Carta aberta a Montse Dopico

Unha aperta polo premio e un foguete polo entusiasmo. Eu son unha entusiasta empedernida. O que desexas xa é. Sen gobernos partícipes, sen empresarios solidarios, sen publicidade, saímos adiante e, malgré tout, estamos no mellor momento que eu, cunha longa experiencia no tema, vivín.  Non hai máis que ver a cantidade de persoas de múltiples idades e condicións,  que escriben nos xornais dixitais, nos blogs, nos correos, e mesmo en papel, de diferentes temas, expresando as súas ideas, coñecementos, propostas, en galego, por suposto. Ver tamén como as editoriais fan xogos malabares cos fondos económicos, para seguir publicando literatura en galego; ver como as/os cómicos non deixan os escenarios e mesmo abren novos locais onde poder representar. Hai moitas Barracas por toda Galiza, e iniciativas: conferencias, presentacións de libros, exposicións , as axendas culturais en ocasións comprometen a elección. Nunca tal houbo. En todo iso soa o galego. Xa ves, Montse, coa xente da cultura, como coa mariñeira, “non hai quen poida”. 

E aí está a política  nas rúas, nas redes, nos debates. Nunca se falou tanto de política como nos últimos tempos. Tamén o galego colleu o facho. A crise puxo á xente fóra de si, e a mocidade tomou a iniciativa. Velaí temos, case da noite para a mañá, un “ramillete” de mozos guapos na carteleira política, que se ben Rivera foi un neno malcriado lembrándoo, é certo que lle van facer unhas boas sopas a certos carrozas impresentables. Teñen non só outra idade, senón outra cultura, outra linguaxe, outra tolerancia, outra sabedoría, outro estilo.

Debemos alegrarnos. Son a nosa descendencia, os seres que criamos, alimentamos, adestramos, orientamos, xa como proxenitores ou como profesores. Son a nosa herdanza e temos fachenda de que saian á ágora a recuperar o que é de xustiza e botar do poder á corruptela. Non agardamos menos. 

Timbran abaixo e debo interromper a escrita. Vou ao telefoniño e escoito a voz dun obreiro (andan en obras na casa) con fonética e acento popular,  que di:- Son un das obras, ábrame. –Que vén facer?, pregunto. –Veño comprobar as incidencias que hai nos pisos. Ábrolle e penso. Polo falar, calquera diría que era rudo, pero dixo: incidencias. Ben está.

Ti, Montse, e coma ti un montón de bos profesionais estades nunha pésima situación. Iso debe cambiar. “Non hai mal que cen anos dure”, a crise económica, pero tamén “non hai mal que por ben non veña”. Foi unha aprendizaxe.

Xa ves, teño un bo día. Como o día das Letras é domingo, non dará para enfadarme, sobre todo se levan cadanseu libro á praia!

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.