15 de xaneiro de 2018. Lémbraste do que fixeches ese día? Era sábado, un sábado corrente. En Ribadeo, seguindo a senda doutros lugares do estado, algunha xente comezou unha andaina que aínda dura, porque non chegou ó destino. O destino: equidade cos maiores, equidade na atención pública, nos servizos... ter, asegurar un futuro.

Como lembranza desa data, Suso Fernández, integrante da plataforma asociada a MODEPEN en Ribadeo, colgou no aniversario un cartel nas redes sociais:

“Tal día como hoxe, o 15 de xaneiro de 2018,

saíamos ás rúas por primeira vez,

vai un lustro e aquí seguimos.

Agora, ademais, loitando 

por uns Servizos Públicos

que nos queren privatizar descaradamente.

Goberne quen goberne,

as pensións e o público deféndense.

Nin un paso atrás.”

Saír ás rúas nos tempos das redes sociais en internet? Si, porque hai motivo. E si, porque nas rúas hai e se ve unha comunidade que se pode unir, e manifestar a súa unión dun xeito máis vivo. Hai xente en precario, maior, e tamén nova. Unha precariedade que non debera existir, que non debera permitirse. Pero que está aí. Aquí. Unha precariedade que non é puntual, é social: os maiores teñen -temos- conciencia de que non pode desaparecer a precariedade (parece que falamos da precariedade pensionista, pero non, non só) se ó tempo non desaparecen os soldos tamén precarios da xente nova. A sociedade é complicada. E non pode variar de pronto, pero ten (temos) necesidade de ilo facendo, mellorar, afacerse ós tempos e ó que traen consigo do mellor xeito posible e actuar. Si, a sociedade ten (temos) que ser capaz de marcar os tempos e as circunstancias, tomar o control de nós mesmos para encarar o futuro. E si, dentro do posible, un posible que hai que ir ampliando na mellora social. Ninguén dixo que sexa doado, que non custe traballo ou que non se vaian cometer erros. Pero ou o intentamos ou sairá ‘calquera cousa’.

Mais estamos en tempos nos que parece que o mellor que se pode facer é non empeorar moito. Tempos curtos de miras, unhas miras que é necesario ampliar. Ampliar para que caibamos todos, para que as melloras non queden concentradas nuns poucos. Xa se sabe o da media: din que melloramos se un, o un por cento suma 100 máis do que sexa mentres os outros 99 % perden cada un o 1 que tiña; en total, gañouse 1, pero 99 están moito peor que estaban. Por iso a necesidade de coidar o común (de coidarnos en común), o comunitario, que na nosa sociedade en xeral está xestionado baixo o epígrafe de 'público', e moitas veces esas institucións públicas actúan con propiedade, como se fosen unha entidade máis, privada, ó servizo de alguén, particular, e non ó servizo de todos, común.

Cinco anos. E os que fagan falta. A xente imos pasando, uns van, outros achéganse. Pero non son as pensións, somos nós. En Ribadeo, en Galicia, no estado. Nós. Inclúete. A sociedade somos nós