestra para comprobar se o gato estaba no xardín. Dábame verdadeiros calafríos espertar de súpeto pola noite, como xa me acontecera en máis dunha ocasión, escoitándoo miañar.

Creo que nunca cheguei a ver ao gato en cuestión; probablemente ese sexa o motivo polo que me asustaba tanto, pois tódalas noites tapábame coa manta da cama á altura dos ollos sen poder durmir. Foi entón, nesas primeiras longas noites de insomnio, cando comecei a atoparlle o gusto a abrir moito os ollos polas noites. Si, caro diario, gústame, encántame abrir os ollos na escuridade porque – non sei cal é o motivo – cando o fas, comezas a ver figuras de todo tipo en filamentos con puntiños de cor branca. Eu lembro ver peixes e plantas estrañas que non tivera nunca conciencia de ver na realidade, e moito menos aínda de coñecer o seu nome. Mais aí estaban as figuras, formándose na escuridade diante dos meus ollos. Ten isto explicación, caro diario? Ti saberás; o caso é que ficaba mudo durante horas mirando estas figuras, e tiña a sensación real de estar mergullado no fondo do océano : aínda sabendo que esas figuras non existirán en realidade, gozaba coma un meniño inocente observándoas.

A señora que me coidaba polas mañás chamábase Juana; era murciana. Vivía no terceiro piso da casa vella. O seu marido bebía moito e estaba sempre discutindo con ela, e as súas tres fillas estaban sempre vestíndome e desvestíndome para disfrazarme de muller. Só lembro o nome de dous delas: Chari e María José. Pasei case que toda a miña infancia arrodeado de mulleres; cando non me coidaba en Galicia a miña avoa porque miña nai tiña que ir traballar coidábanme en Suíza, polo mesmo motivo, a Juana e as súas tres fillas. Foi precisamente a miña avoa a que me deu o biberón con leite de vaca fervida, pois non facía máis que vomitar o leite materno. Ás veces dáme por pensar que a miña mala leche débese ao feito de saír dun parto con cesárea co cordón umbilical totalmente enrolado ao pescozo e ao feito, tamén, de rexeitar o leite materno. Vaia un bicho que son, caro diario!

Se algo caracteriza a un neno san é a súa infinita paixón por facer do aburrimento un imposíbel; no segundo piso da casa vivía Goyo, outro rapaz murciano. Adoitaba chamalo todos os días despois da xantar : “Goyo, goyo, son Diego,  aixa e imos dar unha volta na moto!”. E velaí que saía o Goyo pola fiestra, coas lagañas nos ollos : “Veña, anda, terremoto, monta comigo”. A verdade é que o traxecto non era moi innovador. Goyo dedicábase a dar voltas en círculo pola estafeta de correos que estaba xusto diante da casa, a menos de dez metros de distancia, mais eu vivía esas pequenas viaxes coa mesma intensidade coa que Noé viviu o seu zoolóxico traxecto na devandita arca.

Ás veces, caro diario, ficaba tardes enteiras falando sozinho cos meus xoguetes. Non tiña ese moderno costume de pasar máis de tres horas diante da televisión, así que desenvolvín rapidamente esoutro hábito mental tan estigmatizado pola soporífera psicoloxía moderna, alcumado de desdobramento ou trastorno de persoalidade, que consiste en falar con un mesmo ou con tres voces máis, se fai falla, para enganar á soidade e pasar o tempo.

As miñas primeiras bágoas de impotencia e rabia, que eu recorde, foi por mor dunha película que se chamaba Campión; trataba dun pai novo e viúvo que loitaba por sacar adiante ao seu fillo. Era, en verdade, unha película terriblemente lacrimóxena e dramática. O pai era boxeador e dependía do seu éxito deportivo para poder manterse economicamente co churumbel, e o fillo ía sempre con el aos combates. Ao final do filme, o pai morre no mesmo ring. E nada, velaí estaba eu, no sofá da sala, vivindo intensamente as penas e alegrías dese épico boxeador do cotián. Que inxusta é a vida, pensaba, e choraba, abofé que choraba!, e sen bágoas de crocodilo. A nota traxicómica poñíaa este contraste: mentras eu choraba o destino de Campión con toda a sinceridade do mundo, meus pais escachaban coa risa, e isto, isto si que me pareceu máis inxusto aínda, caro diario, aínda que agora, se che son sincero, estoume escacharrando da risa eu tamén.

Lembro tamén, caro diario, que dende pequeno, quizais demasiado, dáballe moitas voltas a esta cousa da morte. Ese imaxinario sociolóxico que adoita darse dos nenos coma seres inconscientes e inocentes, ausentes dos problemas cotiáns, é unha imaxe radicalmente falsa. O neno sente con tanta ou máis intensidade que os supostamente adultos tódalas cousas que acontecen ao seu redor, e dun xeito terriblemente intuitivo, mesmo cando se lles trata de agochar toda a información. A súa vitalidade intelectual e afectiva está en actividade perpetua. As súas primeiras preguntas, con resposta ou sen ela, apuntan moitas veces ao cerne das cousas mesmas. Recordo que, nunha ocasión, espertei sendo consciente de que miña nai morrería algún día; a miña reacción instantánea foi saír do cuarto e ir correndo até a sala de estar buscando desesperadamente o abrazo da miña nai. Ela, por suposto, non entendía ren da miña reacción, e preguntábame: Que che pasa, Diego? Oh, pero que lle pasa a este neno hoxe?

Non recordo se dixen algo e que en concreto, o que sí sei é que seguía abrazándome a ela coa mesma forza coa que o lique se amarra ás pedras.
Mira, caro diario, sabes o que che digo? Que iso que no seu tempo o Freud chamou o inconsciente, ten algo tan estarrecedoramente luminoso coma escuro, e que lle poden dar ben por saco á santa inquisición do positivismo científico e ás clases de ética cívica que non falan da triste necesidade, nestes tempos escuros, de ter que practicala a contracorrente. A natureza - e as persoas, que tamén somos natureza -, xa o sabes, ten infindos matices e cores, e nós insistimos en reducir a escala a vinte. E así, caro, non hai maneira de ir a ningures.